Μπορεί η Μόσχα να μην το παραδέχεται επισήμως (πιθανότατα δεν θα το κάνει ποτέ), αλλά θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι το μέτωπο της Ανατολικής Ουκρανίας έχει χαρακτηριστικό ρωσικό «χρώμα» με εκατοντάδες Ρώσους στρατιώτες να μάχονται στο πλευρό των ανταρτών.Αλλωστε, ακόμη και οι φιλορώσοι έχουν ομολογήσει ότι στο πλευρό τους πολεμούν ένοπλοι Ρώσοι, ωστόσο προτιμούν να τους αποδίδουν τον ευγενικό χαρακτηρισμό «εθελοντές» και όχι στρατιώτες.
Υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων και παρά τις διαμαρτυρίες και νέες απειλές της Δύσης για κυρώσει, εκείνο που διαφαίνεται ξεκάθαρα είναι το νέο δόγμα του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος συνεχίζει απρόσκοπτα τις επεκτατικές του ενέργειες προς τα Δυτικά.
Η ρωσική εισβολή που όλοι φοβόντουσαν στην Ανατολική Ουκρανία δείχνει να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ως... μη εισβολή, δηλαδή συγκρούσεις χαμηλής έντασης και με τρόπο συγκεκαλυμένο. Πάντως, και ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως αναφέρει το «Εθνος», δεν κρύβεται ιδιαίτερα, αφού έχει ήδη αρχίσει να χρησιμοποιεί δημόσια τον όρο «Νέα Ρωσία» στην οποία φαίνεται πως επιθυμεί να συμπεριλάβει και άλλα κομμάτια της Ουκρανίας.
Στο μήνυμα που έστειλε προχθές μίλησε για «μαχητές της Νέας Ρωσίας», αλλά αυτός ο όρος δεν περιορίζεται μόνο στις Ανατολικές επαρχίες. Η αρχή έγινε με την προσάρτηση της Κριμαίας, αλλά και σε οικονομικό επίπεδο με την υπό διαμόρφωση Ευρασιατική Οικονομική Ενωση μεταξύ Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζακστάν, Αρμενίας και Κιργιστάν.
Το μεγάλο όπλο, οι στόχοι και οι επόμενες κινήσεις
Ο Ρώσος πρόεδρος είχε ανοίξει τα χαρτιά του από τον περασμένο Απρίλιο, όταν σε ομιλία του είχε κάνει λόγο για μια «νέα Ρωσία» η οποία απειλείται από τις επεκτατικές κινήσεις του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Τότε, μάλιστα, είχε καλέσει τις ΗΠΑ να συνειδητοποιήσουν ότι πλέον «δεν υπάρχει μόνο μια υπερδύναμη σοτν κόσμο».
Είχε υποστηρίξει επιπλέον πως θα ήταν «αδύνατο» για την Ευρώπη να σταματήσει να αγοράζει ρωσικό φυσικό αέριο. Πίσω στο παρόν, το φυσικό αέριο αποκτά εκ νέου χαρακτήρα μοχλού πίεσης (ειδικά όσο πλησιάζει ο χειμώνας) και η ρητορική περί «νέας Ρωσίας» (που ως όρος αποτελεί ιστορική αναφορά στη Ρωσική Αυτοκρατορία του 19ου αιώνα) επανέρχεται στο προσκήνιο με αιχμή τις εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία.
Οι Ρώσοι παρέχοντας στρατιωτική στήριξη στους αντάρτες της Ουκρανίας, ουσιαστικά καταφέρνουν το εξής: θωρακίζουν τα προπύργια των φιλορώσων στα ανατολικά (οι οποίοι κινδύνευαν να ηττηθούν στρατιωτικά) και παγιώνουν μια κατάσταση από την οποία για να βγει το Κίεβο θα αναγκαστεί να κάνει δύο πράγματα: να προχωρήσει σε κατάπαυση του πυρός και να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους των φιλορώσων της Ανατολικής Ουκρανίας, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την ομοσπονδιοποίηση της χώρας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως τόσο η κατάπαυση του πυρός όσο και η συμμετοχή των φιλορώσων στις διαπραγματεύσεις αποτελούν πάγια αιτήματα της Μόσχας (τα επανέλαβε και ο Πούτιν προχθές). Κάπως έτσι λοιπόν η Ανατολική Ουκρανία αρχίζει να μεταμορφώνεται σε μια νέα... Υπερδνειστερία, Αμπχαζία ή Νότια Οσετία, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Ολοι θυμούνται, άλλωστε, τα γεγονότα του 2008 και τη νίκη των Ρώσων εναντίον της Γεωργίας.
Ο Πούτιν θεωρεί πως η Δύση δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει το υψηλό τίμημα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης με τη Ρωσία και έτσι συνεχίζει απτόητος στον δρόμο που χάραξε. Απαντάει με εμπάργκο στις δυτικές οικονομικές κυρώσεις και ενισχύει στρατιωτικά τους φιλορώσους έναντι των Ουκρανών. Και η δημοτικότητά του εντός των ρωσικών συνόρων συνεχίζει να ανεβαίνει, προσεγγίζοντας το 84% (από 61% πριν από έναν χρόνο). Εάν μάλιστα γίνονταν εκλογές σήμερα, ο Πούτιν θα επικρατούσε με 64%.