H φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο μετρό του Συντάγματος.
(Είναι σίγουρο ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν -αυτή η βιαστικά τραβηγμένη από το κινητό μου φωτο- θα είναι ένας διακόπτης που θα ξεκλειδώνει την συγκίνηση και θα μου φέρνει στο λαιμό ένα ποτάμι δάκρυα. Δεν έχει σημασία αν οι άνθρωποι αυτοί κατέβηκαν στο Σύνταγμα για το ΝΑΙ ή για το ΟΧΙ. Όλοι Έλληνες είμαστε κι όλοι ζητάμε μια πόρτα για τη λύτρωση από το δράμα.
Μην φαγωθούμε μεταξύ μας. Την έχουν ζήσει αυτή την ιστορία όλων μας οι οικογένειες. Ο πατέρας μου ήταν 12 χρονών όταν ένα βράδυ κουκουλοφόροι χτύπησαν την πόρτα του πατρικού του 3 κουκουλοφόροι και απήγαγαν τον πατέρα του. Μετά από δυό μέρες η γιαγιά μου, ο πατέρας μου, ο 11χρονος αδελφός του κι η θεία μου που ήταν μωρό ειδοποιήθηκαν ότι τον βρήκαν πυροβολημένο στο ποτάμι. Έτσι γνώρισε το φόβο ο πατέρας μου. Όταν βιαστικά φόρτωσαν σε ένα γαιδούρι ότι πιο πολύτιμο είχαν. Πρώτο από όλα τις φωτογραφίες της οικογένειας κι έφυγαν από το όμορφο χωριό Σταμνά. Ο πατέρας μου δεν πήγε γυμνάσιο γιατί έπρεπε να δουλέψει για να ζήσει την τετραμελή οικογένεια που είχε εγκατασταθεί όπως όπως στο Μεσολόγγι. Έζησε πάντα με αυτό το τραύμα. Αυτό το τραύμα του, ένιωσα κι εγώ από πολύ μικρή, κι αυτό το τραύμα τώρα ματώνει. Τώρα που μυρίζει ο αέρας διχασμό.
Ο καθένας μας μπορεί να έχει άλλη γνώμη για το πώς θα βγούμε από το δράμα αυτό. ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Μην πετροβολάμε όσους δεν έχουν την ίδια γνώμη με μας. Ας ενωθούμε κάποτε. Όπως κάνουν άλλοι λαοί και θαυμάζουμε την αλληλουποστήριξη τους.
Όλα γύρω είναι πραγματικά τραγικά. Ας ελπίσουμε ότι θα κάνει το θαύμα του ο Ευριπίδης. Θα εμφανιστεί και στη δική μας τραγωδία ο από μηχανής θεός, που παρεμβαίνει όταν το έργο έχει φτάσει σε αδιέξοδο, και δίνει λύση.
Κάποτε θα έρθει. Όλες οι τραγωδίες έχουν τέλος.
Μέχρι τότε πρέπει να έχουμε σεβασμό ο ένας στον άλλο. Εμείς είμαστε Έλληνες. Είμαστε όλοι Έλληνες».
Editorial της παρουσιάστριας Μαρίας Μπακοδήμου στο ιστολόγιό της