(Με την τέχνη, η υπερκοσμική και υπερατλαντική ζάπλουτη έχουν αμφίδρομη σχέση βασανισμού. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και κότερο).
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ (art): Συγχυσμένα συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας.
Μία από τις πλουσιότερες (εξ αντανακλάσεως) Ελληνίδες, τόσο λόγω του αδιαμφισβήτητου πνευματικού της πλούτου, της ομορφιάς της όσο και λόγο του πλούτου του συντρόφου της Γιώργου Οικονόμου που φιγουράρει με τη σταθερότητα μοναχού στο Άγιον Όρος, στο περιοδικό Forbes με τους πλουσιότερους επιχειρηματίες του κόσμου, ξαναχτύπησε. Και την χτύπησαν αλύπητα όπως συμβαίνει στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της (ακόμα κι αν αυτά στην ουσία δεν διαμένουν στην Ελλάδα αλλά στο γιοτ Μπαρακούντα που είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον λουσάτα του επιχειρηματικού κόσμου).
Το τελευταίο σοκ τσοκ της αξιαγάπητης και αντικειμενικά πανέμορφης Άντζελα, που την έχουμε δει να φωτογραφίζεται σε ότι υπάρχει σε στιλ Μελίνας, με αποκορύφωμα την καβάλα της στο κατάρτι του γιοτ για το Vanity Fair) δώθηκε στο ιερό νησί της Πάτμου, στην παραλία Πέτρα της Καλλικατσούς ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο. Στο οποίο και η πάντα ενημερωμένη όσον αφορά τα βλάχικα πάτρια ήθη μας, καλλιτέχνιδα, έστησε έναν μπλε σταυρό από νέον με δύο ημίγυμνες γυναίκες αναρριχώμενες σε στύλο δεξιά και αριστερά του σταυρού. Λογικό εφ' όσον η Αγγελικούλα πρόκειται να γυρίσει και στην Πάτμο την πρώτα ταινία μυθοπλασίας της, η οποία λόγω καλλιτεχνισμού της φύσεως της δημιουργού της, μια σταύρωση θες δε θες, θα την επιφέρει. Και θα μας αφήσει ημίγυμνους ως προς το προχώ της σύλληψης της.
«Η Ελλάδα μου προσέφερε μόνο ζήλεια και φθόνο» έχει πει η ίδια σε συνέντευξη της στα ΝΕΑ την οποία υπογράφει δακρυσμένος από θαυμασμό ο πιο σημαντικός Έλληνας κριτικός κινηματογράφου, Δημήτρης Δανίκας. Με τον οποίο Δημήτρη, εγώ κι αυτός και όλοι οι άλλοι Έλληνες κριτικοί, πρωτοσυναντηθήκαμε με το φαινόμενο της Άντζελας, πριν μερικά χρόνια στις Κάνες, όταν η ίδια, ευγενική και λαμπερή σε όλα της, νοίκιασε αίθουσα στην Κρουαζέτ, για να κάνει ντόρο και να προβάλλει το ντοκιμαντέρ της, «Great Directors» και μετά μας δεξιώθηκε στην Μπαρακούντα που περάσαμε υπέροχα, τραγουδάγανε και οι Gipsy Kings και είχε και φαγιά.
Τον επόμενο χρόνο, βρέθηκε επίσημη καλεσμένη αυτή τη φορά (έεεελα δεν το πιστεύω) με την ίδια ταινία στο φεστιβάλ της Βενετίας, και όπως έγραψε και ο Δανίκας (που ποιος είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω) ήταν «η Ελληνίδα θεά της Βενετίας» για την οποία ακόμα και αυτό το ίδιο το αφεντικό της Mostra, είπε σύμφωνα με τον Ντάνι «Τα έχεις όλα». Και τα δίνει όλα, σε όλα τα επίπεδα της τέχνης. Γι αυτό και συμφωνώ απολύτως, αφού και τα δικά μου άρθρα αν διαβάσεις από εκείνη την εποχή όσον αφορά το «Great Directors» (το οποίο επίσης προβλήθηκε και στο «ακριβό» στα γούστα του νεοϋορκέζικο ΜΟΜΑ) τα ίδια λέω κι εγώ αλλά εκείνη την εποχή υποσιτιζόμουνα (το ξέρω, δεν είναι δικαιολογία).
Και συνεχίζει ο Ντάνι, ενθυμούμενος: « Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές πέφτουν σαν το χαλάζι. Στην ταράτσα του μουσείου μοντέρνας τέχνης Γκουγκενχάιμ. Εκεί πάνω από τα κορυφαία ονόματα της Τέχνης. Τώρα που τρέχει η έκθεση με έργα του Robert Rauschenberg. Υπό τους ήχους της Όπερας. Με παρέα τις δύο κόρες του «θεού» Τζον Κασσαβέτη. Με τον Ηλία Μπαρμπαλιά στο ίδιο τραπέζι. Με τον Τζον Σέιλς και τον Τοντ Χέινς παραδίπλα. Και με τον Τζον Πόσομ, από τις πρώτες υπογραφές της μινιμαλιστικής Αρχιτεκτονικής. Με τα βαπορέτα από κάτω να λαμπυρίζουν το σκοτάδι της λαγκούνας. Και με την Άντζελα δίπλα μου να καπνίζει Μonte Christo special edition. Θεέ μου. Μια βραδιά από τις τόσες που έζησε ο κόκκινος πρίγκιπας Λουκίνο Βισκόντι.» Ναι, αυτό το Μόντε Κρίστο, γάμα τα φίλε, πρέπει να είναι πολύ βαρύ, τον έκανε τον Δανίκα κουρούμπελο.
Τες πα, για να μην σε πρήζω, μια χαρά όλα, η ταινία δεν πήρε και πολύ καλές κριτικές (εγώ πάντως την αποθέωσα γιατί όπως σου είπα υποσιτιζόμουν), στην Ελλάδα πήγε εντελώς άπατη (και παντού αλλού), αλλά η Άντζελα, τώρα προχωράει στη μυθοπλασία με τον τίτλο «Η Πόλη των Νεκρών Γυναικών» που θα πιάνει από Σεβίλλη μέχρι Πάτμο και θα έχει και ταυρομάχο. Άπαξ δηλαδή και δε σου αρέσει η ταινία, να σε πιάσει από τα κέρατα. Η ταινία αναμένεται να είναι πολύ φαντασμαγορική σε επίπεδο τέχνης κι αυτό σας το λέω να το ξέρετε και μην εκπλαγείτε αν γράψω πάλι διθυραμβικά σχόλια (γιατί συνεχίζω να υποσιτίζομαι).
Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις να αναμετρηθείς κριτικά με μια υπερκοσμίκ, ζάπλουτη και πανέμορφη κυρία της οποίας της δημόσιες σχέσεις έχει αναλάβει η οικογένεια Ντάβλας, και της οποίας ο σύντροφος, με την εταιρεία Dry Ships, είναι εισηγμένος στη Wall Street. Γι αυτό και το απεύχομαι να μου συμβεί. Αυτά και τώρα κλείνω γιατί η μάνα μου μαγείρεψε φασολάδα. Χωριάτικη εντελώς. Εμείς πάντως από τη μεριά μας, ευχόμαστε κάθε επιτυχία γιατί είναι καλό πράγμα που εδώ ο κόσμος καίγεται, κι αυτή καλλι - χτενίζεται. Γιατί στο τέλος, μιλάει το μαλλί.