Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com ), ζαλισμένος και εθισμένος πλέον στο Κόπερτον, κατανοεί και διασκεδάζει με τη μαστούρα της Κάμερον Ντίαζ στην ΑΤΑΚΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ, σκιάζεται με τη Σάρον Στόουν στη ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ, συμπάσχει με τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ που ο πατέρας του προέκυψε γκέι στα 75 του στους ΠΡΩΤΑΡΗΔΕΣ, πίνει βότκες για να...
...ανταπεξέλθει στη ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ (σιγά κούκλα μου, όλες το ίδιο όνειρο έχουμε) και σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να αναιρέσει την πρόταση γάμου του στον Τζέισον Στέιθαμ μετά το ΒLITZ, συνεχίζοντας να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει χειρότερα από κάθε άλλον: να γράφει για σινεμά.
ΑΤΑΚΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ / BAD TEACHER
«Η καλή μας η δασκάλα στρίβει μπάφους μεσ’ τη σάλα».
Σκηνοθεσία: Τζέικ Κάσνταν. Με τους: Κάμερον Ντίαζ, Τζάστιν Τιμπερλέικ, Λούσι Παντς.
Οι Αμερικάνοι κριτικοί, όσο και αν τους εμπιστεύομαι και συγχρονίζομαι μαζί τους πολύ περισσότερο από την πλειοψηφία των Ευρωπαίων (ειδικά σε θέματα μπλοκμπαστεριάς, όπου οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να προσεγγίζουν το είδος ακομπλεξάριστα και να το κρίνουν γι αυτό που είναι κι όχι με τους όρους ταινίας τέχνης) μπορεί να προκύψουν μερικές φορές πολύ περίεργο τρένο ειδικά όταν προκύπτουν ζητήματα ηθικής και πολιτικής ορθότητας. Αν στεκόμουν σε αυτά που διάβασα για την «Άτακτη Καθηγήτρια» πιθανότατα να μην έμπαινα καν στον κόπο να τη δω. Τη σφάξανε κυριολεκτικά και ο κύριος λόγος ήταν ο αμοραλιστικός της τόνος ειδικά σε ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα όπως αυτό της εκπαίδευσης. Λες και οι ταινίες είναι εγχειρίδια συμπεριφοράς. Αλλά έκατσα, την είδα και πέρασα υπέροχα στα μέτρα και τα σταθμά μιας καλοκαιρινής ενήλικης κωμωδίας. Όχι πως δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, ειδικά όσον αφορά το σεναριακό χειρισμό που παρασύρεται από την γελαστική αρχική ιδέα αλλά από ένα σημείο και μετά δεν ξέρει τι να την κάνει, πώς να καθοδηγήσει τους δεύτερους χαρακτήρες και πώς να κλείσει την ιστορία, την οποία τυλίγει άρον άρον και άτσαλα. Γύρω από μία δασκάλα η οποία μέσα στην τάξη πίνει αλκοόλ, καπνίζει μαριχουάνα, βάζει βίντεο στους μαθητές της για να κοιμηθεί από το ξενύχτι, λέει ανά πέντε φράσεις τη λέξη «fuck» και το μόνο που τη νοιάζει είναι να παντρευτεί έναν πλούσιο και να βρει τα λεφτά για να βάλει ψεύτικα βυζιά. Με την Κάμερον Ντίαζ να δίνει ρέστα τον ρόλο, ξεδιπλώνοντας ακόμα μια φορά, το κωμικό της ταλέντο, ούσα ταυτόχρονα κουκλάρα και τη Λούσι Παντς εξαιρετική στον ρόλο της νευρωτικής ανταγωνίστριας συναδέλφου της, που αποτελεί πρότυπο κοσμιότητας στα όρια της ψυχοπάθειας. Συν, κερασάκι στην τούρτα, τον Τζάστιν Τιμπερλέικ τον οποίο διεκδικούν οι δύο προηγούμενες. Κωμική αποκάλυψη ο Τζάστιν χωρίς κανένα πρόβλημα τσαλακώματος και με μέλλον στην κινηματογραφική μπίζνα. Ναι, κάποια από τα αστεία είναι άσφαιρα και φλερτάρουν με τη βουλγκαριτέ, στο σύνολο όμως το πακέτο λειτουργεί, γελάς και περνάς υπέροχα. Όσο για τον μισανθρωπισμό και τον παράγοντα κακού γούστου, τον οποίο αναμασούνε πολλοί σαν καραμέλα, αναρωτιέμαι, γιατί πχ ένας Τζον Γουότερς που μην τρελαθούμε κι όλα, δεν είναι τίποτα φοβερό σαν σκηνοθέτης, έχει διαβατήριο για οτιδήποτε ακραίο δείχνει στην οθόνη, ενώ εδώ πέρα, βγάζουμε όλοι τα αυτόματα και πυροβολούμε μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για εμπορική mainstream παραγωγή;
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3 / 5
Πατήστε εδώ να δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=VihlsPKMh4U
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ / LARGO WINCH 2
«Η Σάρον Στόουν κάνει τον κλόουν».
