Οταν η Σοφία Λόρεν ξύπνησε με ένα όπλο στο κεφάλι -Η ληστεία, η φυλάκισή της και ο τρελός με το τσεκούρι [εικόνες]

Εζησε τη ζωή της παθιασμένα, υπήρξε ίσως το μεγαλύτερο σύμβολο του σεξ που πάτησε σε αυτό τον πλανήτη, αλλά δεν ήταν πάντα όλα αρμονικά. Η Σοφία Λόρεν έχει ζήσει αρκετές απίστευτες καταστάσεις, όπως τότε που βρέθηκε απέναντι σε έναν όπλο, όταν κατέληξε στη φυλακή ή όταν ένας ψυχοπαθής χτυπούσε με τσεκούρι την πόρτα της.

Η Λόρεν έχει αποφασίσει να δημοσιεύσει όλα τα μυστικά της, στα απομνημονεύματά της. Πριν από λίγες ημέρες, δημοσιεύθηκε το πρώτο απόσπασμα, για την εποχή που ο Κάρι Γκαντ την παρακαλούσε να γίνει ερωμένη του. Τώρα, ήρθε η ώρα για τις στιγμές τρόμου που έχει ζήσει.

«Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ο Κάρλο κι εγώ μετακομίσαμε στην Ελβετία. Ηταν απλό, θέλαμε να βρεθούμε κάπου που θα νιώθαμε ασφαλείς και θα ζούσαμε ειρηνικά», γράφει η Λόρεν στο βιβλίο και μετά διηγείται κάποιες από τις περιπτώσεις που έζησε τον τρόμο:

«Μία από τις χειρότερες ήταν στη Νέα Υόρκη, τον Οκτώβριο του 1970, όταν ζούσαμε στο Hampshire House. Αιφνιδίως ο Κάρλο έπρεπε να γυρίσει στο Μιλάνο, γιατί ο πατέρας του πέθαινε, οπότε έμεινα μόνη μου με τη βοηθό μου, τη γραμματέα μου, και τον γιο μου Τσίπι, που δεν ήταν ακόμη δύο ετών.

Το πρωί μετά από την αναχώρηση του Κάρλο, με ξύπνησαν κάποιοι περίεργοι ήχοι. Ξαφνικά, δύο άνδρες μπήκαν στο δωμάτιό μου. Ο ένας ήταν ο υπάλληλος του ξενοδοχείου, που προφανώς τον είχαν αναγκάσει να ανοίξει την πόρτα του δωματίου μου. Ο άλλος κρατούσε κάτι που έμοιαζε με στηθοσκόπιο. ''Θεέ μου, ο γιος μου δεν είναι καλά'', ήταν η πρώτη σκέψη μου. Αλλά, στην πραγματικότητα, ήταν όπλο.

''Ληστεία'', μου φώναξε ο άνδρας με το όπλο, σαν κλέφτης σε τριτοκλασάτη αστυνομική ταινία. Προσποιήθηκα ότι δεν καταλάβαινα τι έλεγε, αλλά έγινε νευρικός. Κρατώντας το όπλο δίπλα στο κεφάλι μου ούρλιαξε ''Σταμάτα να κοροϊδεύεις!''. Ενας ήταν ο φόβος μου, το αβοήθητο παιδί μου στο διπλανό δωμάτιο.



''Κουνήσου και άρχισε να βγάζεις τα κοσμήματα'', φώναξε ο κλέφτης ενώ έψαχνε το δωμάτιο. Πώς μπορούσε να ξέρει ότι το Van Cleef & Arpels μου είχε δανείσει κοσμήματα για να φορέσω σε γκαλά εκείνο το βράδυ; Σκεφτόμουν τον Τσίπι, οπότε αποφάσισα να κάνω αυτό που ήθελε. ''Είναι σε μία τσάντα στο τελευταίο συρτάρι'', του είπα. Ο κλέφτης βρήκε ένα βραχιόλι με διαμάντια και ρουμπίνια, μαζί με το κολιέ του και τα σκουλαρίκια του και τα έβαλε στην τσέπη του. Αλλά έψαχνε κάτι ακόμη.

