Aδωνις Γεωργιάδης και Ευγενία στο φεστιβάλ Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ της Γερμανίας -Η Ευγενία Μανωλίδου περιγράφει στο iefimerida.gr τις εντυπώσεις τους [εικόνες]

Όταν πρωτογνώρισα τη μουσική του Wagner ήμουν φοιτήτρια σύνθεσης στη Νέα Υόρκη. Μελετούσαμε επί ένα εξάμηνο ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του, “το δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν” που ήταν προγραμματισμένο να ανεβεί λίγους μήνες μετά στη Μετροπόλιταν Όπερα.

Και συνεχίζει η Ευγενία Μανωλίδου:

Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω για τη ζωή και το έργο ενός από τους πιο ευφυείς και χαρισματικούς συνθέτες του 19ου αιώνος. Τότε έμαθα και για το περίφημο φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ, όπου για ένα μήνα κάθε καλοκαίρι ανεβαίνουν κάποια από τα έργα του αγαπημένου μου συνθέτη.
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε. Και να, που χάρις σε μία ευτυχή συγκυρία, καταφέραμε με τον Άδωνι να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα του φετινού φεστιβάλ, που ξεκίνησε με το υπέροχο “Tannhäuser und der Sängerkrieg auf Wartburg” όπως είναι ο ακριβής τίτλος του.
Το θέατρο είναι πανέμορφο, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Ένα μεγάλο νεοκλασσικό σπίτι
θυμίζει εξωτερικά, ενώ εσωτερικά είναι γεμάτο από ελληνικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ο ίδιος ο Wagner ήταν λάτρης της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας.
'Ολα ήταν έτσι όπως τα είχα διαβάσει και τα ονειρευόμουν. Η ορχήστρα - εντελώς κρυμμένη κάτω από τη σκηνή, σύμφωνα με την επιθυμία του συνθέτη – ξεκινάει την εισαγωγή. Η ενέργεια και η συγκίνηση ξεχειλίζει. Βρισκόμαστε στο θέατρο που σχεδίασε ο ίδιος ο Wagner το 1870 με το όραμα να γίνει ένα σημείο αναφοράς για τα έργα του, να ανεβαίνουν εκεί όπως ακριβώς επιθυμούσε ο ίδιος και να προσελκύει θεατές από όλο τον κόσμο. Και, παρ' όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, όλα λειτουργούν σύμφωνα με το όραμά του, ή σχεδόν όλα...
Δεν θέλω μέσα από αυτό το μικρό κείμενο να κάνω κριτική της παράστασης, εξάλλου λίγο να ψάξει στο διαδίκτυο όποιος ενδιαφέρεται, θα διαβάσει λίγο έως πολύ ότι η παράσταση ήταν εκπληκτική, η εκτέλεση και οι ερμηνείες ως επί το πλείστον υπέροχες και η σκηνοθεσία, τουλάχιστον, απογοητευτική, αν όχι απαράδεκτη. Ο κόσμος χειροκρότησε με όλη του την καρδιά τους μαέστρους της χορωδίας και της ορχήστρας και τους σολίστ, ενώ αποδοκίμασε με φωνές τον σκηνοθέτη – κάτι πραγματικά σοκαριστικό. (http://www.spiegel.de/kultur/musik/tannhaeuser-premiere-in-bayreuth-
buhrufe-im-labor-des-lebens-a-776576.html)
Σε εμάς, αυτό που έμεινε μαζί με τον απόηχο της ουράνιας μελωδίας του έργου είναι η δύναμη της θέλησης ενός μουσικού που κάτω από πολύ δύκολες για την εποχή συνθήκες και τρομερές αντιξοότητες, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Ένα όνειρο που θα τον κρατά ζωντανό στους αιώνες.
Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει κανείς έστω και μια φορά στη ζωή του να πάει σε μία από τις συναυλίες που γίνονται κάθε καλοκαίρι στο Bayreuth, μια πανέμορφη πόλη λίγο πιο έξω από τη Νυρεμβέργη. Εγώ νιώθω ευγνωμοσύνη που με αξίωσε η μοίρα να βρεθώ εκεί και να μοιραστώ έστω και για λίγες ώρες το όνειρο του αγαπημένου μου συνθέτη.