Το αληθινό πρόσωπο της φτώχειας: Η ζωή στις παράγκες του Λονδίνου 50 χρόνια πριν [εικόνες]

Στο σύγχρονο κόσμο πολλοί θεωρούν φτώχεια το να μην μπορούν να αγοράσουν καινούργιο κινητό ή μοδάτα ρούχα. Ωστόσο σε μία μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, μόλις 50 χρόνια πριν, οι εικόνες της πραγματικής φτώχειας και εξαθλίωσης στοιχειώνουν τις σελίδες της ιστορίας.

Μία γυναίκα, που κατονομάζεται ως «κυρία Μ» στέκεται μπροστά στην ταπετσαρία σε ένα μικρό, υγρό υπνοδωμάτιο, κοιτάζοντας με πείσμα την κάμερα, κρατώντας το ένα από τα τέσσερα παιδιά της κοντά στο στήθος της. Τα άλλα τρία της παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, κουρνιάζουν κάτω από δύο βρώμικα παλτά βροχής που χρησιμοποιούν ως κουβέρτα για τη νύχτα καθώς προσπαθούν να βολευτούν στα δύο μουσκεμένα μαξιλάρια έτσι ώστε να μην είναι αναγκασμένα να κοιμούνται στα σίδερα του ξεχαρβαλωμένου κρεβατιού. Το σπίτι που μοιράζονται με την κυρία Μ δεν έχει μπάνιο, δεν υπάρχει ζεστό νερό και οι τοίχοι είναι ποτισμένοι με υγρασία, ενώ έξω, υπάρχει ένα παχύ στρώμα χιονιού και ο παγωμένος αέρας μπαίνει από μια τρύπα στο σπασμένο παράθυρο.

Αυτή η οδυνηρή σκηνή είναι μόλις μία από τις ιστορίες της απόλυτης εξαθλίωσης στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου, που περιλαμβάνονται σε μια νέα συλλογή φωτογραφιών οι οποίες τραβήχτηκαν πριν από μόλις 40 χρόνια.

Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν τις σκληρές συνθήκες στις οποίες εκατομμύρια Βρετανοί αναγκάστηκαν να ζουν τη δεκαετία του 1970.

Ο φωτογράφος Νικ Χέντζ πέρασε τρία χρόνια φωτογραφίζοντας τις φτωχογειτονιές σε όλη τη Βρετανία στη δεκαετία του 1960 και του 1970 για να δημιουργήσει αυτές τις συγκλονιστικές εικόνες.

Ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 1966 την εκστρατεία της φιλανθρωπίας με στόχο να διαλύσει τον μύθο ότι η φτώχεια υπάρχει μόνο στους δρόμους και να αλλάξει τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται για τα κοινωνικά ζητήματα, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της φωτογραφίας.

Ο Χεντζ φωτογράφησε την αστική παραγκούπολη σε μεγάλες πόλεις όπως η Γλασκώβη,το Μπέρμιγχαμ, το Μάντσεστερ, το Λιντς, το Μπράντφορντ και το Λονδίνο, τεκμηριώνοντας τον καθημερινό αγώνα των φτωχότερων και τις οδυνηρές συνθήκες διαβίωσης που αντιμετώπιζαν πάνω από 3.000.000 άνθρωποι.

Εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστο για ένα φωτογράφο ντοκιμαντέρ να επικεντρωθεί σε εσωτερικά θέματα, καθώς ο πόλεμος και οι διεθνείς ιστορίες ήταν πιο ευνοημένες στον κόσμο των μέσων ενημέρωσης.

Παρά το γεγονός ότι ελήφθησαν πριν από δεκαετίες, οι φωτογραφίες δεν έχουν παρουσιαστεί δημοσίως από τότε μετά από περιορισμό 40 ετών για την προστασία της ανωνυμίας των υποκειμένων.

Κατά τη διάρκεια του έργου, ο Χεντζ συνάντησε οικογένειες που κοιμόντουσαν με τα φώτα αναμμένα για να κρατήσουν τα ποντίκια μακριά από το σπίτι τους το βράδυ, υπνοδωμάτια γεμάτα με πισίνες στάσιμων υδάτων και κουζίνες με ξεφλουδισμένες ταπετσαρίες.

Οπως δήλωσε ο Χεντζ: «Παρά το γεγονός ότι αυτές οι φωτογραφίες θεωρούνται ιστορικά ντοκουμέντα μας υπενθυμίζουν ότι η ασφαλής και επαρκής στέγαση είναι η βάση μιας πολιτισμένης αστικής κοινωνίας. Η αποτυχία των διαδοχικών κυβερνήσεων να το παρέχουν αυτό είναι ένα θλιβερό σημάδι της αδράνειας της κοινωνίας. Οι φωτογραφίες θα πρέπει να μας επιτρέψουν να γιορτάσουμε την πρόοδο, αλλά το μόνο που κάνουν ουσιαστικά είναι να μας στοιχειώσουν με μια αίσθηση της αποτυχίας.»