Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι –Πως ζει μια 29χρονη αρχιτέκτονας, πολυτραυματίας [εικόνες]

Το περασμένο σαββατοκύριακο, η Maya Nemeta ζήτησε, για πρώτη φορά, μια άδεια εξόδου από το κέντρο θεραπείας στο οποίο βρίσκεται εδώ και δύο μήνες, στο Παρίσι.

Ηθελε να πάει στην επαρχία να γιορτάσει τα γενέθλια του αδελφού της. Τα γενέθλια γιορτάστηκαν σε ένα μικρό μπαρ του χωριού. «Ένα μπαρ όπου ήμουν περίπου σίγουρη ότι δεν υπάρχει φόβος επιθέσεων» δηλώνει η 27χρονη αρχιτέκτονας.
Ηταν η πρώτη βραδιά που βγήκε, από τις 13 Νοεμβρίου 2015, όταν ο Amine Ibnolmobarak, o 29χρονος σύζυγός της, σκοτώθηκε μπροστά στο καφέ Carillon, στο 10ο διαμέρισμα του Παρισιού, μπροστά στα μάτια της.

Σήμερα, η Μάγια εκτιμά ότι έχει ακόμη πολύ δρόμο ώσπου να ξαναβγεί να πιεί μια μπύρα με φίλους της,
Η ίδια χτυπήθηκε από σφαίρες καλάσνικοφ που κρατούσαν οι ισλαμιστές τρομοκράτες που βύθισαν το Παρίσι στο πένθος. Ηταν τόσο τραυματισμένη που κρατήθηκε για καιρό σε κατάσταση απλής επιβίωσης.

«Οι πληγές μου με υποχρέωσαν να δώσω μάχη για να κρατηθώ ζωντανή. Χωρίς αυτές δεν θα είχα αντέξει, γιατί όλα τα υπόλοιπα κατέρρευσαν. Τα είχα όλα, ήμουν τόσο ευτυχισμένη που το αίσθημα της αδικίας είναι πιο βίαιο», δηλώνει.
Ο άντρας της Amine, το άλλο της μισό, δεν υπάρχει πιά και η Μάγια δυσκολεύεται να φανταστεί το μέλλον της χωρίς αυτόν. Φοράει τα πουκάμισα που εκείνος δεν θα ξαναβάλει. Αγόρασε πάλι το πουλόβερτ που του είχε χαρίσει λίγο πριν τις 13 Νοεμβρίου και οι πυροσβέστες είχαν αναγκαστεί να κόψουν για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες όταν έπεσε στο έδαφος από τις σφαίρες.

Το ζευγάρι ήταν πολύ ερωτευμένο και είχαν παντρευτεί έναν χρόνο νωρίτερα, μια φορά στη Γαλλία και μια φορά στο Μαρόκο. Οι φίλοι της δεν την αποκαλούσαν Μάγια αλλά «ΜαγιΑμίν», τόσο δεμένοι ήταν μεταξύ τους.
«Είμασταν μαζί στη ζωή και στη δουλειά. Τώρα είμαι ανάπηρη. Ο Amine ήταν τα πάντα για μένα».
Ηταν ο άνθρωπός της «αστείος, λαμπερός, εξωστρεφής» αλλά και ο συνεταίρος της στην εταιρεία MNAI, το γραφείο αρχιτεκτόνων που είχαν μόλις ανοίξει. «Επρεπε να παραδώσουμε την πρώτη μας οικοδομή στις 17 Νοεμβρίου. Μια ανακαίνιση ξενοδοχείου. Ευτυχώς το είχαμε σχεδόν τελειώσει», λέει.
Πρέπει τώρα να σχεδιάσει πάλι το επαγγελματικό της μέλλον. Το να δουλέψει υπάλληλος σε άλλο γραφείο δεν την ικανοποιεί. «Ακόμη κι αν δεν κερδίζω πολλά χρήματα, θα κρατήσω το γραφείο μου», λέει χαμογελώντας. Πρέπει σε λίγες ημέρες να ορκιστεί αρχιτέκτονας και θα πάει με τις πατερίτσες, την οικογένειά της και τους φίλους της.
Από σωματική άποψη, η Μάγια καλυτερεύει, σχετικά. Οι πληγές κλείνουν σιγά σιγά, τα ενθέματα που έβαλε στα οστά έχουν πιάσει. Περνάει ώρες στο κρεβάτι της φυσιοθεραπείας για να μπορέσει να κινήσει τα δάκτυλα των ποδιών. «Πρέπει να τα κινήσω αν θέλω να μη μείνω κουτσή», λέει.
Από συναισθηματική άποψη τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, έχει διακυμάνσεις ψυχολογικές τερατώδεις. Ακόμη και το φαγητό της Κυριακής με την οικογένεια ορισμένες φορές γίνεται μαρτύριο. «Είμαστε όλοι μαζί αλλά λείπει ο Amine και θα λείπει για πάντα», λέει απαρηγόρητη η νεαρή γυναίκα.
Περνάει ώρες να κοιτάζει τα φωτογραφικά άλμπουμ και αυτή η επιστροφή στο παρελθόν μετατρέπεται σε αδιέξοδο και ώρες δακρύων.