Σκηνοθεσία: Ζερόμ Σαλ. Με τους: Τόμερ Σίσλεϊ, Σάρον Στόουν, Ούλριχ Τουκούρ.
Μαθήματα ελληνικής βλαχομπαρόκ κινηματογραφικής διανομής. Ο συγκεκριμένος Λάργκο Γουίντς (κινηματογραφική μεταφορά ενός κόμικ – θρύλου στις γαλλόφωνες χώρες) είναι το νούμερο 2 μιας ταινίας που στην Ελλάδα βγήκε κατευθείαν στο βίντεο. Αλλά αυτός εδώ βγαίνει στους κινηματογράφους. Γιατί; Μα επειδή συμπρωταγωνιστεί η Σάρον Στόουν, κι ενώ σε όλο τον κόσμο την έχουν ξεγραμμένη σαν γριά που έκανε μόνο μια επιτυχία στη ζωή της, εδώ συνεχίζουμε και πιστεύουμε ότι πρόκειται για μια μεγάλη σταρ που τα φέρνει στα ταμεία, εφ’ όσον κινούμαστε με χωροχρονική καθυστέρηση δεκαπενταετίας. Όχι ότι αν δεν έχεις δει το νούμερο 1 δε θα καταλάβεις τη συνέχεια (εφ’ όσον την καταλάβεις δεν την καταλάβεις όπως είναι μπερδεμένη η πλοκή της, είναι το ίδιο και το αυτό) αλλά αν το έχεις δει βοηθάει όσον αφορά στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα. Ο οποίος είναι δισεκατομμυριούχος κληρονόμος μιας τεράστιας πολυεθνικής, με μία έφεση στην περιπέτεια, τα εξωτικά ταξίδια και τις αυτοκινητάδες και εν προκειμένω του σκάει η πετριά να δώσει όλα του τα λεφτά για ανθρωπιστικούς σκοπούς, αλλά πέφτει θύμα πλεκτάνης που τον στέλνει να βγάλει άκρη στις εσχατιές της Ταϊλάνδης και της Μπούρμα, την ώρα που στο κατόπι του βρίσκεται η εισαγγελέας του ΟΗΕ, Σάρον Στόουν, κατηγορώντας τον για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Σαν παραγωγή είναι άλφα τάξης, με ιλουστρέ εξωτισμό και σκηνές δράσης χορογραφημένες στην εντέλεια, αποδεικνύοντας αυτό που ήδη ξέρουμε, ότι οι Γάλλοι στον τομέα ψυχαγωγικό σινεμά μπορούν να τα καταφέρουν ισάξια και καλύτερα κι απ’ τους Αμερικάνους. Σαν σύνολο όμως, έχει στον πυρήνα του μία κουλή ίντριγκα που δε σε πείθει ούτε σε ρεαλιστικό επίπεδο ούτε σε κομιξάδικο, σε μπερδεύει και δεν βοηθιέται καθ’ όλου από την ανύπαρκτη σκιαγράφηση του κεντρικού ήρωα, του οποίου το πορτρέτο ζωγραφίστηκε στο πρώτο μέρος της σειράς. Η Σάρον Στόουν ανύπαρκτη και αλλαξομουτσουνιασμένη, απλώς είδε φως και μπήκε όπως κάνουν πολλοί ξεπεσμένοι αμερικάνοι σταρ σε ευρωπαϊκές παραγωγές που τους χρειάζονται για να αποκτήσουν διανομή και στις Η.Π.Α.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2 / 5
Πατήστε εδώ να δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=46yynePgFVI
ΟΙ ΠΡΩΤΑΡΗΔΕΣ / BEGGINERS
«Ο πατέρας μου ήταν γκέι κι η κοπέλα μου όλο κλαίει»
Σκηνοθεσία : Μάικ Μιλς. Με τους: Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Μελανί Λορέν.
