Ένας από τους σημαντικότερους διανοητές της Ευρώπης, ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, πήρε θέση για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού.
Ο Γάλλος διανοητής, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris X-Nanterre και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, ο οποίος τη δεκαετία του '60 μετείχε στην ομάδα του Λουί Αλτουσέρ στην προσπάθεια για ανανέωση του μαρξισμού και των κοινωνικών επιστημών, παίρνει το μέρος του Νίκου Ρωμανού και κατακεραυνώνει τις διωκτικές και δικαστικές αρχές της Ελλάδας.
Ολόκληρη η δήλωσή του, όπως δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα των Συντακτών», είναι η εξής:
Σήμερα στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στην Αμερική η αστυνομία και η δικαστική εξουσία σκοτώνουν, με διάφορους τρόπους: μαύρους, νέους αυτόχθονες ή μετανάστες, «αναρχικούς», ειρηνιστές και πάσης φύσεως εξεγερμένους. Δεν είναι όλοι τους «αθώοι» σε σχέση με τους νόμους που καθορίζουν και διαφυλάττουν την καθεστηκυία τάξη. Δεν διάλεξαν όλοι τους – όταν βέβαια είχαν την δυνατότητα να διαλέξουν – αυτό που προσωπικά θα θεωρούσα την καλύτερη μέθοδο για να εκφράσουν την αναγκαία απόρριψη μιας κοινωνίας όλο και περισσότερο άνισης, όλο και περισσότερο αυταρχικής, όλο και περισσότερο κυνικά αφοσιωμένης στην αποκλειστική αναζήτηση του οικονομικού κέρδους, ούτε πάλι την καλύτερη από την σκοπιά μου μέθοδο για να εκφράσουν την επείγουσα αναγκαιότητα προστασίας του περιβάλλοντος ή την αποστροφή τους για την διαφθορά των αρχουσών τάξεων. Όλοι τους όμως έχουν δίκιο να μην ανέχονται πλέον οτιδήποτε είναι μη ανεκτό. Και οι κυβερνήσεις που στρέφουν μετά μανίας αστυνομικές δυνάμεις στρατιωτικά εξοπλισμένες εναντίον διαδηλώσεων διαμαρτυρίας και που ωθούν ένα νέο όπως ο Νίκος Ρωμανός στον θάνατο, καθώς του αρνούνται στοιχειώδη δικαιώματα του πολίτη που οι δημοκρατίες παρέχουν ακόμη και σε εγκληματίες - κι ο Ρωμανός δεν είναι εγκληματίας - αυτές ακριβώς οι κυβερνήσεις πορεύονται στον δρόμο της ατιμίας και του εγκλήματος . Μπορούν να επιλέξουν είτε να βυθιστούν όλο και πιο βαθιά στην δολοφονική εμμονή είτε να επανέλθουν στην οδό της λογικής και του σεβασμού των δικαιωμάτων του πολίτη. Από αυτή την επιλογή εξαρτάται η τύχη τους αλλά κυρίως και πρωτίστως η τύχη των κοινωνιών μας, των ελευθεριών μας και της κληρονομιάς που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Σε όλους εμάς, πολίτες της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου, εναπόκειται να τους επιβάλλουμε με μια συλλογική κραυγή αγανάκτησης και πίστης στη ζωή αυτό που η κοντόθωρη ηλιθιότητα τους και η ανεντιμότητά τους δεν τους επιτρέπει ούτε καν να διανοηθούν : Δικαιοσύνη, και πάλι Δικαιοσύνη, πάντα Δικαιοσύνη.