Ο Willem Buiter, ανώτατος οικονομολόγος της Citigroup, δεν τρέφει αυταπάτες: τα περβόητα stress tests στα οποία υποβλήθηκαν οι τράπεζες το τελευταίο διάστημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παραμύθια σε μια Ευρωζώνη που τρέφεται από τα... φετίχ της.
Με καυστικό άρθρο του στους Financial Times σημειώνει πως τα τεστ που διενήργησε η European Banking Authority έδειξαν πως 24 τράπεζες (από τις 123) δεν τα κατάφεραν, παρουσιάζοντας ελλείμματα.
Στις 27 Οκτωβρίου, οι καθηγητές Viral Acharya και Sascha Steffen εξέδωσαν μια εναλλακτική εκτίμηση, χρησιμοποιώντας διαφορετική μεθοδολογία, για 39 εισηγμένες τράπεζες της ευρωζώνης με συνολικό ισολογισμό 12,5 τρισ. Ευρώ. Όπως σημειώνει ο Buiter αυτή η εκτίμηση είναι καλύτερη από την επίσημη.
Η ΕΒΑ έχει «κακό παρελθόν» με τα stress test που υποβαθμίζουν χονδροειδώς τις κεφαλαιακές «τρύπες» των τραπεζών της Ε.Ε. Τόσο τα AQR όσο και τα stress test βασίζονται πολύ στις εθνικές ρυθμιστικές και εποπτικές αρχές –τις ίδιες αρχές υπό τις οποίες αφέθηκαν να κακοφορμίσουν και να συσσωρευθούν οι υπερβολές που οδήγησαν στην χρηματοπιστωτική κρίση.
Εκείνες ήταν υπεύθυνες για την ρυθμιστική χαλαρότητα που επέτρεψε στις τράπεζες της δικαιοδοσίας τους να δείξουν υπερβολική ανοχή (επέκταση το χρόνου αποπληρωμής) και να υπερβάλλουν όσον αφορά την πραγματική αξία των ενεργητικών τους. Το δυσμενές σενάριο εξάλλου, δεν ήταν ιδιαίτερα δυσμενές –για παράδειγμα δεν προέβλεπε αποπληθωρισμό.
Εκτος από τις, κρυμμένες ακόμη, ζημιές που κληροδότησε η κρίση, θα συσσωρευθούν και νέες ζημίες ως αποτέλεσμα της μίζερης οικονομικής πορείας της ευρωζώνης τα 5-6 τελευταία χρόνια.
Μετάλλαξη σε ζόμπι
Και συνεχίζει την κριτική του o Buiter: «Την ίδια ώρα, η μετάλλαξη του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης σε ζόμπι, συνεχίζεται. Ακόμη κι αν αναθερμανθεί η εγχώρια ζήτηση, είτε αυθορμήτως είτε μέσω εξωτερικών σοκ, είτε με νομισματική και δημοσιονομική επεκτατική πολιτική και μεταρρυθμίσεις υπέρ της προσφοράς, ο τραπεζικός κλάδος δεν θα μπορέσει να στηρίξει καθόλου την αύξηση της ζήτησης. Η «ιαπωνοποίηση» της ευρωζώνης θα έχει ως αποτέλεσμα μια χαμένη δεκαετία, μετά την χαμένη μισή δεκαετία που ήδη βιώνει».
Ο ίδιος προτείνει άμεσες συγχωνεύσεις τραπεζών για να επιτευχθεί υψηλότερη κερδοφορία και αποδοτικότητα. Παράλληλα, για να επιτευχθεί βιωσιμότητα του χρέους των κρατών της ευρωζώνης, απαιτούνται δραστικές μεταρρυθμίσεις υπέρ της ζήτησης, που θα τονώσουν τον ρυθμό ανάπτυξης της παραγωγής στο τουλάχιστον 1,5% για την Ιταλία, την Πορτογαλία και άλλες αρτηριοκληρωτικές χώρες.
Για να καταλήξει στο άρθρο του: «Το φετίχ της ευρωζώνης ''απαγορεύεται η νομισματική χρηματοδότηση των κρατικών χρεών'', παραλύει την ΕΚΤ. Ο ενστικτώδης αντι-κεϊνσιανισμός του τευτονικού περιθωρίου, ευνουχίζει την δημοσιονομική πολιτική. Η εγχώρια πολιτική παράλυση αναστέλλει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τα AQR - stress test ήταν παραμυθία. Καλή τύχη, ευρωζώνη».