«Και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο» επιχειρούν να κάνουν πράξη οι Ευρωπαίοι ήτοι να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για περισσότερα μέτρα, χωρίς να εξαντλούν την ελληνική κυβέρνηση.
Ποιο είναι το «κλειδί»; Η ελάφρυνση του Χρέους, το εύρος της οποίας δεν θα πρέπει, ωστόσο, να είναι απαγορευτικό για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.
Όπως φάνηκε από τις δηλώσεις της τριπλέτας Ντάισελμπλουμ- Μοσκοβισί- Ρέκγλινγκ, το μόνο που επιτεύχθηκε στο Eurogroup ήταν να «κλειδώσει» η επιστροφή των επικεφαλής στην Αθήνα, κάτι που είχε σχεδόν δρομολογηθεί από την προηγούμενη εβδομάδα, όπως προκύπτει από τη σχετική ενημέρωση του εκπροσώπου του ΔΝΤ. Ποια είναι η γκρίζα ζώνη; Ότι δεν έχουν γεφυρωθεί οι διαφορές ΔΝΤ- Ευρωπαίων ως το προς το "κενό" που πρέπει να καλυφθεί για να πιάσουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018 κι ότι αυτό θα επιχειρηθεί να επιλυθεί επί ελληνικού εδάφους.
Τι είπαν πίσω από τις προσεκτικές εκφράσεις τους οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης; Ότι αυτά που έχει προτείνει η ελληνική κυβέρνηση, κυρίως στο συνταξιοδοτικό και στο φορολογικό, είναι σοβαρά αλλά είναι πιθανό να πρέπει να πάμε πιο «βαθιά», έτσι ώστε η δημοσιονομική τους απόδοση να είναι μεγαλύτερη.
Τον υπόλοιπο δρόμο, ως το στόχο του 3,5% που προβλέπει το Μνημόνιο, θα τον καλύψουν οι Ευρωπαίοι με μέτρα που θα ελαφρύνουν τις δαπάνες εξυπηρέτησης του Χρέους.
Τι επιτυγχάνουν με αυτόν το συνδυασμό οι Ευρωπαίοι; Κρατάνε το ΔΝΤ στο πρόγραμμα και αποφεύγουν τον δύσκολο δρόμο του πλήρους εξευρωπαϊσμού του ελληνικού προγράμματος, που δεν επιθυμούν η Γερμανία και οι δορυφόροι της.
Η αντίδραση της Αθήνας ήταν θετική, καθώς φαίνεται ότι ξεπεράστηκε ο σκόπελος του ΔΝΤ, παρά το ότι παραμένουν οι ενστάσεις του, όπως δήλωσε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ωστόσο, η πορεία ως το Πάσχα- που φαίνεται ότι βάζουν και οι Ευρωπαίοι ως deadline της αξιολόγησης- δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Το πρώτο που θα κάνουν οι ξένοι τεχνοκράτες είναι να ξαναδούν τα στοιχεία εκτέλεσης του Προϋπολογισμού και κατόπιν να συμφωνήσουν στις προβολές ως το τέλος του έτους κι εδώ θα πρέπει να ξεπεραστούν οι διαφωνίες του ΔΝΤ για τη δυναμική του ΑΕΠ, την απόδοση μέτρων που έχουν ήδη ληφθεί και τη δυνατότητα επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος 0,5% του ΑΕΠ.
Το δεύτερο στάδιο είναι να "ξετινάξουν" το κυβερνητικό σχέδιο για το Ασφαλιστικό, με στόχο πέρα από τη μακροπρόθεσμη απόδοση των προτεινόμενων μέτρων, να καλυφθούν και οι στόχοι της τρέχουσας τριετίας 2016- 2018 κι αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε νέες πιέσεις για περικοπές των καταβαλλόμενων συντάξεων. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν στο πεδίο του Ασφαλιστικού θα συνδυαστούν με τη φορολογική μεταρρύθμιση, η οποία πρέπει να καλύψει σημαντικό μέρος των 1,8 δισ ευρώ ως το 2018 ή και ενδεχομένως περισσότερα για να κλείσουν "τρύπες" στο συνταξιοδοτικό.
Ο τελικός λογαριασμός αυτών των παρεμβάσεων, που δεν θα είναι υγιεινός περίπατος για την κυβέρνηση, θα δείξει και τις ανάγκες ελάφρυνσης του Χρέους, που πλέον έρχεται πιο κοντά. Το κακό είναι ότι αυτή η επίσπευση των διαδικασιών δεν έρχεται ως ανταμοιβή των προσπαθειών της Ελλάδας, αλλά ως αντίβαρο για την παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό...