Για τους ξένους αναλυτές, από την πρώτη στιγμή η κατάσταση έμοιαζε με το κλασικό «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Η ρητορική του Αλέξη Τσίπρα και ο τρόπος που διαχειριζόταν την εικόνα του παρέπεμπαν ευθέως στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Πέντε μήνες μετά την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία, κάποιες ομοιότητες -ακόμη- διαφαίνονται, αλλά και κάποιες διαφορές δείχνουν τη διαφορετική οπτική με την οποία αντιμετώπιζε τα κορυφαία ζητήματα ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Η Natalie Nougayrede γράφει στον Guardian για τους δύο ηγέτες της Ελλάδας που ο καθένας στον καιρό του, συνέγειραν τα πλήθη, συγκέντρωσαν πάνω τους τα βλέμματα και πάνω από όλα κλήθηκαν να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις.
Ευθύς εξαρχής, η δημοσιογράφος αναφέρει πως οι όποιοι παραλληλισμοί είναι ατελείς, καθώς η χρονική απόσταση και η διαφορετικότητα των προβλημάτων, ανά εποχή, είναι τόσο μεγάλη που δεν γίνεται να υπάρξουν ατόφιες συγκρίσεις.
Αντικομφορμισμός
Παρά ταύτα, ο Αλέξης Τσίπρας που ως νέος διάβαζε Τρότσκι και Γκράσι και του αρέσει να δηλώνει τον αντικομφορμισμό του με το ντύσιμό του, εξακολουθεί να φέρνει κάπως στον Παπανδρέου.
«Και στον Παπανδρέου δεν άρεσαν οι γραβάτες. Μα, πάνω από όλα ερχόμενος στην εξουσία το 1981 ήθελε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο είναι διαπραγματευτεί με τις Βρυξέλλες ο συντηρητικός προκάτοχός του. Ο Παπανδρέου κατακεραύνωνε την τότε ΕΟΚ ως μια απειλή για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και ως μια οικονομική ολιγαρχία αποικιακού ύφους. Στην πραγματικότητα, όμως, έγινε ο απόλυτος μάστορας της τέχνης να παίρνει το μέγιστο της οικονομικής βοήθειας από τους ευρωπαϊκούς πόρους». Φευ, εδώ ακριβώς φαίνεται πόσο πάσχει ο παραλληλισμός. Το 2015 δεν είναι 1981 και ο Τσίπρας δεν μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο με τους Ευρωπαίους.
Τι έκανε ο Ανδρέας
Από την άλλη, όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέου κλήθηκε να αντιμετωπίζει δύο καίριας σημασίας ζητήματα: την ενδυνάμωση της δημοκρατίας στο εσωτερικό και την γεωπολιτική αστάθεια στο εξωτερικό. Και στις δύο περιπτώσεις αντέδρασε άμεσα. Ας μην ξεχνάμε πως επί εποχής του, η Ελλάδα δεν είχε καταφέρει ακόμη να κλείσει όλες τις πληγές της χούντας, ενώ το πελατειακό κράτος ήταν μια χαρά αναπτυγμένο. Αυτό που βοήθησε την ελληνική οικονομία, εκείνα τα χρόνια, ήταν η ραγδαία άνοδος της αγροτικής παραγωγής σε σημείο που κατάφερε να ξεπεράσει την Ισπανία και την Πορτογαλία. Παράλληλα, ο Παπανδρέου τόνωσε τη θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και είδε ως ευκαιρία το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της Χερσονήσου που ήταν μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Κάτι που στις μέρες μας τίθεται, πλέον, εν αμφιβόλλω.
Το φλερτ με τον Πούτιν
Οι ομοιότητες εξακολουθούν να υπάρχουν: ο Αλέξης Τσίπρας φλέρταρε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως ο Ανδρέας είχε αποκτήσει πολύ καλές σχέσεις με τον Μουαμάρ Καντάφι, ενώ στη συνέχεια επέδειξε μιας μορφής συμπάθεια προς τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Το άρθρο αναφέρει πως η ελληνική κρίση δεν πρέπει να αναλυθεί μόνο κάτω από το οικονομικό πρίσμα, καθώς έχει να κάνει με το αν η Ευρώπη μπορεί να δεχθεί την Ελλάδα στους κόλπους της και αν αποδέχεται πως η παρουσία της είναι κάτι σαν... άγκυρα για τη νεαρή δημοκρατία.
Το μάθημα του Ανδρέα
Οι διαφορές ανάμεσα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα, αναφέρει το άρθρο, έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση κρίσεων. «Ο Παπανδρέου, ένας χαρισματικός ρήτορας, έβαλε στην άκρη τη ριζοσπαστική ιδεολογία και τη συγκρουσιακή τακτική. Μέτρησε τα εθνικά αντανακλαστικά που κατευθύνονταν προς τη θυματοποίηση, με εποικοδομητικές πολιτικές. Με αυτό τον τρόπο βοήθησε να μικρύνει το τραύμα του Εμφύλιου Πολέμου στην Ελλάδα – ένα τραύμα που ο Τσίπρας έχει χρησιμοποιήσει με τις αναφορές του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντί να γίνει ο εκδικητής της ελληνικής Αριστεράς, ο Παπανδρέου επέλεξε τον πραγματισμό. Αντί για ριζοσπαστική ρητορική, πάντρεψε τη σύνεση και βοήθησε τη χώρα να βγει από το ταραγμένο παρελθόν της», καταλήγει.