Ο παλιός είναι αλλιώς, κι ο Τσεμπερόπουλος το αποδεικνύει με ένα χορταστικό κοινωνικό θρίλερ που αντιμετωπίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα με τέχνη, τεχνική και όχι weird wave δηθενιές. Τουλάχιστον για τον Τάσο (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλο.
ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ: ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ
Βαθμολογία: 5 / 10
Δεν ξέρω τι ιερή «τρέλα» κουβαλάει ο τύπος στο κεφάλι του, ξέρω όμως πως οφείλεις να υποκλιθείς στο πάθος του ακόμα κι αν δεν γουστάρεις. Γιατί ο Θάνος Κερμίτσης δεν είχε φιλοδοξία να παραδώσει απλώς μια «πρόχειρη» καλτιά για να κάνει χαβαλέ η παρέα του. Αλλά ένα όσο γίνεται κι όσο του επέτρεπαν τα λεφτά που μάζεψε, «φτηνό» μεν, «τίμιο» ως προς το fun του, δείγμα του είδους. Που παίζει με τις συμβάσεις του, δεν κομπλεξάρεται από τα πολύ περιορισμένα οικονομικά, όρια του και αυτοσαρκάζεται όταν γουστάρει χωρίς όμως να γελοιοποιεί τον εαυτό του ή το σύμπαν της ηρωικής φαντασίας που οι δημιουργοί του ολοφάνερα γνωρίζουν και λατρεύουν. Ένα σύμπαν, βασισμένο εν προκειμένω στο ομότιτλο κόμικ του Γιάννη Ρουμπούλια (που εν προκειμένω προκύπτει και ο ιδανικός γοητευτικά πολεμαχαρής πρωταγωνιστής, όπως επιτάσσει το είδος). Το οποίο ο Κερμίτσης εικονογραφεί εκμεταλλευόμενος άψογα το φυσικό τοπίο. Δείχνοντας μια επιδεξιότητα στις δύσκολες σκηνές συμπλοκών, που ξεπερνάει τους περισσότερους ιθαγενείς συναδέλφους του, οι οποίοι ακόμα κι όταν καλούνται να κινηματογραφήσουν μια απλή μπουνιά, προκαλούν γέλιο. Ο μονομάχος Ντράγκαρ, δραπετεύει από τον κακό αυτοκράτορα Ακιλόνιο, για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Διασχίζοντας επικίνδυνα δάση, με τέρατα και στοιχειά, στο σκοτεινό κόσμο του Έλεμπρος. Εκεί που το πάρτι δε σταματάει ποτέ δηλαδή. Αποκλειστικά στον κινηματογράφο Ιντεάλ.
FREE BIRDS
Βαθμολογία: 3 / 10
Όσο λατρεύω σαν παιδί τα πρωτοκλασάτα animation, άλλο τόσο βαριέμαι αυτά της τρίτης κατηγορίας που ιδρώνουν αλλά δεν μπορούν να συναγωνιστούν τα «ινδάλματα» τους και που η φυσική τους θέση, είναι στο πρόγραμμα κάποιου παιδικού τηλεοπτικού καναλιού. Ναι, εκεί μια χαρά θα διασκέδαζα ακόμα και με το «Free Birds», όμως για να βγεις από το σπίτι σου και να πας στην αίθουσα, (ακόμα και για τον μπόμπιρα σου) είναι too much. Υπάρχουν πολλές άλλες καλύτερες επιλογές παιδικής διασκέδασης. Και το λέω αυτό γιατί αν και η ταινία προσπαθεί με το ζόρι να γίνει ελκυστική και σε ένα πιο ενήλικο κοινό που γουστάρει τα animation, μέσα από «αναφορές», δεν τα καταφέρνει. Γαλοπούλες ταξιδεύουν στον 17ο αιώνα με σκοπό να επέμβουν στην ιστορία και να αλλάξουν την παράδοση που τις θέλει για μενού της Μέρας των Ευχαριστιών.
