Ενα κείμενο αφιερωμένο στο συμφοιτητής της που έχασε τη ζωή του στο μακελειό στη Νίκαια της Γαλλίας έγραψε η Αμαλία Κωστοπούλου στο jenny.gr.
Θέλω να αφιερώσω το άρθρο αυτό στους 80 συμφοιτητές μου που βρισκόντουσαν στην Νίκαια για ένα θερινό πρόγραμμα και συγκεκριμένα στην καλύτερή μου φίλη που βρήκε καταφύγιο από θαύμα. Kαι στον συμφοιτητή μου που έχασε τη ζωή του και δεν θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα ποτέ …
Διαβάζοντας όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο τελευταία μου δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω. Πιστεύω πραγματικά πως ο κόσμος μας αλλάζει γρήγορα και βίαια. Με την αστεία αλλά επικίνδυνη περίπτωση Ντόναλντ Τράμπ να είναι τόσο κοντά στην θέση του προέδρου του ισχυρότερου κράτους στον πλανήτη, το αψυχολόγητο Brexit, τις δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς, αλλά και τα αντίποινα, τις δολοφονίες δηλαδή αστυνομικών από ελεύθερους σκοπευτές, τις αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιχειρήσεις στη Γαλλία, με τη Νίκαια το κερασάκι στην τούρτα του αίματος, αλλά και στη Συρία, την Υεμένη, και το Ιράκ, τη φοβιστική αντίδραση του Ερντογκάν προς τους επιχειρούντες στο πραξικόπημα… αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει τόση σιωπή…
Ναι σιωπή, και ας ανεβάζει όποιος άκουσε από τον διπλανό του τι συνέβη στη Νίκαια, και ας γίνονται trending hashtags όπως #prayfornice και #prayfortheworld. Προφανώς δεν είμαι εναντίον σε τίποτα από αυτά γιατί δεν βλάπτουν κανέναν και μόνο το awareness μας αυξάνουν, ακόμη και αν η ίδια δεν το κάνω ποτέ. Παρ’όλα αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ. Πιστεύω πως τα social media ειδικά σε κοινωνικά θέματα είναι ευλογία, καθώς μπορούν να φέρουν πολλά άτομα μαζί για να κάνουν ΠΡΑΞΕΙΣ, να οργανώνονται, να μη μένουν μόνο στα λόγια.
Διαβάστε το άθρο στο jenny.gr