Βιώσιμο, μεν, αλλά μόνο με πρόσθετη χρηματοδότηση, θεωρεί το ελληνικό Χρέος το ΔΝΤ, όπως προκύπτει από τη νέα Ανάλυση Βιωσιμότητας (Debt Sustainability Analysis)που παραδόθηκε στους υπουργούς Οικονομικών στο Eurogroup.
Και εδώ βρίσκεται για κάποιους το «κλειδί» της επιδιωκόμενης συμφωνίας των δανειστών με την Ελλάδα ήτοι η δέσμευση των Ευρωπαίων για νέα ελάφρυνση του Χρέους, η οποία θα συνοδεύεται από νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης, που σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς θα πρέπει να καλύπτει περίπου 50 δισ ευρώ.
Σύμφωνα με την Ανάλυση που διέρρευσε στο Reuters, οι αρχικές προβλέψεις του ΔΝΤ για τη δυναμική του ελληνικού Χρέους έχουν πάει προ πολλού... περίπατο. Και φυσικά θα ήταν αφελής όποιος θα πίστευε ότι γι' αυτόν τον εκτροχιασμό ευθύνεται η πολύμηνη διαπραγμάτευση. Από πέρσι κιόλας, όταν δημοσιοποιήθηκε η τελευταία Ανάλυση Βιωσιμότητας, ο πήχης είχε τεθεί περίπου 7 ποσοστιαίες μονάδες ψηλότερα και συγκεκριμένα στο 117,2% αντί αρχικής πρόβλεψης για 110% του ΑΕΠ το 2022. Κι αυτό πριν καν ξεκινήσει η περίοδος των πρωτογενών πλεονασμάτων του 4,5% που απαιτούσε ο αρχικός σχεδιασμός για να βγουν τα νούμερα και μάλιστα σε συνδυασμό με μέσο ρυθμό ανάπτυξης 3,2%!
Πού βρισκόμαστε σήμερα; Σύμφωνα με το ΔΝΤ, στο χειρότερο σενάριο που είναι και το επικρατέστερο, το 2022 το Χρέος θα βρίσκεται στο 142,2% του ΑΕΠ, δηλαδή 25 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τις περσινές προβλέψεις! Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει μια "τρύπα' περίπου 50 δισ ευρώ που πρέπει να καλυφθεί. Και κάπου εδώ «κολλάει» το τρίτο πακέτο.
Ζήτημα διαγραφής- δηλαδή «κουρέματος»- δεν τίθεται, αφού στο έγγραφο που διέρρευσε σημειώνεται ότι η βιωσιμότητα του Χρέους κρίνεται με βάση τις ακαθάριστες ετήσιες δανειακές ανάγκες κι ως εκ τούτου με δεδομένο ότι αυτές δεν υπερβαίνουν το όριο του 15%, το πρόβλημα θεωρείται διαχειρίσιμο.
Στην πραγματικότητα με τη νέα Ανάλυση Χρέους, αυτό θεωρείται βιώσιμο εφόσον γίνει αναδιάρθρωση του υφιστάμενου (stock) με επιμήκυνση των λήξεων αλλά και μείωση επιτοκίων.
Mείωση επιτοκίων μπορεί να γίνει μόνο στα δάνεια του πρώτου «πακέτου», καθώς τα δάνεια του EFSF είναι με επιτόκια κόστους, οπότε αυτομάτως επανέρχεται έστω δια της πλαγίας το σενάριο της αγοράς των ομολόγων και των δανείων του ΔΝΤ αλλά και της ΕΚΤ από τον ESM, προκειμένου να αντικατασταθούν από νέα μεγαλύτερης διάρκειας και μικρότερου επιτοκίου.