Η Μάγια στο κέντρο θεραπείας:

Η Μάγια συνάντησε πρόσφατα τον Mehdi Zaidi, τον παιδικό φίλο του Amine, ο οποίος γλύτωσε από την επίθεση στο καφέ Carillon. Εκαναν δύο μήνες να συναντηθούν μετά την επίθεση. «Ηταν καλή αυτή η συνάντηση αλλά αναστατώθηκα, αρρώστηκα, είμαστε ζωντανοί ενώ όλοι οι άλλοι πέθαναν», λέει η Μάγια. Δύο άλλες φίλες τους που βρίσκονταν μαζί τους στην ταράτσα του καφέ σκοτώθηκαν.
Η νεαρή γυναίκα αρνήθηκε επί μήνες να μάθει ποιοι σκότωσαν τον άντρα της και τις δύο φίλες της και ποιοι κατέστρεψαν τη ζωή τόσων αθώων ανθρώπων. Εμαθε λεπτομέρειες αργότερα από το ίντερνετ. «Ξέσπασα σε κλάμματα όταν είδα ποιοι ήταν και πόσων ετών ήταν. Θα μπορούσε να είναι γείτονες, φίλοι μας. Το γεγονός ότι σκότωναν συνανθρώπους τους δεν τους συγκινούσε καν. Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη τους. Αποτελείωναν ανθρώπους που είχαν ήδη πεθάνει».
Η Μάγια συγκλονίζεται στη σκέψη ότι δεν θα έχει παιδιά με τον Amine. «Ονειρευόταν να τους μάθει όλες τις θρησκείες…».

Μπροστά στους φίλους της, η νεαρή αρχιτέκτονας, πάλεψε να κρατήσει το χαμόγελο, να κάνει αστεία. «Φοβόμουν ότι όλη αυτή η δυστυχία θα τους διώξει μακριά. Ηθελα να είμαι σίγουρη ότι θα ξανάρθουν να με δουν». Σήμερα, η Μάγια νοιώθει ικανή να ομολογεί όταν κάτι δεν πάει καλά. Η θεραπεία που ξεκίνησε με έναν ψυχολόγο, ειδικό για τα θύματα επιθέσεων, την βοηθάει. «Πιστεύετε ότι μπορείτε να με παρακολουθείτε επί χρόνια;» τον ρώτησε.
«Ηταν η πρώτη φορά που κάποιος μου έλεγε ειλικρινά ότι μου συνέβη κάτι τρομακτικό, χωρίς να νοιώθω ενοχές. Και είχα πολύ ανάγκη να το ακούσω», λέει η Μάγια.

Ο Amine ανάμεσα σε μερικά από τα δεκάδες θύματα των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι: