Ζει στο Καράκας εδώ και 2,5 χρόνια. Την Βενεζουέλα, γράφει, δεν την επισκέφθηκε ποτέ ούτε η Δημοκρατία, ούτε ο Σοσιαλισμός. Ο Γιάννης Κουζηνός, γράφει για τις 30 μέρες και νύχτες που έχουν βάλει «φωτιά», στη χώρα του Μαδούρο.
Ακολουθεί η επιστολή του Γιάννη Κουζηνού
Πάνω από ένας μήνας έχει περάσει από την ημέρα που αρχικά οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο San Cristobal στην Βενεζουέλα, και με αφορμή την απόπειρα βιασμού μιας φοιτήτριας, και μετέπειτα πολλά άλλα πανεπιστήμια σε όλη την χώρα και χιλιάδες απλού κόσμου βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της ανασφάλειας λόγω της τεράστιας εγκληματικότητας, της έλλειψης καθημερινών αγαθών από τα ράφια, της διαφθοράς του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας, της λογοκρισίας και χειραγώγησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της οικονομικής αστάθειας και της σύνθλιψης των εισοδημάτων όλων που φέρνει το 56% του πληθωρισμού στην Βενεζουέλα.
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω κάποια στοιχεία της καθημερινότητας από την χώρα όπου ζω τα τελευταία 2,5 χρόνια και θα ήθελα να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα εάν αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός έχει να κάνει με την εξέγερση κάποιων καλοζωισμένων πλουσιόπαιδων, όπως παρουσιάζεται από μερίδα του παγκόσμιου και ελληνικού Τύπου, η έχει να κάνει με τις ανάγκες πρωτίστως των χαμηλά οικονομικών στρωμάτων και κατ επέκταση όλων των κατοίκων στη Βενεζουέλα.
Ας τα πιάσουμε λοιπόν ένα ένα ξεκινώντας από την ανασφάλεια και την εγκληματικότητα. 25.000 βίαιοι θάνατοι ετησίως και υπερδιπλάσιος αριθμός σακατεμένων ανθρώπων σε απόπειρες ληστειών και βιασμών με το ποσοστό επίλυσης τον εγκλημάτων αυτών να βρίσκεται στο θλιβερό 10%.
Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των εγκλημάτων λαμβάνει χώρα στα λεγόμενα "bArrios" που στα ισπανικά σημαίνει γειτονιά αλλά εδώ έχει περισσότερο τη σημασία της φτωχογειτονιάς, οι γνωστές σε όλους παραγκουπόλεις που είναι κρεμασμένες κυριολεκτικά στους γύρω λόφους κυρίως στο Καράκας αλλά και σε πολλές περιπτώσεις φυτρωμένες στην καρδιά της κάθε πάλης στην Βενεζουέλα. Ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών, ληστείες και βιασμοί στις γειτονιές της απόλυτης φτώχειας όπου η αστυνομία, ο νόμος και η δικαιοσύνη δεν φτάνουν ποτέ. Tο 65% όλων των βίαιων εγκλημάτων στην Βενεζουέλα συμβαίνουν ακριβώς σε αυτές τις φτωχοσυνοικίες αφήνοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο 35% για τις περιοχές της μεσαίας τάξης και σπανιότερα έως καθόλου στις πλούσιες περιοχές. Στις πλούσιες περιοχές η μεγαλύτερη σε συχνότητα εγκληματική ενέργεια για ευνόητους λόγους είναι η απαγωγή για λύτρα. Οι αριθμοί νομίζω ότι μιλάνε από μόνοι τους και εξηγούν ποιος έχει σοβαρότατο λόγο να βρίσκεται στους δρόμους και να ζητά ασφάλεια και δικαιοσύνη.
