Ενας φράχτης, ένα μικροσκοπικό άνοιγμα προς τη σωτηρία και χιλιάδες άνθρωποι, με παιδιά στα χέρια, που πασχίζουν να περάσουν από εκεί.
Είναι στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και το κύμα των προσφύγων που καταφθάνει εκεί, ελπίζοντας να ξεφύγει από τις συγκρούσεις. Ο Μπουλέντ Κίλιτς, φωτογράφος του AFP στην Τουρκία, ήταν εκεί το περασμένο σαββατοκύριακο. Με το φακό του κατέγραψε τις δραματικές σκηνές και με ένα blog του περιέγραψε τα όσα έζησε.
«Είμαστε στα σύνορα Τουρκίας- Συρίας για σχεδόν μία εβδομάδα, βλέποντας τη συριακή πόλη Ταλ Αμπιάντ, όπου οι κουρδικές δυνάμεις μάχονται με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, για τον έλεγχο της περιοχής.
Χιλιάδες έχουν διαφύγει από τις μάχες, ελπίζοντας να προστεθούν στους 1,8 εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες που είναι ήδη στην Τουρκία. Ομως, τις τελευταίες ημέρες η Αγκυρα έχει κλείσει τα σύνορα, φοβούμενη ένα νέο κύμα.
Τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μία δραματική τροπή το Σάββατο. Οδηγούσαμε κοντά στα σύνορα, ψάχνοντας πρόσφυγες, όταν ακούσαμε ότι πολλοί άνθρωποι είχαν εμφανιστεί κοντά στο πέρασμα στο Ακτσάκαλε. Φτάσαμε εκεί για να δούμε ένα τεράστιο πλήθος να συγκεντρώνεται μέσα στον καύσωνα και τις τουρκικές δυνάμεις να τους ρίχνουν νερό και να πυροβολούν στον αέρα για να τους κρατήσουν μακριά από το φράχτη.
Εκείνο το βράδυ είδαμε μία ομάδα μαχητών του Ισλαμικού Κράτους- περίπου επτά με οχτώ άτομα- που ήρθαν και είπαν στους Σύριους να γυρίσουν στο Ταλ Αμπιάντ. Ομως, μόλις αποχώρησαν, χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να καταφθάνουν. Δεν ξέρω γιατί ήρθαν οι μαχητές. Ποιο ήταν το μήνυμά τους; Τι ήθελαν να δείξουν;
Την επόμενη ημέρα περιμέναμε τον κόσμο να φτάσει στο συνοριακό φυλάκιο στο Ακτσάκαλε. Μόλις ακούσαμε ότι το ISIS δεν θα τους άφηνε να περάσουν, πιστέψαμε ότι περιμέναμε αδίκως. Αλλά ξαφνικά είδα κάποιους να εμφανίζονται σε έναν κοντινό λόφο.
Νόμιζα ότι ήταν ντόπιοι, αλλά δεν σταματούσαν να καταφθάνουν κι άλλοι. Χιλιάδες εμφανίστηκαν ξαφνικά πίσω από το λόφο και κατευθύνονταν στο φράχτη.
Ολα έγιναν μέσα σε πέντε λεπτά. Ηταν σαν ταινία του Χόλιγουντ, μία μεγάλη παραγωγή που δεν μπορείς να φανταστείς. Από την τουρκική πλευρά, έτρεχαν στο φράχτη για να τους βοηθήσουν. Ετρεξα κι εγώ μαζί τους. Οι Τούρκοι στρατιώτες μας φώναζαν, αλλά δεν τους άκουγα.
Είδα Σύριους να κόβουν με εργαλεία το φράχτη. Στην αρχή, ήταν μία μικρή τρύπα, που χωρούσε μόνο ένα άτομο. Αρχισαν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλο, προσπαθώντας απελπισμένα να περάσουν στην Τουρκία από αυτό το μικροσκοπικό άνοιγμα.
Μετά, κατάφεραν να το μεγαλώσουν και άρχισαν να συρρέουν. Ηταν απίστευτο. Σχεδόν κάθε γυναίκα είχε ένα παιδί μαζί της. Τόσα πολλά παιδιά... Να είσαι πέντε χρονών και να σου μένει αυτή η ανάμνηση. Είδα να σκίζονται τα ρούχα κάποιων παιδιών, αλλά ευτυχώς κανένα τους δεν τραυματίστηκε σοβαρά.
Φωτογραφίζω πρόσφυγες στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία σχεδόν τέσσερα χρόνια τώρα. Είδα την κρίση στο Κομπάνι. Αλλά αυτή τη φορά ήταν κάτι διαφορετικό. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Χιλιάδες ανθρώπους να προσπαθούν να περάσουν από ένα τόσο μικρό άνοιγμα.
Δεν πρόλαβα να τους μιλήσω. Αλλά έβλεπα το φόβο στα μάτια τους. Φώναζαν, έσπρωχναν, για να φτάσουν σε ασφαλές έδαφος. Υπήρχαν άνθρωποι με 2-3 παιδιά, πασχίζοντας να κρατήσουν την οικογένειά τους ενωμένη, να μην χάσουν κάποιο παιδί μέσα στο πλήθος.
Τώρα περιμένουμε ένα νέο κύμα ανθρώπων. Μπορώ να δω όλα τα σύνορα από εδώ που στέκομαι. Υπάρχουν 1.000, ίσως 1.500 άνθρωποι που περιμένουν να ανοίξει το φράχτη ξανά η τουρκική πλευρά. Βλέπουμε και τους Κούρδους μαχητές που πλησιάζουν στα σύνορα. Ακούμε τα πυρά.
Για να καλύψεις αυτή την κρίση κάποιες φορές πρέπει να ξεχνάς τους κανόνες. Εννοείται ότι σέβομαι το νόμο και το στρατό. Συνήθως δεν μας αφήνουν να φτάσουμε κοντά στο φράχτη. Ομως, όταν 2.000 άνθρωποι έρχονται τρέχοντας προς αυτόν, δεν υπάρχουν κανόνες πλέον».