Την τρομακτική εξάλειψη της λίμνης Αράλης μέσα σε 14 χρόνια κατέγραψαν οι δορυφόροι της NASA, παρουσιάζοντας μία σοκαριστική οικολογική καταστροφή.
Στη δεκαετία του 1960, η Σοβιετική Ένωση ανέλαβε το μεγάλο έργο της εκτροπής του νερού στις άνυδρες πεδιάδες του Καζακστάν, του Ουζμπεκιστάν και του Τουρκμενιστάν
Δύο μεγάλα ποτάμια της περιοχής, που τροφοδοτούνται από το λιώσιμο του χιονιού και κατεβαίνουν στα μακρινά βουνά, είχαν χρησιμοποιηθεί για να μετατρέψουν την έρημο σε αγροκτήματα για βαμβάκι και άλλες καλλιέργειες.
Πριν από το έργο, οι ποταμοί Συρ Ντάρια και Αμου Ντάρια κυλούσαν από τα βουνά, βορειοδυτικά μέσω της ερήμου Κιζιλκούμ και τελικά συνενώνονταν στο χαμηλότερο τμήμα της λεκάνης. Η λίμνη που δημιουργούσαν, η Αράλη, ήταν κάποτε η τέταρτη μεγαλύτερη στον κόσμο.
Παρά το γεγονός ότι η άρδευση συνέβαλε στην άνθιση της ερήμου, κατέστρεψε την λίμνη Αράλη. Οι εικόνες από τον δορυφόρο Terra της NASA καταγράφουν τις αλλαγές. Κατά την έναρξη των λήψεων το 2000, η λίμνη ήταν ήδη μόλις ένα κλάσμα της αρχικής έκτασης που είχε το 1960 (οριοθετείται με μαύρη γραμμή στο βίντεο)
Καθώς η λίμνη στέρευε, η αλιεία και οι κοινότητες που εξαρτώνται από αυτήν κατέρρευσαν και το ολοένα και πιο αλμυρό νερό μολύνθηκε με λιπάσματα και φυτοφάρμακα, καθιστώντας την περιοχή κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Σε μια τελευταία προσπάθεια να σώσουν τη λίμνη, το Καζακστάν κατασκεύασε ένα φράγμα ανάμεσα στο βόρειο και το νότιο τμήμα της λίμνης Αράλης. Ολοκληρώθηκε το 2005 και ουσιαστικά ήταν θανατική καταδίκη για τη νότια πλευρά της λίμνης.
Όλο το νερό που ρέει στη λεκάνη της ερήμου από το Συρ Ντάρια μένει τώρα στη Βόρεια Αράλη. Μεταξύ 2005 και 2006, τα επίπεδα του νερού σε αυτό το τμήμα της λίμνης ανέκαμψαν σημαντικά και πολύ μικρές αυξήσεις είναι ορατές σε όλη την υπόλοιπη περίοδο του χρόνου. Οι διαφορές στο χρώμα του νερού οφείλονται σε μεταβολές στα ιζήματα.