Πριν από τρεις μήνες, ο Ντέιβιντ Ντιουκ, ένας λευκός πολιτικός ρατσιστικών απόψεων, δήλωσε την υποστήριξή του στον Ντόναλντ Τραμπ, προκαλώντας ανησυχία στις τάξεις των Ρεπουμπλικανών.
Ο Ντιουκ -ο οποίος συμμετείχε στις εκλογές για τη θέση του κυβερνήτη της Λουιζιάνα το 1991, εξήρε τη ρητορική Τραμπ, δηλώνοντας ότι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για τις προεδρικές εκλογές του 2016 λέει ότι εκείνος υποστήριζε «πριν από σχεδόν 25 χρόνια».
Όταν μάλιστα ο Τζέικ Τάππερ του CNN κάλεσε τον Τραμπ να αποκηρύξει τον Ντιουκ και την KKK, ο Τραμπ απέφυγε να απαντήσει, λέγοντας ότι χρειάζεται περισσότερες πληροφορίες. Αυτό προκάλεσε την επίπληξη από τον Ρεπουμπλικάνο βουλευτή Πολ Ράιαν.
«Εάν ένα πρόσωπο θέλει να είναι ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, δεν μπορεί να υπεκφεύγει για τέτοια θέματα, ούτε να παίζει παιχνίδια» δήλωσε ο Ράιαν και απαίτησε: «Θα πρέπει να απορρίψει οποιαδήποτε ομάδα ή αιτία που είναι χτισμένη στην μισαλλοδοξία. Αυτό το κόμμα δεν θα αποτελέσει καταφύγιο για τις προκαταλήψεις διαφόρων ανθρώπων».
Τρεις μήνες αργότερα, ο Τραμπ έχει κάνει ό,τι έκαναν και πριν από αυτόν ο Ντιουκ και πολλοί άλλοι. Πατώντας στην λαϊκή οργή και εκμεταλλευόμενος τον φόβο, ο Τραμπ έχει κερδίσει ένα σημαντικό μέρος των Ρεπουμπλικανών. Και αν καταφέρει να ξεπεράσει τον Δημοκρατικό υποψήφιο, θα γίνει ο επόμενος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αντί να στραφεί μάλιστα μακριά από την πολιτική του Ντιουκ, ο Τραμπ δείχνει να έχει μετακινηθεί ακόμα πιο κοντά σε αυτήν. Έχει άλλωστε επανειλημμένα κατηγορήσει τον Γκονζάλο Κουριέλ, τον ομοσπονδιακό δικαστή που εκδικάζει την υπόθεση απάτης κατά του Πανεπιστημίου Τραμπ, για προκατάληψη και ακαταλληλότητα γιατί ο Κουριέλ -που γεννήθηκε στην Ιντιάνα- είναι «Μεξικανός».
Αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Τραμπ πρόσθεσε ότι ένας μουσουλμάνος δικαστής δεν είναι επίσης ικανός να τον δικάσει δίκαια. Εν τω μεταξύ, ο Τραμπ επανέλαβε την έκκληση του για απαγόρευση στους μουσουλμάνους να εισέρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Με λίγα λόγια, ο Τραμπ εξακολουθεί να βασίζει τη ρητορική του στην προκατάληψη και τη μισαλλοδοξία. Με δεδομένη την δήλωση του Ράιαν τον Μάρτιο, τα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος θα πρέπει να απορρίψουν τον Τραμπ ως υποψήφιο τους. Αντ 'αυτού, καταφεύγουν όπως «προέβλεψε» ο Ράιαν στις υπεκφυγές και τα παιχνίδια.
(φωτογραφία: Mary Altaffer/AP/Eurokinissi)
Εδώ θα βρείτε μια λίστα με δηλώσεις στελεχών του κόμματος που περιέχουν τις δικαιολογίες τους για την υποστήριξη τους στον υποψηφίο τους, παρά τα ρατσιστικά του σχόλια.
1. Δεν είναι ρατσισμός. (Orrin Hatch, Bob Corker, Rick Scott, Mitch McConnell)
2. Είναι απλά θέμα ύφους. ( Reince Priebus)
3. Δεν είναι θεμελιώδες ζήτημα. (Paul Rayan)
4. Η συζήτηση αυτή είναι αποπροσανατολιστική. (Chuck Grassley, John Cornyn)
5. Δεν με αφορά το θέμα. (John McCain, Kelly Ayotte, John Barrasso,, Rand Paul, Jeff Sessions, Pat Toomey)
6. Ποιος είμαι εγώ για να τον κρίνω. (Jason Chaffetz)
7. Οι ψηφοφόροι έχουν μιλήσει. (Mitch McConnell)
8. Είναι εντάξει να είσαι ρατσιστής, εφ 'όσον είσαι υπέρ των αλλαγών. (David Perdue)
9. Ο Τραμπ είναι ο Τραμπ. (Richard Burr)
10. Αποτελεί έκπληξη. (Paul Ryan)
11. Υποσχέθηκα να τον στηρίξω. (Marco Rubio)
12. Η Κλίντον είναι χειρότερη. (Newt Gingrich)
13. Η νίκη είναι το παν. (Erick Erickson, Mitch McConnell)
14. Μην διασπάτε την Δεξιά. (Mitch McConnell)
Όταν προσθέσετε αυτές τις δικαιολογίες, αυτό που βλέπετε είναι ένα κόμμα, γεμάτο από δικηγόρους και πολιτικούς συμβούλους, που επιχειρούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Δεν προσπαθούν να εκλογικευόσουν τον ρατσισμό. Αυτό που προσπαθούν να πετύχουν είναι να κρατήσουν το κόμμα τους ενωμένο, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να υποστηρίξουν τον ρατσισμό.
Σε αντίθεση με τον Ντιουκ, ο Τραμπ ξέρει πώς να ποζάρει με ένα μπολ τάκος και να υποτιμά την ίδια ώρα τις κοινότητες των «ισπανόφωνων» και των «αφροαμερικάνων».
Και αυτό που ο Τραμπ κάνει με επιτυχία, ξανά και ξανά, είναι να αναζητά τη συμπάθια της κοινής γνώμης και άρα των ψήφων της, υπονοώντας ότι οι μειονότητες, επειδή ακριβώς είναι μειονότητες, δεν μπορεί κάποιος να τις εμπιστευθεί.
Για την προστασία αυτού του ανθρώπου, οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν αρνηθεί κάθε τους αρχή και αξία. Το κόμμα της «συντήρησης» γιορτάζει πια την «αναστάτωση». Ακραίοι δεξιοί οι οποίοι επιμένουν ότι ο προεδρικός τους υποψήφιος αντιμετωπίζει τα αγέννητα παιδιά (αναφορά στις θέσεις του για τις αμβλώσεις) ως ίσα, δεν απαιτούν καμία αντίστοιχη δέσμευση όταν πρόκειται για τους Αμερικάνους με καταγωγή από το Μεξικό.
Στο τέλος της ημέρας, αυτό που αποτελεί προτεραιότητα είναι η ίδια η εξουσία και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έχει γίνει πλέον το κόμμα που θέλει μόνο να κερδίσει.
(πηγή: Slate.com)