Πριν ένα μήνα, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, λίγο πριν την αναχώρησή του για τον ΟΗΕ είχε προβεί σε «επίθεση φιλίας» προς την Αίγυπτο, σε μια προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την «Αραβική Ανοιξη» και να αντιτάξει στον άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ έναν κάθετο τουρκοαιγυπτιακό άξονα.
Ο κ. Νταβούτογλου θεωρείται ο «αρχιτέκτονας» του νέου δόγματος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, επιδίωξη του οποίου είναι η ισχυρή επιρροή στον πρώην οθωμανικό χώρο.
Σαφώς η Τουρκία είναι θορυβημένη με τα όσα συμβαίνουν στο μαλακό υπογάστριο της και για αυτό το λόγο προσπαθεί να προωθήσει εαυτήν σαν πρότυπο δημοκρατικής μετάβασης και οικονομικής ανάπτυξης. Η προσέγγιση με την Αίγυπτο έχει σαν στόχο να αλλάξει τα δεδομένα σε ότι αφορά τις συμφωνίες του Καΐρου με τη Λευκωσία.
Παράλληλα, η Αγκυρα προσπαθεί μέσω του καθορισμού ΑΟΖ με την Αίγυπτο να δημιουργήσει τετελεσμένα στην Ανατολική Μεσόγειο και παράλληλα να ανακόψει κάθε προσπάθεια της Ελληνικής και Κυπριακής πλευράς για καθορισμό της μεταξύ τους ΑΟΖ, που θα την απέκλειε από το γεωφυσικό πλούτο της περιοχής.
Προβάλλοντας το ιδεολόγημα της «πολιτισμικής συγγένειας» μεταξύ Τουρκίας και αραβικών κρατών, το οποίο βασίζει στην πρώην οθωμανική εμπειρία (sic), η Τουρκία επιδιώκει αφενός να ανατρέψει τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου- Ισραήλ και αφετέρου να παίξει ρόλο ρυθμιστή στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο κ. Νταβούτογλου θεωρείται «πατριάρχης» της νέας εξωτερικής πολιτικής των «μηδενικών προβλημάτων», καλό θα ήταν να μην προεξοφλούμε την επιτυχία του καθώς τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Τα προβλήματα με την Αρμενία συνεχίζονται, το Κυπριακό είναι στάσιμο ενώ η πρόσφατη απόφαση της Αγκυρας να τοποθετήσει σύστημα ραντάρ στα πλαίσια του ΝΑΤΟ δυσχεραίνει τις σχέσεις με την Τεχεράνη, τις οποίες με τόση σπουδή προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση Ερντογάν.
Ιδίως δε σε ότι αφορά το Ισραήλ και τη Συρία δεν χρειάζονται συστάσεις. Οι πρώην εταίροι έχουν διακόψει κάθε είδους συνεργασία και αυτή τη στιγμή η Τουρκία ποντάρει τα χαρτιά της στις αναδυόμενες δυνάμεις της «Αραβικής Άνοιξης», μια κίνηση υψηλού γεωπολιτικού ρίσκου με αποτελέσματα προς στιγμήν αμφίβολα.
Παρά τους λεονταρισμούς της Άγκυρας και τις μεγαλοστομίες του κ. Ερντογάν, βλέπουμε ότι τελικά αυτοί που «δεν φαίνονται» παράγουν έργο. Εδώ λοιπόν έγκειται η διαφορά. Η μικρή Κύπρος μετά από μια σειρά εύστοχων ενεργειών χωρίς διθυράμβους και ιαχές, κατάφερε να ανατρέψει παραδοσιακές συμμαχίες στην περιοχή και να μετατοπίσει τον άξονα των περιφερειακών σχέσεων. Η Ελλάδα, ακολουθώντας τα παραδοσιακά της συμφέροντα είναι προσδεδεμένη στον άξονα Κύπρου- Ισραήλ, ωστόσο αυτό που μένει να δούμε είναι κατά πόσον η χώρα μας θα επιδείξει δυναμισμό στην εξωτερική της πολιτική ή απλά θα αποδε(ι)χθεί οτι κοντά στον «κυπριακό βασιλικό ποτίζεται και η ελληνική γλάστρα».