Σοφιστικέ και τρυφερή δραματική κομεντί που βασίζεται στα βιώματα του σκηνοθέτη της και μολονότι δεν καταφέρνει εντελώς να τα καταστήσει και δικά μας σαν κινηματογραφική υπόθεση, ξεχωρίζει με απόσταση από το μέσο όρο και σαν περιεχόμενο και σαν φόρμα και σαν συναίσθημα. Ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ υποδύεται έναν 30φευγάρη με εντελώς προβληματική προσωπική ζωή, κατάλοιπο μεταξύ άλλων της αποτυχημένης σχέσης των δύο πεθαμένων του γονιών. Η οποία σχέση στα μάτια του ήρωα έγινε ακόμα πιο αποτυχημένη, όταν ο πατέρας (που τον παίζει ο υπέροχος Κρίστοφερ Πλάμερ βάζοντας πρόωρα πιθανότητα συμμετοχής στις επερχόμενες οσκαρικές υποψηφιότητες) του αποκάλυψε στα 75 του χρόνια ότι όλη του τη ζωή ήταν κρυφογκέι, λίγο μετά βρήκε έναν πολύ νεώτερο του γκόμενο, λίγο πιο μετά διαγνώστηκε με καρκίνο και ακόμα πιο λίγο μετά, πέθανε. Ιστορία που την παρακολουθούμε μετά το θάνατο του πατέρα, μέσα από μπρος πίσω στο χρόνο και ενώ ταυτόχρονα ο ήρωας έχει κληρονομήσει και έχει δεθεί όσο δεν μπορεί να δεθεί με άνθρωπο, με το σκυλάκι του πατέρα του, ταυτόχρονα κατηφορίζει προς κατάθλιψη μεριά και προσπαθεί να συνδεθεί συναισθηματικά με μια φευγάτη γαλλίδα ηθοποιό που την υποδύεται η γλυκιά και εκφραστική Μέλανι Λοράν του «Inglourious Basterds». Κι ενώ το σενάριο κεντάει σε επίπεδο κομψού ψυχογραφήματος, ερωτικής παλινδρομικής αμηχανίας, και ευαίσθητης αποκρυστάλλωσης στιγμών καθημερινότητας, το γκάζι αρχίζει να διαρρέει όταν το κέντημα, αποφεύγει επιμελώς την ποθητή σταυροβελονιά του κλεισίματος και συνεχίζεται επαναληπτικά σαν τον αργαλειό της Πηνελόπης: ότι υφαίνεται στη μια σκηνή, ξεστήνεται στην άλλη και φτου κι απ’ την αρχή. Με τη δραματουργική κορύφωση απούσα, τι μένει; Μια έξοχης ατμόσφαιρας λούπα, τόσο όσον αφορά την σκιαγράφηση της προσωπικότητας του πατέρα (από τα ομορφότερα gay πορτρέτα που έχουν προκύψει πρόσφατα στο σινεμά) όσο και την αναπηρία των κεντρικών ηρώων να δεθούν και να αγαπηθούν. Η οποία λούπα σου χτυπάει κέντρο αν ανήκεις στην κατηγορία των ευαίσθητων θεατών και σου κυλάει και ένα δύο τρία δάκρια, όμως μετά την απομάκρυνση σου από την αίθουσα, ενώ θυμάσαι και κουβαλάς σαν ανάμνηση το συναίσθημα, δε κουβαλάς την ίδια την ιστορία και τους πρωταγωνιστικούς φορείς της σαν μύθο. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ : 3 / 5
Πατήστε εδώ να δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=rXUFUp6vsxg
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ / KVINDEN DER DROMTE OM EN MAND
«Από σπόντα τεχνοτσόντα, και με τα μυαλά απόντα»
Σκηνοθεσία: Περ Φλι. Με τους: Σόνια Ρίχτερ, Μίκαελ Νίκβιστ.