Έλλειψη καθημερινών αγαθών από τα ράφια
Φτωχή, μεσαία ή πλούσια περιοχή αναζητώντας καθημερινά αγαθά όπως λάδι, γάλα, ζάχαρη, βούτυρο, κοτόπουλο, καφέ και χαρτί υγείας, έχεις τις ίδιες πιθανότητες να βρεθείς σε ατελείωτες ουρές ανθρώπων που περιμένουν ελπίζοντας κάποιο από αυτά τα αγαθά να εμφανιστεί και η πιθανότερη κατάληξη, που την έχω ζήσει αμέτρητες φορές, είναι να φύγεις μετά από 4-5 ώρες με ένα ή κανένα από τα προϊόντα που προανέφερα. Εάν ανήκεις στην φτωχή ή την μεσαία οικονομικά τάξη δεν έχεις καμία απολύτως άλλη επιλογή από το να επαναλαμβάνεις καθημερινά αυτήν την χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία. Κάποιες φορές θα σταθείς τυχερός, τις περισσότερες, όχι. Οι οικονομικά ευκατάστατοι είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα έστω και μετά από 15 χρόνια "επανάστασης" την δυνατότητα επιλογής σε επιλεγμένα καταστήματα κάποιων εισαγόμενων πανάκριβων προϊόντων που αντικαθιστούν τις ανάγκες τους αφού τα προϊόντα με ελεγχόμενη τιμή από την κυβέρνηση κυκλοφορούν περισσότερο σαν φήμη παρά σαν πραγματικότητα στα ράφια. Και σε αυτό το ζητούμενο λοιπόν από τους διαδηλωτές είναι φανερό ποιος είναι ο μεγάλος αδικημένος.
Διαφθορά του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας
Για να σας εξηγήσω το μέγεθος διαφθοράς και τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα θα πρέπει να σας πω ότι εργάζομαι σαν "tramitador" βοηθώντας την γυναίκα μου που είναι λογίστρια. Ούτε γραφεία, ούτε υπάλληλοι ούτε παχυλές αμοιβές. Μια λογίστρια που δουλεύει στο σπίτι της με 3-4 πελάτες και ο "tramitador" που σημαίνει στην ουσία το άτομο που κάνει όλη την "βρώμικη" δουλειά. Στην ουρά για να καταθέσεις ένα έγγραφο, στην ουρά στην τράπεζα, στην ουρά για να ρωτήσεις σε ποια ουρά πρέπει να σταθείς για συγκεκριμένη εργασία. Ένα σύστημα εξαιρετικά δομημένο μέσα στο χάος του για να σε οδηγεί να πληρώσεις κάποιον "δημόσιο λειτουργό" εάν θες να κάνεις την δουλειά σου. Και φυσικά οι μόνοι που αντέχουν να πληρώσουν δεν είναι ούτε οι φτωχοί ούτε η μεσαία τάξη.
Συνεχής αλλαγή ωραρίων. Ένας από τους τρόπους του συστήματος που τρέφει την διαφθορά. Ενώ την μια μέρα σε ενημερώνουν ότι για να παραλάβεις ένα έγγραφο είναι π.χ. από τις 10 έως τις 1. Την άλλη μέρα που πηγαίνεις στην ώρα σου το ωράριο έχει αλλάξει σε 9 με 12 και αυτό να γίνεται καθημερινά. Αλλαγή προτεραιότητας με βάση την ταυτότητα. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή εξυπηρετούνται οι κάτοχοι ταυτότητας με νούμερο που λήγει από το 0 έως το 5, Τρίτη και Πέμπτη από 6 έως 9.
Όπως καταλαβαίνετε, το να πετύχεις την σωστή μέρα είναι ζήτημα τύχης και υπομονής αφού και σε αυτή την περίπτωση οι αλλαγές είναι καθημερινές. Γνωρίζοντας πια πως δουλεύει το σύστημα και μη έχοντας την δυνατότητα να πληρώσει ο πελάτης μας, έχω βρεθεί να περιμένω σε ουρά από τις 4 τα ξημερώματα έως τις 2 το μεσημέρι. Mαζί μου και εκατοντάδες άλλοι είτε συνάδελφοι είτε φτωχός κόσμος μπλεγμένος σε αυτό το καφκικό γαϊτανάκι διαφθοράς. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε τρεις και λίγο θα συναντήσεις τους υπαλλήλους της τάδε ή της δείνα υπηρεσίας να βρίσκονται στο πεζοδρόμιο με αυτοσχέδιες μπάντες να τραγουδούν τραγούδια για την "επανάσταση" σταματώντας την εργασία τους αυθαίρετα, κάνοντας την έτσι κι αλλιώς δύσκολη κατάσταση δυσκολότερη.
Την πρώτη και τελευταία φορά που διαμαρτυρήθηκα για την κατάσταση αυτή τα χαρτιά της υπόθεσής μου "χάθηκαν" με τρόπο μαγικό αφήνοντας εκτεθειμένο και έμενα και τον πελάτη μας. Έτσι δουλεύουν οι περισσότεροι από τα 2,5 εκατομμύρια (εκ παραδρομής γράφτηκε αρχικά -λανθασμένα- στο κείμενο 250.000) δημοσίων υπαλλήλων στην Βενεζουέλα και είναι δυστυχώς οι ίδιοι άνθρωποι που με ειδικό υπόμνημα-διαταγή δίνουν το "παρών" σε όλες τις ανοιχτές εκδηλώσεις της "επανάστασης".
Eν κατακλείδι, ή έχεις να πληρώσεις έναν "tramitador" και κατ επέκταση να σου πληρώσει τον διεφθαρμένο υπάλληλο για να κάνεις την δουλειά σου ή απλά περιμένεις μετρώντας τις φωτογραφίες του Chavez και του Μαδούρο που κοσμούν όλα τα γραφεία. Και στην Βενεζουέλα ακόμα τρίβουν...οι φτωχοί πάντα.
Η αστυνομία είναι μια άλλη ειδική περίπτωση "δημοσίων λειτουργών" όπου τα όρια εγκληματία και οργάνου της τάξης είναι τέλειως δυσδιάκριτα εάν όχι ανύπαρκτα. Πέραν του θλιβερού 10% επίλυσης σοβαρών υποθέσεων όπως αναφέρω πιο πάνω που δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ανικανότητας αλλά και ο τρόπος να κρατάς μια ολόκληρη χώρα στον φόβο, η εγκληματική τους συμπεριφορά έχει λάβει χώρα πολλές φορές μπροστά στα μάτια μου κάνοντας με μάρτυρα της θλιβερής αυτής κατάστασης.
Στους δρόμους και στα πεζοδρόμια του Καράκας που μένω βρίσκεται το απόλυτο βασίλειο του παρεμπορίου. Σε κάθε εκατοστό ελεύθερου χώρου οι buhoneros (υπαίθριοι μικροπωλητές) έχουν απλωμένη την πραμάτεια τους πουλώντας από λαθραία τσιγάρα, φαγητό του δρόμου, ρούχα και κάθε λογής μαϊμούδες που μπορείτε να φανταστείτε. Το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν στο πεζοδρόμιο κυριολεκτικά, πληρώνουν για το πόστο τους την αστυνομία- μαφία το λεγόμενο "Vacuna" (εμβόλιο) αφού μην έχοντας κανένα νόμιμο χαρτί δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή.
Οι υπόλοιποι που συνήθως είναι οι περιστασιακοί μικροπωλητές και αυτοί που δεν έχουν την "προστασία" της αστυνομίας είναι και τα συχνότερα θύματα της απανθρωπιάς τους. Όποτε η αστυνομία θέλει να κάνει μια επιχείρηση σκούπα, εντοπίζοντας τους συγκεκριμένους μικροπωλητές ούτε τους συλλαμβάνει ούτε τους βάζει πρόστιμο. Aπλά τους κλέβουν όλα τα λεφτά και το εμπόρευμα τους μόνο για να το πουλήσουν στους άλλους "νόμιμους" buhoneros.
Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν συμβαίνει στα μεγάλα και ακριβά καταστήματα των εμπορικών κέντρων και ούτε καν στα μικρομεσαία νόμιμα καταστήματα της γειτονιάς. Για μια ακόμα φορά ο στόχος και ο κυριότερος αποδέκτης της απανθρωπιάς του συστήματος είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Xειραγώγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης
Η βάση και το κυριότερο όπλο κάθε απολυταρχικού καθεστώτος ιδιαίτερα σε χώρες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο όπως η Βενεζουέλα. Πρέπει να σας εξηγήσω ότι για να δεις τηλεόραση στην Βενεζουέλα έχεις δυο επιλογές. Ή θα έχεις καλωδιακή τηλεόραση με πρόσβαση σε δορυφορικά κανάλια την οποία πρέπει φυσικά να πληρώνεις κάθε μήνα ή θα αρκεστείς στα ελεύθερα κανάλια τα οποία στην διάρκεια των 15 χρόνων της "επανάστασης" ελέγχονται πλήρως από την κυβέρνηση.
