Ο φόβος θα καταδιώκει τη Γαλλία, στην κρίσιμη χρονιά των εκλογών, φέρνοντας στο προσκήνιο τη διχαστική πολιτική.
Ο Economist εκτιμά ότι η προεκλογική εκστρατεία στη Γαλλία θα γίνει τοξική και δημοσιεύει ένα σκίτσο που τα «λέει» όλα, με τα βασικά πρόσωπα αυτής της υπόθεσης να είναι στο ρινγκ και τον Φρανσουά Ολάντ εξουδετερωμένο, πεσμένο κάτω.
Οι Γάλλοι θα κληθούν να επιλέξουν τον νέο πρόεδρο σε δύο γύρους, στις 23 Απριλίου και τις 7 Μαΐου, ενώ τον Ιούνιο θα ψηφίσουν για το νέο κοινοβούλιο. Ομως, τα πιεστικά ερωτήματα για το πώς θα «ζωντανέψει» η οικονομία και θα μειωθεί η ανεργία θα επισκιαστούν από τη λαϊκίστικη συζήτηση για εκκλησίες, τζαμιά, μαντίλες και το τι σημαίνει να είσαι Γάλλος, γράφει ο Economist. «Καθώς οι υποψήφιοι θα συγχέουν τις ανησυχίες για τη μετανάστευση, το Ισλάμ και την τρομοκρατία, η προεκλογική καμπάνια θα γίνει τοξική», συνεχίζει το δημοσίευμα.
Η Μαρίν Λεπέν είναι εκείνη που φέρνει τη συζήτηση σε εθνικιστικό «έδαφος». Το γεγονός ότι θεωρείται φαβορί για επικράτηση στον πρώτο γύρο των εκλογών θα μετατρέψει την καμπάνια σε μία κούρσα για την κόντρα μαζί της στον δεύτερο γύρο. Σε μία προσπάθεια να διευρύνει τη βάση της και να γίνει πιο «ουδέτερη», θα εξαφανίσει τις αναφορές στο Εθνικό Μέτωπο και το λογότυπό του και αντί για αυτό θα επικεντρωθεί στην ίδια, προβάλλοντας τον εαυτό της ως την υποψήφια του λαού.
Ομως, στην πραγματικότητα, η Λεπέν θα στήσει ένα διχαστικό επιχείρημα, ενάντια στους μουσουλμάνους και τους μετανάστες. Θα χρησιμοποιήσει το Brexit ως προηγούμενο, για να απαιτήσει ένα δημοψήφισμα για την έξοδο της Γαλλίας από την ΕΕ. Η δαιμόνια ικανότητά της να αξιοποιεί τον εθνικό φόβο μπορεί να εξασφαλίσει στο κόμμα της δεκάδες έδρες στο κοινοβούλιο, ένα ιστορικό αποτέλεσμα που θα άλλαζε την πολιτική ισορροπία, γράφει ακόμη ο Economist.
«Μπορεί να κερδίσει την προεδρία; Μετά από τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, το ερώτημα ακούγεται πολύ λιγότερο άτοπο. Μία πλειοψηφία ψηφοφόρων, όποιες κι αν είναι οι επιφυλάξεις τους για τον εναλλακτικό υποψήφιο, έχουν την τάση να συσπειρώνονται στον δεύτερο γύρο, για να αποκλείσουν το Εθνικό Μέτωπο. Μία νίκη της Λεπέν παραμένει απίθανη, και θα έστειλε ''κύματα'' σε όλη τη Γαλλία και την Ευρώπη. Παρόλα αυτά, η λαϊκιστική πολιτική που επαναλαμβάνεται αλλού, δείχνει ότι η αδιαφορία είναι απερισκεψία. Η καμπάνια της πρέπει να παρακολουθηθεί πολύ προσεκτικά», αναφέρει ακόμη το δημοσίευμα.