Αν δεν το δεις δεν το πιστεύεις. Που δε σε βλέπω να το βλέπεις κι όλα εκτός κι αν είσαι ταμένος σε κάποια περίεργη παραθρησκευτική κινηματογραφική αίρεση. Για ποιο λόγο κυκλοφορεί αυτό το δανέζικο κουλό (με όλη τη σημασία της λέξης) μέσα στην τούρλα του Σαββάτου; Άλφα επειδή τους ξέμεινε και έπρεπε να το βγάλουν. Βήτα επειδή το έχει σκηνοθετήσει ο Περ Φλι που έχει οπαδούς στο art κύκλωμα με τις προηγούμενες ταινίες του και είναι και παραγωγή της Zentropa του Τρίαρ, οπότε κάτι μπορεί να τσιμπήσει. Γάμα επειδή πρωταγωνιστεί ο Μίκαελ Νίκβιστ που σου είναι γνωστός από το «Κορίτσι με το Τατουάζ». Και δέλτα, επειδή έχει σεξ και πήδημα αλλά άμα το κάνει αυτό ένας Δανός, δε λέγεται τσόντα, λέγεται τέχνη, κι έτσι μπορεί να ευχαριστηθεί και ο αυνανιστής και ο διανοούμενος. Κατά τα άλλα μια παντρεμένη μητέρα φωτογράφος ονειρεύεται έναν άντρα τον οποίο μετά τον συναντά και στην πραγματικότητα. Αυτός είναι Πολωνός και παντρεμένος, αυτή παθιάζεται μαζί του και όταν τον συναντάει του λέει το όνειρο της στο οποίο ο Πολωνός ήταν γυμνός και μετά πήδηξε από το μπαλκόνι. Αυτός αντί να της πει, «είσαι τρελή κούκλα μου» της ρίχνει ένα πήδημα να έχει να θυμάται. Πιο μετά αυτή αποφασίζει να πάει για την επόμενη φωτογράφηση της στη Βαρσοβία έτσι με το καλημέρα, όπως εσύ λες, «θα πεταχτώ Κολονάκι για καφέ» και μαζί της πηγαίνουν και ο άντρας της και η κόρη της. Όλη η ευτυχισμένη οικογένεια εγκαθίσταται σε ένα σπίτι που είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Πολωνού, γιατί έτσι είναι στη Βαρσοβία, τα μεσιτικά έχουν αναδουλειές. Αυτή αρχίζει και τρελαίνεται ολωσδιόλου, πέφτουν και μερικά πηδήματα για να φτουρήσει η ταινία αλλά όλα κινούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας γιατί η ταινία είναι της τέχνης. Κι όσο αυτός δεν παρατάει τη γυναίκα του τόσο αυτή στριντζώνει, και γίνεται σκύλα και έτσι η τσόντα που είναι τέχνη τώρα γίνεται και θρίλερ, και μετά τελειώνει κακήν κακώς χωρίς να μπει στον κόπο (η ταινία) να σου εξηγήσει τι, γιατί και πως, απλώς πετώντας σου στη μούρη ένα επιδεικτικά ξεδιάντροπο, «έτσι επειδή μου αρέσει». Να στο πω διαφορετικά, αγαπάω τον Ντέιβιντ Λιντς, αγαπάω επίσης και την «Ολέθρια Σχέση». Ειλικρινά όμως δεν θα με ενδιέφερε καθ’ όλου μια ταινία για το πώς ο Λιντς τον έπαιζε βλέποντας την «Ολέθρια Σχέση», και ονειρευόταν πηδήματα στα δανέζικα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 1 / 5
Πατήστε εδώ για να δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=1vSzkmDn_-A
ΒLITZ
«Ο σκληρός ο μπάτσος, δεν τρώγεται με νάτσος»
Σκηνοθεσία: Έλιοτ Λέστερ. Με τους: Τζέισο Στέιθαμ, Πάντι Κονσιντάιν, Άινταν Γκίλεν.
Ότι αν ήταν να παντρευτώ ποτέ μου, θα διάλεγα έναν άντρα σαν τον Τζέισον Στέιθαμ, είναι ίσως η μοναδική σταθερά που έχω στην άστατη ζωή μου. Ότι μια ταινία με τον Στέιθαμ, θα είναι απαραίτητα μια ταινία καταιγιστικής δράσης με θεαματικές ταρζανιές και ένταση, είναι μια σταθερά που εσύ πλέον, μετά το «Blitz», πρέπει να βγάλεις από τη δική σου τη ζωή. Γιατί εδώ ο θεός, αποφασίζει (τρόπος του λέγειν) να σοβαρευτεί και να στολίσει με την παρουσία του πιο σοβαρών υποτίθεται προθέσεων, βίαιο βρετανικό νουάρ, γύρω από έναν σίριαλ κίλερ αστυνομικών. Και εκεί, πάνω στη λέξη «σοβαρό» αρχίζουν τα παρατράγουδα. Γιατί απ’ τη μία ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί με ιδιαίτερο τρόπο ένα παρακμιακό λονδινένιο λονδίνο που μυρίζει λονδινίλα κανονική και όχι τουριστίκ. Κι επίσης δεν μασάει τα «λόγια» του στη βία, και την αφήνει χορταστική και αιματηρή όταν προκύπτει. Και