Το επικοινωνιακό "τέρας" Hugo Chavez διέθετε δική του εκπομπή στην τηλεόραση κάθε Κυριακή όλα τα χρόνια της προεδρίας του. Το λιγότερο 4 ώρες κάθε Κυριακή και μερικές φορές 8 και 12 ώρες ο πρόεδρος μονοπωλούσε σε εθνικό δίκτυο τη σκέψη, τα όνειρα και τον ελεύθερο χρόνο των φτωχών Βενεζολάνων. Μιλώντας κυριολεκτικά την γλώσσα του δρόμου ήταν ο πρώτος πρόεδρος που τους έκανε να νιώσουν ότι κυβερνάει ένας από αυτούς.
Με ρητορική ενάντια στους κακούς πλούσιους και εξύψωση στα ουράνια (πάντα ρητορική δυστυχώς) του φτωχού, το δυστυχώς βαθιά ανεκπαίδευτο κοινό του, έκανε τον πραγματικά χαρισματικό επικοινωνιακά Chavez είδωλο της καθημερινότητάς τους. Όλες οι ειδήσεις όλες τις ημέρες όλα τα χρόνια που έμπαινε στο κεφάλι τους, ήταν και είναι μια ατελείωτη προπαγάνδα.
Μπορεί πραγματικά να μειώθηκε το ποσοστό αναλφαβητισμού στην χώρα, αυτό όμως δυστυχώς απέχει μακράν από το να έχουν αυτοί οι άνθρωποι ελεύθερη, κριτική και πολιτική σκέψη. Όχι γιατί δεν τους αξίζει αλλά γιατί δεν τους διατέθηκε ποτέ η ελευθερία για να την αποκτήσουν. Εκατομμύρια φτωχολογιάς συνδεδεμένα απευθείας με το Matrix, ζώντας στην ψευδαίσθηση που τροφοδοτούν τα λόγια της "επανάστασης" τον εγκέφαλό τους, αγνοώντας ή μην μπορώντας πια να δουν την έρημο της πραγματικότητας.
Η πλούσια και η μεσαία τάξη έχει πάντα την διέξοδο me to blue pill της καλωδιακής και του internet. Όταν πέθανε ο Chavez είχαμε 7 μέρες εθνικού πένθους. Δολοφονούνται 15 Βενεζολάνοι και έχουμε 11 μέρες αργίας για τον εορτασμό του καρναβαλιού. Αποδεικνύει πως επιβάλλεται σε μια κοινωνία να αντιλαμβάνεται την θλίψη και την χαρά.
Παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Πέραν των όσων έχω καταγράψει παραπάνω που σε όλες τις περιπτώσεις είναι ωμή και βίαιη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θα αφήσω να μιλήσουν μόνο οι 15 νεκροί των τελευταίων διαδηλώσεων, οι δεκάδες μαρτυρίες για αστυνομική κτηνωδία με αποδείξεις, και η σύλληψη δεκάδων υποστηρικτών της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένου και ενός από τους κύριους ηγέτες της Leopoldo Lopez (χωρίς να δηλώνω σε καμία περίπτωση υποστηρικτής του) με κατηγορίες για υποκίνηση του λαού για επεισόδια και αποσταθεροποίηση! Συγνώμη αλλά με την ίδια λογική ο κ. Τσίπρας εάν ζούσε στην Βενεζουέλα θα έκανε ήδη παρέα στον Lopez. Στον σουρεαλιστικό όμως κόσμο που ζούμε ο κ. Τσίπρας δηλώνει την συμπαράστασή του στον πρόεδρο Μαδούρο!
Οικονομική αστάθεια και σύνθλιψη των εισοδημάτων που φέρνει το 56% του πληθωρισμού
Για να σας δώσω να καταλάβετε περίπου την εικόνα της οικονομικής καθημερινότητας των φτωχών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης πρέπει να σας δώσω κάποια βασικά οικονομικά δεδομένα.