Οι πιθανότητες είναι ότι ο αντίπαλος της Λεπέν θα είναι είτε ο Φρανσουά Φιγιόν, είτε ο Αλέν Ζιπέ, αμφότεροι πρώην πρωθυπουργοί και φιναλίστ στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών, μετά από την ήττα του Νικολά Σαρκοζί.
Αμφότεροι, αναφέρει ο Economist, μιλούν για την ελπίδα της οικονομικής μεταρρύθμισης μέσω περικοπών σε δαπάνες και φόρους, συνταξιοδότηση πιο αργά και περισσότερες ώρες εργασίας. Ομως, είναι αντιμέτωποι με διαμαρτυρίες και απεργίες.
Ενας πρόεδρος Φιγιόν, φαβορί στις δημοσκοπήσεις, θα ήταν ο πιο φιλόδοξος οικονομικά. Υπόσχεται να ξαναγράψει τους εργασιακούς νόμους και να περιορίσει το κράτος. Οι αντίπαλοί του τον χλευάζουν ως «Θάτσερ αλά γαλλικά». Ο Φιγιόν θα μπορούσε να αλλάξει και τη διπλωματική πολιτική, επιδιώκοντας επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία και στρατηγική συνεργασία με τη Συρία του Μπασάρ αλ Ασαντ ενάντια στον ISIS.
Ενας πρόεδρος Ζιπέ θα σήμαινε λιγότερες αλλαγές στη θέση της Γαλλίας στο εξωτερικό, αλλά πιθανότατα και εντός των συνόρων. Το κρίσιμο είναι ότι θα πρέπει να συγκρατήσει τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, ενώ στρέφεται προς τα αριστερά και το κέντρο στον δεύτερο γύρο, αν θέλει να κερδίσει την Λεπέν.
Μία συναρπαστική νέα φιγούρα που πρέπει να παρακολουθήσουμε είναι ο Εμανουέλ Μακρόν, ο πρώην υπουργός Οικονομίας του Ολάντ. Θα είναι υποψήφιος για πρόεδρος, αλλά εκτός Σοσιαλιστικού κόμματος.
Οι πιθανότητες επανεκλογής του αντιδημοφιλούς Ολάντ είναι τόσες λίγες, που θα μπορούσε να κάνει στην άκρη και να αφήσει τον Μανουέλ Βαλς, τον πρωθυπουργό του, να είναι αντί για αυτόν υποψήφιος.
Ομως, είναι η υποψηφιότητα του Μακρόν που θα προκαλέσει όλεθρο στην αριστερά και ενόχληση στη δεξιά, καθώς προσπαθεί να πάρει προοδευτικούς φιλοευρωπαίους ψηφοφόρους και από τις δύο πλευρές. «Αρχάριος» πολιτικά, χωρίς κομματική δομή και αντικείμενο χλευασμού από πολλούς Σοσιαλιστές, οι πιθανότητές του είναι λίγες. Αλλά υπάρχει μία «δίψα» για κάτι φρέσκο στη Γαλλία και, κατά καιρούς, οι πολιτικοί κανόνες διαλύονται.
Αυτή η προεκλογική καμπάνια θα διαδραματιστεί με φόντο την τρομοκρατία. Η Γαλλία θα είναι σε διαρκή συναγερμό, με τα σχολεία να κάνουν τακτικά τρομοκρατικές ασκήσεις. Περισσότερες τρομοκρατικές επιθέσεις είναι, δυστυχώς, πιθανές. Οι Γάλλοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν με τον φόβο, εκτιμά ο Economist. Η χώρα θα πασχίσει να περιορίσει την απήχηση της τζιχάντ σε μία δυσαρεστημένη μειονότητα. Οι πιθανότητες αποριζοσπαστικοποίησης θα αποτύχουν. Η Γαλλία θα παραμείνει στόχος τρομοκρατικών δικτύων, αν και αυτό δεν θα αποτρέψει τη χώρα να πολεμήσει τους τζιχαντιστές στο εξωτερικό.