Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Παγουλάτος είναι από τους πρώτους που συνυπέγραψαν την πρωτοβουλία των 58 προσωπικοτήτων που θέλουν την ανασύσταση της κεντροαριστεράς και την διάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.
Σε μια συνέντευξη που παραχωρεί στη Λίνα Παπαδάκη στο protagon.gr εξηγεί τι θα είναι η ελληνική Ελιά της κεντροαριστεράς, πότε θα εκλεγεί ο νέος ηγέτης της και ποιός θα είναι.
Ο Γιάννης Βούλγαρης πρότεινε σε ανύποπτο χρόνο ότι εφόσον υπάρχει ένας ηγέτης που ξεχωρίζει, που μπορεί να συνενώσει την Κεντροαριστερά, τότε οφείλει να υιοθετήσει το μοντέλο Σύριζα, δηλαδή να συνενώσει της συνιστώσες και μετά να βρει αρχηγό. Πιστεύετε σ' αυτό το μοντέλο;
- Αυτό είναι περίπου το μοντέλο που έχω κι εγώ στο μυαλό μου. Έναν νέο συνασπισμό που θα περιλαμβάνει τα υπάρχοντα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ...) αλλά και αρκετές σημαντικές κινήσεις και συλλογικότητες και πλήθος αξιόλογων ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται στον ευρύτερο χώρο από το φιλελεύθερο κέντρο μέχρι τη δημοκρατική αριστερά. Οι συνιστώσες διατηρούν την αυτοτέλειά τους σε ένα είδος ομοσπονδίας. Αυτός ο νέος συνασπισμός της ενιαίας κεντροαριστεράς δεν θα είναι το απλό άθροισμα των μερών του. Θα έχει μια πολλαπλασιαστική δυναμική που θα τα συνθέτει και θα τα υπερβαίνει και κυρίως θα υπερβαίνει τα υπάρχοντα κόμματα που τον απαρτίζουν. Μετά τη συνένωση των δυνάμεων αυτών θα προχωρήσει στην ανάδειξη ηγεσίας.
Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα βλέπατε επικεφαλής της νέας ομάδας;
- Είναι ακόμα νωρίς για να ειπωθεί κάτι τέτοιο αλλά υπάρχουν αρκετά αξιόλογα πρόσωπα που ξεχωρίζουν, όχι απαραίτητα από το υπάρχον και γνωστό πολιτικό προσωπικό.
Μπορείτε να μου δώσετε τα χαρακτηριστικά που κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος που θα ηγηθεί - τον πρώτο τουλάχιστον καιρό - τη νέα παράταξη;
- Θα πρέπει να είναι ευρύτερα αποδεκτός, με κύρος και με δυνατότητα να δώσει φωνή στις νεότερες γενιές των εικοσάρηδων, τριαντάρηδων και σαραντάρηδων. Αυτές είναι οι κρίσιμες δημιουργικές ομάδες που πρέπει να παραμείνουν στο παιχνίδι των προοδευτικών ιδεών, της μετριοπάθειας και του ευρωπαϊσμού και να μη στραφούν προς τα άκρα, τον συντηρητισμό ή την ιδιώτευση.