Κινητό τηλέφωνο, laptop, εφεδρικές μπαταρίες, δεκάδες σημειωματάρια και στυλό, άνετα παπούτσια. Με αυτά άρχισε το «πακετάρισμα» η Κόραλ Ντέιβενπορτ, πριν αναχωρήσει για το Παρίσι.
Ακολούθησαν όμως τα εξίσου απαραίτητα. Σακίδιο, sleeping bag, γάντια και ένα κουτί με μπάρες δημητριακών. Είναι τα... όπλα του ρεπόρτερ που καλείται να καλύψει μία Σύνοδο για το κλίμα. Η δημοσιογράφος των New York Times ήξερε τι επρόκειτο να αντιμετωπίσει στο Παρίσι και έγραψε για την περιπέτεια που ζουν συνήθως οι ρεπόρτερ σε μία τέτοια Σύνοδο, κατά την οποία οι διαπραγματεύσεις μπορεί να αποδειχθούν ένα... μαρτύριο για αυτούς που τις καλύπτουν.
«Το 2009, στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, που έγινε το Δεκέμβριο, οι ουρές στους ελέγχους ασφαλείας ήταν τόσο μακριές και αργές, που ο κόσμος καθόταν έξω, περιμένοντας να μπει, ακόμη και για οχτώ ώρες. Για αυτό χρειάζονται τα γάντια», γράφει η Ντέιβενπορτ.
Φτάνοντας στο Παρίσι, περίμενε κάτι ανάλογο, μετά από τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου. Ανακάλυψε τουλάχιστον όμως πως οι έλεγχοι εκεί ήταν πιο αποτελεσματικοί, γρήγοροι και φιλικοί.
«Μόλις μπεις μέσα, το ρεπορτάζ απαιτεί συχνά αθλητικές ικανότητες. Βασικοί διαπραγματευτές μπαινοβγαίνουν σε ιδιωτικές συναντήσεις- σε αντίθετες πλευρές ενός τεράστιου συνεδριακού κέντρου- κάτι που σημαίνει ότι απαιτούνται συχνά σπριντ από τη μία άκρη στην άλλη.
Αναπόφευκτα, οι συζητήσεις καταλήγουν στην... παράταση. Οπως και οι φοιτητές, οι διαπραγματευτές του ΟΗΕ είναι γνωστοί για την τάση τους να αφήνουν τα πάντα για την τελευταία στιγμή», γράφει ακόμη.
Επίσημα, οι διαπραγματεύσεις στο Παρίσι θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί το απόγευμα της 11ης Δεκεμβρίου. Ομως, στα 23 χρόνια των ετήσιων Συνόδων για το κλίμα, ούτε μία φορά οι συζητήσεις δεν έχουν λήξει εγκαίρως, καθώς οι συνομιλητές αρχίζουν τις σοβαρές συζητήσεις για τη στιγμή που ο χρόνος θα έχει τελειώσει, σχολιάζει η Αμερικανίδα δημοσιογράφος.
«Μόλις οι συζητήσεις φτάσουν στην παράταση, δεν σταματούν. Οι διπλωμάτες συνεχίζουν να διαπραγματεύονται όλη τη νύχτα, το πρωί της επόμενης ημέρας, την επόμενη νύχτα, μέχρι να καταλήξουν. Αυτό σημαίνει ότι και οι ρεπόρτερ πρέπει να μείνουν. Αλλωστε, ανά πάσα στιγμή- για παράδειγμα στις 6 το πρωί μετά από 70 συνεχόμενες ώρες διαπραγμάτευσης- μπορεί να βγουν με μία ανακοίνωση συμφωνίας ή μη. Οπότε ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι έξω από τις αίθουσες που γίνονται οι συζητήσεις, μέρα- νύχτα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας μπορεί να υπάρχει χρόνος για έναν ελαφρύ ύπνο, με το ρίσκο όμως ότι μπορεί να χάσεις την είδηση.
Μόλις οι συζητήσεις ξεπερνούν το χρονικό όριο, συνήθως τα σημεία με τα τρόφιμα στα συνεδριακά κέντρα κλείνουν. Για αυτό είναι απαραίτητες οι μπάρες, ενώ και η θερμοκρασία πέφτει.
Στα μεγαλύτερα συνεδριακά κέντρα η θέρμανση κλείνει τις βραδινές ώρες, αν και μου έχουν πει ότι αυτό γίνεται και για να κρατηθούν ξύπνιοι οι διαπραγματευτές. Οπως και να έχει, Δεκέμβριο στο Παρίσι, αυτή είναι η στιγμή για το διόλου πολυτελές sleeping bag. Τουλάχιστον φέτος θα υπάρχουν τουαλέτες. Στην περσινή Σύνοδο, στο Περού, που γίνονταν σε μία προσωρινή εγκατάσταση από τέντες, οι εργάτες άρχισαν να απομακρύνουν τις φορητές τουαλέτες όταν οι συζητήσεις ξεπέρασαν την προβλεπόμενη ώρα».
Βέβαια, όλα αυτά, έχουν την καλή πτυχή τους, γράφει η Ντέιβενπορτ. Για παράδειγμα, στη Λίμα οι συζητήσεις συνεχίστηκαν έως τις 3 τα ξημερώματα και μετά έγινε ένα τετράωρο διάλειμμα. Θολωμένοι και θυμωμένοι, οι διπλωμάτες βγήκαν αλλά ήταν πολύ εξαντλημένοι για να αποφύγουν τους ρεπόρτερ που τους περίμεναν και κατέληξαν να κάνουν κάποιες «πολύ ειλικρινείς δηλώσεις σε αντίθεση με τις συνήθεις προσεκτικές και συγκρατημένες τοποθετήσεις τους», γράφει η Αμερικανίδα.
Αυτή τη φορά, καταλήγει, ο Φρανσουά Ολάντ απαίτησε οι διαπραγματευτές να καταλήξουν σε ένα σχεδόν τελικό κείμενο την πρώτη εβδομάδα των συζητήσεων, ώστε να υπάρχει καταληκτική συμφωνία εγκαίρως για την προγραμματισμένη τελετή λήξης της Παρασκευής. Βέβαια, σημειώνει, η γαλλική κυβέρνηση σιωπηλά φρόντισε να «κλείσει» το συνεδριακό κέντρο και για το σαββατοκύριακο που θα ακολουθήσει, όταν υποτίθεται ότι όλα θα έχουν τελειώσει.