Κατώτατος μισθός 3000 bolivar
Μισθός υπαλλήλου σε καλή θέση σε ιδιωτική επιχείρηση ή σε τράπεζα 7.000 bolivar
Τιμές προϊόντων
Τσιγάρα Belmond Βενεζουέλας -45 bolivar
Μισό κιλό αλλαντικά σε φέτες-100 bolivar
Μισό κιλό κίτρινο τυρί σε φέτες-80 bolivar
Μέσος λογαριασμός ηλεκτρικού-200 bolivar
1 κοτόπουλο 2 κιλών -120 bolivar
1 κιλό μοσχαρίσιο κρέας - 90 bolivar
1 λίτρο ηλιέλαιο - 60 bolivar
1 λίτρο χυμός φρούτων - 25 bolivar
1 λίτρο γάλα - 30 bolivar
1 λίτρο υγρό πατώματος -25 bolivar
1 λίτρο χλωρίνη - 25 bolivar
1 φρατζόλα ψωμί - 20 bolivar
Μισό κιλό απορρυπαντικό πλυντηρίου - 30 bolivar
1 εισιτήριο κινηματογράφου - 120 bolivar
Μέσο ενοίκιο σπιτιού ενός δωματίου - 2500 bolivar (ουσιαστικά απαγορευτικό για κάποιον με κατώτατο μισθό και δύσκολο ακόμα και για ένα ανώτερο).
Αυτές είναι οι ενδεικτικές τιμές κάποιων από τα βασικά προϊόντα και μπορείτε να κάνετε τους πολλαπλασιασμούς σας με βάση μια τριμελή η τετραμελή οικογένεια. Δεν θα σας πάρει πολλή ώρα να καταλάβετε ότι οι εργαζόμενοι με τον κατώτατο μισθό, ουσιαστικά ζουν στα όρια της εξαθλίωσης και η μεσαία τάξη απλά επιβιώνει.
Επειδή είναι λογικό και αναπόφευκτο να κάνετε αυτομάτως τις συγκρίσεις με τις τιμές και τους μισθούς στην Ελλάδα της κρίσης, της οικονομικής λαίλαπας και του μνημονίου, θα πρέπει να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι η Βενεζουέλα είναι η πέμπτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα παγκοσμίως, η πρώτη σε αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, και εδώ και 15 χρόνια υποτίθεται ότι έχει σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Τότε και μόνο τότε ίσως, και διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, να καταλάβετε ότι ο κόσμος που διαδηλώνει στους δρόμους δεν το κάνει για τα συμφέροντα της Αμερικής ούτε πρόκειται για πάλη των τάξεων. Οι γεωπολιτικές βλέψεις της υπερδύναμης, διαχρονικές και δεδομένες, όπως όμως δεδομένα και πραγματικά είναι τα βαθιά προβλήματα αυτής της χώρας και του λαού της. Κανένας από τον απλό κόσμο δεν αγωνίζεται για να παραδώσει την χώρα του στον οποιοδήποτε οικονομικό κατακτητή αλλά για να αποτινάξει την εσωτερική καθεστωτική ολιγαρχία.
Είναι αλήθεια ότι παρ΄ όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω η βάση των διαδηλωτών ανήκει στην μεσαία τάξη που όμως είναι πιο κοντά στα φτωχά στρώματα από ποτέ.
Για πρώτη φορά όμως μετά από 15 χρόνια "επανάστασης" σε πολλές φτωχογειτονιές υπάρχουν στην Βενεζουέλα διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος και αυτό από μόνο του λέει πολλά σε συνδυασμό με την βραχέα νίκη του Μαδούρο στις τελευταίες εκλογές με 1,5% διάφορα από το 11% της νίκης του Dem πριν πεθάνει. Αποδεικνύει περίτρανα την προσωπολατρία και όχι την πίστη στο σύστημα και τον τρόπο διακυβέρνησης. Το μέλλον αβέβαιο, το παρόν δεδομένο.
Οι Βενεζολάνοι δεν μάχονται στους δρόμους για ένα καλύτερο πολυτελές αυτοκίνητο όπως πολλά μέσα με συγκεκριμένη πολιτική γραμμή προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Ούτε δολοφονούνται στους δρόμους από την πολλή δημοκρατία και τον σοσιαλισμό.
Μάχονται και πεθαίνουν γιατί η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός στην Βενεζουέλα δεν ήρθε ποτέ. Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο capital.gr