Ιησούς Χριστός, ο μεγαλύτερος σταρ του κινηματογράφου όλων των εποχών [εικόνες]

Η μορφή του Ιησού μαγνήτιζε την 7η τέχνη από τις αρχές του 20ού αιώνα. Κάθε 25 Δεκεμβρίου ανακοινώνεται και από μια εκδοχή της γέννησης και των παθών του. Η τελευταία είναι αυτή που ετοιμάζουν τα στούντιο Lionsgate για το 2014 βασισμένη στο μπεστ σέλλερ Zealot του αμερικανο-ιρανού καθηγητή Reza Asla.

Πρέπει να πούμε ότι ο άνθρωπος -Υιός του Θεού είναι η πιο γνωστή ιστορία στον κόσμο η οποία δεν διαθέτει πνευματικά δικαιώματα και οι παραγωγοί ταινιών δεν έχουν παρά να αναπαράγουν κατά βούληση και να αναπαριστούν τη ζωή του η οποία είναι ιδιώδης για τον κινηματογράφο.
Στην ιστορία του βρίσκουμε την αγάπη προς τον πλησίον, την προδοσία και την ανάσταση που στον κινηματογράφο βρίσκουν την αποθέωσή τους. Οι πρώτοι κινηματογραφιστές που σκηνοθέτησαν τη ζωή του το είχαν ήδη αντιληφθεί. Από τις αρχές του 20ού αιώνα διηγήθηκαν τη ζωή του όπως αυτή περιγράφεται στα Ευαγγέλια: γέννηση στη Βηθλεέμ, ομιλίες στους λόγους της Ιουδαίας, τα Πάθη στα Ιεροσόλυμα και η Σταύρωσή του στον Γολγοθά. Ο Ιησούς γίνεται έτσι όλο και περισσότερο «δυτικοποιημένος». Είναι λευκός, έχει ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, λεπτό πρόσωπο και γλυκό βλέμμα. Αυτή η εικόνα δεν θα αλλάξει όλες τις επόμενες δεκαετίες.

Η ταινία που αναπαριστά με τον καλύτερο τρόπο αυτή την δυτικοποιημένη εικόνα του Ιησού είναι χωρίς αμφιβολία το «Από τη φάτνη στον σταυρό» του αμερικανού Sidney Olcott (1912). Ο σκηνοθέτης πήγε στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο για να γυρίσει τις κρίσιμες σκηνές σε ένα σκηνικό Μέσης Ανατολής. Η ταινία υπήρξε μεγάλο γεγονός όταν προβλήθηκε και άφησε εποχή και πρόκειται για την πρώτη χολυγουντιανή παραγωγή για την ζωή του Ιησού.

Εκατοντάδες ταινίες διαδέχτηκαν αυτή την παραγωγή με μεγάλη επιτυχία. Αργότερα η ταινία Ben Hur (1959) γυρίζεται χωρίς ο Ιησούς να είναι ο κεντρικός ήρωας και το δράμα πλέκεται γύρω από την ιστορία του αλλά χωρίς αυτόν. Εδώ ήταν το μήνυμα που έπρεπε να περάσει.

Σταθμός στις ταινίες για τον Ιησού είναι «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Πιέρ Πάολο Παζολίνι που τολμάει να πάει πέρα από τους απλοϊκούς συμβολισμούς. Το έργο χρονολογείται το 1964, οι ηθοποιοί δεν είναι επαγγελματίες και η ταινία παραμένει ακόμη και σήμερα ένα αριστούργημα.