Για μία ώρα, ήταν ξαπλωμένη σε μία λίμνη αίματος. Κρυβόταν ανάμεσα σε πτώματα, έκανε τη νεκρή. Και περίμενε τη σφαίρα που θα βάλει τέλος στη ζωή της.
Η Ιζομπέλ Μπρόουντερι ήταν στο Bataclan, από όπου είχε την τύχη να βγει αλώβητη. Σε μία ανάρτησή της στο Facebook, η 22χρονη απόφοιτος του πανεπιστημίου του Κέιπ Τάουν συγκλονίζει περιγράφοντας τα όσα έζησε, το τι περνούσε από το μυαλό της όσο ήταν πεσμένη στο πάτωμα του συναυλιακού χώρου, με ανθρώπους να πεθαίνουν γύρω της. Και ευχαριστεί τους ήρωες που της έσωσαν τη ζωή.
«Ημουν ξαπλωμένη στο αίμα αγνώστων και περίμενα τη σφαίρα μου που θα βάλει τέλος στην 22χρονη ζωή μου. Εβλεπα κάθε πρόσωπο που είχα αγαπήσει και ψιθύριζα ''σε αγαπώ''», γράφει η Μπρόουντερι στην ανάρτησή της, ενώ δημοσίευσε και τη φωτογραφία της ματωμένης μπλούζας της που φορούσε στο μακελειό.
«Δεν ήταν απλά μία τρομοκρατική επίθεση, ήταν σφαγή. Δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν μπροστά μου. Λίμνες αίματος γέμισαν το πάτωμα. Κραυγές ανδρών, που κρατούσαν τα νεκρά σώματα των συντρόφων τους τρυπούσαν τον μικρό συναυλιακό χώρο. Το μέλλον γκρεμίστηκε, οικογένειες συντετριμμένες μέσα σε μία στιγμή.
Σοκαρισμένη και μόνη, προσποιήθηκα ότι ήμουν νεκρή για πάνω από μία ώρα, ξαπλωμένη ανάμεσα σε ανθρώπους που έβλεπαν τους αγαπημένους να μην κουνιούνται. Κρατούσα να την αναπνοή μου, προσπαθούσα να μην κινηθεί, να μην κλάψω. Να μην δώσω σε αυτούς τους άνδρες το φόβο που λαχταρούσαν να δουν. Ημουν εξαιρετικά τυχερή που επέζησα. Τόσοι πολλοί δεν τα κατάφεραν. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο με εμένα, για να περάσουν μία διασκεδαστική βραδιά Παρασκευής, ήταν αθώοι».
Οι ένοπλοι ήταν σχολαστικοί, γράφει η Μπρόουντερι. Πυροβολούσαν τον κόσμο χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ζωή. Η ίδια, όπως οι περισσότεροι γύρω της, όταν άκουσε τους πρώτους πυροβολισμούς νόμιζε ότι ήταν μέρος του σόου. Αλλά διαπίστωσε τη φρικτή πραγματικότητα όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.
«Το να έχω επιζήσει από αυτή τη φρίκη μου δίνει τη δυνατότητα να ρίξω φως στους ήρωες. Τον άνδρα που με καθησύχασε και ρίσκαρε τη ζωή του για να προσπαθήσει να με καλύψει ενώ έκλαιγα, το ζευγάρι του οποίου οι τελευταίες λέξεις αγάπης διατήρησαν την πίστη μου για το καλό στον κόσμο, την αστυνομία που κατάφερε να σώσει εκατοντάδες ανθρώπους, τους εντελώς άγνωστους που με μάζεψαν από το δρόμο και με παρηγόρησαν τα 45 λεπτά που πραγματικά πίστευα ότι το αγόρι που αγαπούσα ήταν νεκρό, τον τραυματία που νόμιζα ότι ήταν ο σύντροφός μου και όταν κατάλαβα ότι δεν ήταν ο Αμαρί με κράτησε και μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά, παρότι ήταν μόνος και φοβισμένος και ο ίδιος, τη γυναίκα που άνοιξε την πόρτα της για τους επιζώντες, τον φίλο που μου πρόσφερε καταφύγιο και βγήκε να μου αγοράσει ρούχα για να μην φοράω αυτό το ματωμένο μπλουζάκι, σε όλους εσάς που στέλνετε μηνύματα συμπαράστασης. Με κάνετε να πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος».