Αυτό που συνέβη με το τελευταίο επεισόδιο στο δράμα μεταξύ της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν ήταν μόνο η τετράμηνη παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, αλλά και η αναβίωση των αμφιβολιών σχετικά με την μακροπρόθεσμη επιβίωση του ευρώ – κυρίως στη Μ. Βρετανία που είναι το προπύργιο του οικονομικού κέντρου της Ευρώπης και το θερμοκήπιο του ευρωσκεπτικισμού.
Ο Πολ Τέιλορ του Reuters, σημειώνει πως τη στιγμή που η Ευρώπη ήταν έτοιμη να στρίψει στη γωνία και να βγει από την επτάχρονη βύθισή της σε μια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, ανέκαμψε εκ νέου ο κίνδυνος για την ελληνική χρεοκοπία και συνακόλουθα την έξοδό της από την Ευρωζώνη.
Για τους ακραιφνείς σκεπτικιστές η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα μοιάζει με την έναρξη μιας επανάστασης του Νότου κατά των προγραμμάτων λιτότητα που ενδέχεται να συμπαρασύρει και τα 19 κράτη της Ευρωζώνης, τη στιγμή που ο «ταμίας» της ένωσης, η Γερμανία, προσπαθεί να απειλήσει τους αντάρτες. Η τετράμηνη παράταση που συμφωνήθηκε στις Βρυξέλλες, προέκυψε έπειτα από σφοδρή αντιπαράθεση ανάμεσα στην Αθήνα και το Βερολίνο, αλλά ουσιαστικά δεν μείωσε τους φόβους ότι ο ασθενέστερος κρίκος της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν σημειώνει: «Αυτό που τώρα δεν είναι βιώσιμο, δεν θα γίνει ποτέ βιώσιμο» και αναφέρεται σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι δυνάμεις της αγοράς τελικά θα υπερισχύσουν. Στην πραγματικότητα αυτό που κρατάει ενωμένο το ευρώ είναι η πολιτική βούληση.
Φευ, οι χώρες που μοιράζονται το κοινό νόμισμα δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, όπως συνέβη με τις οικονομίες του Νότου κατά την πρώτη δεκαετία της ύπαρξης του ευρώ. Έτσι, η μόνη επιλογή ήταν να κάνουν «εσωτερική υποτίμηση» - και αυτό έκαναν ουσιαστικά οι χώρες της περιφέρειας της ζώνης του ευρώ. Υπό αυτό το πρίσμα μειώθηκαν οι πραγματικοί μισθοί, οι συντάξεις, ενώ έγιναν περικοπές των δημοσίων δαπανών και η μαζική ανεργία προκάλεσε βαθιά κοινωνική δυσφορία.
Όπως αναφέρει το άρθρο, η λιτότητα τροφοδότησε τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που στηρίχθηκαν σε πολιτικές διαμαρτυρίας, αν και ο εναλλακτικός δρόμος φαίνεται ακόμα μακρινός. Στο μεταξύ, η Γερμανία στέκεται στην απέναντι όχθη και αντιδράει σε οποιαδήποτε συγχώρεση χρέους, έκδοση κοινών ευρω-ομολόγων και σε οποιαδήποτε πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης.
Ένας ανώτερος αξιωματούχος του οικονομικού κατεστημένου της Μ.Βρετανίας σημειώνει πως «η στρατηγική της Ευρωζώνης ήταν ότι πάντα κάτι θα προκύψει στην πορεία. Τη δεκαετία του '30 εμφανίστηκε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Τώρα, ίσως, εμφανιστεί κάτι άλλο». Από την μεριά της η ΕΚΤ, ήδη από το 2012, επιβεβαίωσε πως θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να κρατήσει ενωμένο το ευρώ – κάτι που έκανε με την πολιτική της με τα κρατικά ομόλογα έτσι ώστε να αποτρέψει τον αποπληθωρισμό.
Οι ευρωσκεπτικιστές εξακολουθούν να πιστεύουν πως λόγω των ευρύτερων οικονομικών συνθηκών (χαμηλή τιμή του πετρελαίου/ασθενέστερο ευρώ), οι κίνδυνοι για τη διάλυση του ευρώ εξακολουθούν και υφίστανται. Κι όμως, την ίδια στιγμή η Ιρλανδία και η Ισπανία περνώντας από σκληρά προγράμματα λιτότητας αρχίζουν να αναπτύσσονται. Το ίδιο και η Πορτογαλία. Οι μισθοί στη Γερμανία αυξάνονται ταχύτερα από τις τιμές. Στην Ιταλία και τη Γαλλία λαμβάνονται μεταρρυθμιστικές αποφάσεις που προηγουμένως οι πολιτικοί ούτε που θα ήθελαν να ακουμπήσουν.
Όλα αυτά, όμως, μπορούν να πάνε στράφι, αν συμβεί ένα Grexit ή, έστω, αν υπάρξει η πρόθεση για μια έξοδο της Ελλάδας. Καίτοι η Ελλάδα κατέχει μόλις το 2% του ΑΕΠ της Ένωσης, αν φύγει θα διαρρήξει το αίσθημα εμπιστοσύνης εντός της Ευρώπης. Εντέλει, η μοίρα της Ελλάδας παραμένει συνυφασμένη με την επιβίωση του ευρώ.