πιο επίσης, επιχειρεί και το κατορθώνει μέχρι ένα βαθμό, να συνδυάσει μεταξύ τους φαινομενικά αταίριαστα πράγματα, όπως τον ‘εργατικό’ ρεαλισμό της βρετανικής σχολής, με τη φλασάτη αισθητική της διαφήμισης, και την ακομπλεξάριστα αμοράλ περιπέτεια θρίλερ αυτοδικίας. Και μετά το χάνει. Αλλά τελείως όμως. Γιατί στο πλευρό του Στέιθαμ, βάζει καλοδεχούμενα, έναν γκέι αστυνομικό που κάνει ωραίο κοντράστ με τον σκληροτράχηλο κάγκουρα ήρωα (και που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να δούμε έναν τέτοιο χαρακτήρα σαν ήρωα), αλλά τον αφήνει εντελώς αναξιοποίητο. Και απ’ το άλλο του πλευρό, βάζει μια μαυρούλα μπατσίνα με περίεργα ψυχολογικά θέματα, που μοιάζει βγαλμένη από άλλη ταινία. Και κλείνει την ταινία με ένα εύκολο φινάλε, που δεν εξηγείται από πουθενά, όπως δεν εξηγούνται και αρκετά άλλα που συμβαίνουν. Επομένως προδίδεται από το σενάριο του. Και από την ανικανότητά του να ιεραρχήσει τις φιλοδοξίες του ως προς το τι ταινία θέλει ακριβώς να γυρίσει. Και δυστυχώς, προδίδει και το θεατή.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2 / 5
Πατήστε εδώ για να δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=ZGNROCIxORI
Ο ΠΑΛΙΑΝΤΖΗΣ (εκτελούνται επανεκδόσεις)
***Στα τρία σπάει το ρετρό της εβδομάδας κι όποιος αντέξει με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό και την Τζιν Σίμπεργκ, να τρέχουν πρώτοι «ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ», μπροστά από τη θεϊκή κάμερα του Ζαν Λικ Γκοντάρ, κολυμπώντας κρόουλ στην πιο κρυστάλλινη εκδοχή των υδάτων της νουβέλ βαγκ. Σε μία αφύσικα νεανική και φρέσκια μετά από τόσα χρόνια (1960), ταινία που έκαψε τους κινηματογραφικούς κώδικες σε φλόγες εκθαμβωτικής ομορφιάς πυροδοτώντας ταυτόχρονα το φλογοβόλο των ομορφότερων θρύλων των νεανικών μας χρόνων. Σε απλά ελληνικά, δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην τη δεις (ή να την ξαναδείς) με καινούργιες, αστραφτερές κόπιες, κάτω από τον αυγουστιάτικο ουρανό.
***Για τους πιο περιπετειώδεις εξερευνητές αχαρτογράφητων περιοχών, η περίπτωση του σύμπαντος του Πιέρ Ετέξ αποζημιώνει και με το παραπάνω μέσα από τον «ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ» του (1969) και την ονειρικά γλυκή, ρομαντική κομεντιέν του ευαισθησία που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κρυμμένα φανερά μυστικά του γαλλικού σινεμά. Το οποίο μας φανερώθηκε ήδη μια πρώτη φορά στην αρχή του καλοκαιριού με την εξαίσια επανέκδοση ενός άλλου έργου του Ετέξ, του «Γιο Γιο» και συνεχίζει να μας παρασύρει κι εδώ, στο χειροποίητο, τεχνικολόρ αυτή τη φορά, ονειροπόλημα, που μόνο αυτός μπορεί να ανακαλύπτει μεταμορφώνοντας το γκρίζο αστικό τοπίο σε παραμυθοχώρα.
***Τρίτη και φαρμακερή από το πουθενά, για αυτούς που πραγματικά αναζητούν κάτι καλοκαιρινό και ευχάριστο, με χορούς, τραγούδια και χαρές, το ελληνικό «ΜΠΛΟΚΟ» του Άδωνι Κύρου (1965) με τους Κώστα Καζάκο, Γιάννη Φέρτη, Αλεξάνδρα Λαδικού, Ξένια Καλογεροπούλου και Μάνο Κατράκη στην Εθνική Αντίσταση, να συλλαμβάνονται και να εκτελούνται από τους Γερμανούς στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Η κινηματογραφική μας πρόταση για την εβδομάδα, για ερωτευμένα ζευγάρια που θέλουν να περάσουν ένα ρομαντικό κινηματογραφικό βράδυ σε θερινό σινεμά ρουφώντας γρανίτα φράουλα ειδικά στη σκηνή της εκτέλεσης, που είναι ασπρόμαυρη και με τη φράουλα μπορείτε να της δώσετε στο μυαλό σας το κόκκινο χρώμα που χρειάζεται. (Όχι αγάπη μου, αν πάτε να μας τρελάνετε εσείς με τον προγραμματισμό σας, θα σας τρελάνουμε εμείς πρώτα).