''Αυτά δεν είναι τίποτα. Θέλω το δαχτυλίδι, εκείνο που φορούσες στην τηλεόραση''. Κατάλαβε για τι μιλούσε και έβρισα τον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης λίγα βράδια νωρίτερα είχα εμφανιστεί με ένα υπέροχο διαμάντι επίσης από το Van Cleef & Arpels, που άξιζε περίπου 500.000 δολάρια και το επέστρεψα αμέσως μετά από την εκπομπή. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν το είχα πια, αλλά με άρπαξε από τα μαλλιά και με πέταξε στο πάτωμα.



''Πού είναι το παιδί;'', ούρλιαξε. Το αίμα μου πάγωσε και πανικοβλήθηκα. Τότε ο συνεργός του, που ήταν έξω από το δωμάτιο, φώναξε ξαφνικά ότι πρέπει να φύγουν. Ενώ έτρεχαν, άρπαξα μία τσάντα με δικά μου κοσμήματα και τους την πέταξα. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Μάλλον ήθελα να τους πω να τα πάρουν όλα και να φύγουν το ταχύτερο δυνατόν. Μόλις εξαφανίστηκαν, έτρεξα στον γιο μου, τον αγκάλιασα σφιχτά και άρχισα να κλαίω.

Στην Ιταλία, ένας άνδρας που το είχε σκάσει από ψυχιατρείο έφτασε στη βίλα μας κοντά στη Ρώμη, ουρλιάζοντας ότι ο Τσίπι είναι γιος του. Χτύπησε την εξώπορτα με ένα τσεκούρι, πριν τον πιάσουν.



Μετά από αυτό, ο Κάρλο γλίτωσε από δύο απόπειρες απαγωγής. Μετά από τη δεύτερη, όταν ένα αυτοκίνητο προσπάθησε να τον πετάξει από το δρόμο, η αστυνομία βρήκε ένα φορτηγό με σχοινιά, ταινία, σύριγγες και χλωροφόρμιο. Τότε αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στο Παρίσι με τους γιους μας.

Για εμένα όμως, η πιο τραυματική εμπειρία ήταν η φυλάκισή μου, όταν καταδικάστηκα- ερήμην- για φοροδιαφυγή. Η κατηγορία, που ήταν απόλυτα αναληθής, ήταν πως στα τέλη του '50 και τις αρχές του '60 ζούσα στο εξωτερικό και κατά συνέπεια δεν έκανα πάντα φορολογική δήλωση στην Ιταλία.

Εκανα έφεση, αλλά το 1980 καταδικάστηκα σε 30 ημέρες φυλάκισης. Είχα δύο επιλογές, να πάω στη φυλακή ή να μην έχω ποτέ ξανά το δικαίωμα να γυρίσω στην πατρίδα μου. Τότε ζούσα στο Παρίσι, αλλά ένιωθα ακόμη Ιταλίδα. Ηθελα ακόμη να μπορώ ελεύθερα να πάω στο σπίτι μου, στους φίλους και τους συγγενείς μου.



Οι γιοι μου ήταν τότε 14 και 9 ετών. Οταν έφτασα στη Ρώμη, ένα περιπολικό με πήγε σε μία μικρή φυλακή στην Κασέρτα, όπου μοναχές φύλαγαν τις κρατούμενες. Ημουν η κρατούμενη νούμερο 24. Παρά την παρουσία της αδερφής μου Μαρία, που πέρασε κάθε βράδυ κάτω από το παράθυρό μου για να μου κάνει παρέα, ένιωθα τρομερή απομόνωση. Τίποτα δεν είναι πιο εξευτελιστικό από τη στέρηση της ελευθερίας. Στις 5 Ιουνίου έφυγα από τη φυλακή για να εκτίσω την υπόλοιπη ποινή μου σε κατ' οίκον περιορισμό, στο σπίτι της μητέρας μου, στη Ρώμη. Ημουν αδυνατισμένη, απογοητευμένη και πιο σοφή».