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ
Βαθμολογία: 7 / 10
Μακροχρόνιες οι κινηματογραφικές απουσίες του Γιώργου Τσεμπερόπουλου («Ξαφνικός Έρωτας», «Άντε Γεια»), καλοδεχούμενες όμως και με το παραπάνω οι επιστροφές του σε έναν κινηματογράφο τεχνικής αρτιότητας και συναισθηματικής (υπολογισμένα μετέωρης) τέρψης που ενώνει την καλλιτεχνική ανησυχία με την μαζική απήχηση. Μέσα από μια χορταστική, συμπαγή, ατμοσφαιρική και «ευγενική» εικονογράφηση χώρων, ανθρώπων και ιστοριών. Αυτό το «ευγενική» είναι που αλλάζει αυτή τη φορά σε μια φορτισμένη κοινωνικά και πολιτικά ιστορία που ο ίδιος χειρίζεται με ισορροπία, χωρίς να της στερεί το πάθος. Φροντίζοντας όπως πάντα η προβληματική του και η αλληγορία του να μην στερήσει από τον θεατή την απόλαυση της αφήγησης μιας ιστορίας. Οξύμωρη η χρήση της λέξης «απόλαυση» από τη στιγμή που η ιστορία του σε φέρνει κάθετα αντιμέτωπο με πολλαπλά και άβολα διλήμματα (αλλά δε σου ασκεί βία όπως κάποιοι άλλοι). Πώς θα αντιδρούσες, ως προοδευτικός και ιδεολόγος, αν μια μέρα μια συμμορία εισέβαλε στο σπίτι σου, το λεηλατούσε και κακοποιούσε την κόρη σου; Την ώρα που η κοινωνία σε ωθεί στην αυτοδικία, η ιδεολογία σου την απαγορεύει όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, συγκρούεται με την ιδεολογία σου; Και πόσο εύκολα μπορείς να ξεχάσεις, όταν ο κοινωνικός σου ρόλος, αυτός του προστάτη της οικογενείας, αφήνει τον εγωισμό σου καταρρακωμένο; Επικίνδυνες ερωτήσεις με καθ' όλου εύκολες απαντήσεις, κινηματογραφημένες σαν ηθικό και όχι μόνο θρίλερ . Ερωτήσεις που ξεκινάνε από το προσωπικό και διευρύνονται στον κοινωνικό και πολιτικό διχασμό μιας χώρας κάτω από το πέπλο μιας συνεχούς φανερής ή ψυχολογικής βίας. Με εξαιρετικό τον Μανώλη Μαυροματάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να επωμίζεται το βάρος αυτού του βίαιου διχασμού, πάνω στα φιλήσυχα και αγαπησιάρικα χαρακτηριστικά του μέσου οικογενειάρχη. Το σενάριο του Γιάννη Τσίρου να υπηρετεί με μετρονόνομο τόσο το σασπένς του τι θα γίνει που κρατά το ενδιαφέρον όσο και το εσωτερικό ξεφλούδισμα των ηρώων του. Και τον Τσεμπερόπουλο να δημιουργεί με ατμόσφαιρα ρεαλιστικής ανησυχίας και κινηματογραφικής ευαισθησίας, μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της τελευταίας σοδειάς, όσον αφορά την αντιμετώπιση μιας σκληρής ρεαλιστικής πραγματικότητας, ακριβώς στον αντίποδα της ψευτιάς ενός «Miss Violence».
Σ' ΑΓΑΠΩ / ΗΟW I LIVE NOW
Βαθμολογία 4 / 10
Κι αυτή (η βαθμολογία) δηλαδή, επειδή ο σκηνοθέτης Κέβιν Μακ Ντόναλντ («Ο Τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας») αφ' ενός καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να ξεφύγει από την πεπατημένη της young adult μόδας («Aγώνες Πείνας» κλπ), αφ' ετέρου επειδή πρωταγωνίστρια είναι η ιδιαίτερη Σέρσια Ρόνιαν. Εντελώς φτηνιάρικος ο ελληνικός τίτλος για την κινηματογραφική διασκευή ενός βραβευμένου βιβλίου του είδους, από την Μεγκ Ρόσοφ. Η έφηβη Ντέζι ταξιδεύει από τη Νέα Υόρκη στη Βρετανία για να περάσει το καλοκαίρι της αλλά είναι εντελώς γκαντέμω εφ' όσον η Βόρεια Ευρώπη κάνει χαλάουα με τρομοκρατικές επιθέσεις και λοιπές αναταραχές με αποτέλεσμα στη Βρετανία να επιβληθεί στρατιωτικός νόμος. Κι ενώ ο Μακ Ντόναλντ κάνει ότι μπορεί (χωρίς να είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη η επιλογή του) να κρατήσει τη δράση και το θέαμα στο μίνιμουμ εστιάζοντας στο χαρακτήρα της πιτσιρίκας, σκάει και το love στόρι κι όλα γίνονται μια σούπα με αυγά, εφ' όσον το ζητούμενο για να ανάψουν τα αίματα που είναι ο αγώνας επιβίωσης της μικρής, για τον σεναριογράφο φάνηκε περιττό.
H ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΟΥΝΑ / LA VENUS A LA FOURRURE
Βαθμολογία: 6 / 10
Δεν αρκεί να σε λένε Πολάνσκι, πρέπει και να μη βαριέσαι για να το αποδείξεις. Και τα τελευταία χρόνια ο 80χρονος παππούς βαριέται αρκετά. Λογικό για την ηλικία του κι αξιοθαύμαστο που κάνει ταινίες, δεν το συζητώ. Όμως άλλο η συμπάθεια κι η κατανόηση κι άλλο η αντικειμενική αξία. Ειδικά από τη στιγμή που κι εδώ όπως και στο «Θεό της Σφαγής» ο Ρομάν κάνει απλώς φιλμαρισμένο θέατρο. Αυτά τα περί δεξιοτεχνικής χρήσης του κλειστού χώρου από τον Πολάνσκι, ισχύουν μεν αλλά τα ακούω βερεσέ. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν διαθέτει ακόμα αιχμηρότητα κι απολαυστική ενίοτε ένταση. Εν προκειμένω το ομότιτλο θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Άιβς του έρχεται ταμάμ, αφού ανακυκλώνει με χαριτωμένο αν και κομματάκι επιφανειακό τρόπο θεματικές που διατρέχουν το έργο του σκηνοθέτη πάνω στο σεξ και τις σχέσεις εξουσιαστή εξουσιαζόμενου. Θεματικές που για να είμαι δίκαιος, ο Πολάνσκι εδώ εκμεταλλεύεται πολύ καλύτερα από το αξιοθρήνητο «Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα» 20 χρόνια πριν. Ίσως γιατί τον βοηθάει πως για ένα περίεργο λόγο, για πρώτη φορά δεν είναι αξιοθρήνητη η σύζυγος του Εμανουέλ Σενιέ. Το ακριβώς αντίθετο, καταφέρνει να δώσει ερμηνεία καριέρας που δεν το πιστεύεις ότι προέρχεται από αυτήν. Κάτι σαν η Σαμάνθα του «Sex & The City» στο σύμπαν του Πολάνσκι. Ένας σκηνοθέτης ανεβάζει μια διασκευή της κλασσικής νουβέλας του Λεοπόλντ Φον Ζαχέρ Μαζόχ από τον οποίο πήρε το όνομά του ο μαζοχισμός. Μια ηθοποιός εισβάλλει όταν έχει τελειώσει η οντισιόν και τον πείθει με το στανιό να την περάσει από ακρόαση. Και εκεί πάνω θα παιχτεί μεταξύ τους, ένα ακραίο, σαρκαστικό, σέξι, κι επικίνδυνα αστείο παιχνίδι εξουσίας μεταξύ τους. Ο Ματιέ Αμαλρίκ στο ρόλο του σκηνοθέτη είναι όπως πάντα απολαυστικός και το σύνολο ευπρεπέστατο και ψυχαγωγικό, αλλά όταν μιλάς για Πολάνσκι με τις λέξεις «ευπρεπέστατο» και «ψυχαγωγικό» η μπάλα κάπου έχει χαθεί και τσάμπα καίει η λάμπα.
ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ / FILL THE VOID
Βαθμολογία: 3 / 10
Πες μου ειλικρινά, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της σκηνοθέτιδας Ράμα Μπερστάιν, πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια χαμηλών τόνων ιστορία που εξελίσσεται μέσα σε μια οικογένεια χασιδιστών (φανατικά παραδοσιακών Εβραίων); Η Έσθερ είναι παντρεμένη με τον Γιοχάι, περιμένει το παιδί τους αλλά πεθαίνει στη γέννα. Ο Γιοχάι σκέφτεται να παντρευτεί μια χήρα από το Βέλγιο όμως αυτό σημαίνει πως θα πάρει το παιδί μαζί του. Γι αυτό η φαμίλια πέφτει πάνω στην 18χρονη αδερφή της Έσθερ, τη Σίρα, να τον παντρευτεί παρ' όλο που την προετοίμαζαν για νύφη ενός άλλου.Οκ, ναι και; Η πιστή εβραία Μπερστάιν, παρατηρεί σχολαστικά την κοινωνία των χασιδιστών και τους ασφυκτικούς της κανόνες καταγράφοντας με λεπτομέρεια την καθημερινότητα και τα τελετουργικά της. Δυστυχώς αυτή της η πίστη την εμποδίζει να ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που θέλει να πει, γιατί σίγουρα κάτι θέλει να πει. Και για δεκανίκι στο δράμα της υπόθεσης, χρησιμοποιεί την ικανότητα της να καταγράφει με φυσικότητα και ταλέντο, στιγμές τρυφερότητας διανθισμένες με χιούμορ. Αλλά ως εκεί. Ναι μαντάμ όμως, σόρι κι όλας, αλλά τα ζητήματα που διαπραγματεύεστε όσον αφορά τις θρησκευτικές κοινότητες και το δικαίωμα της επιλογής που πάνε δηλαδή; Θυσιάζονται για χάρη μια εξισορροπητικής λογικής ανθρωπολογικής παρατήρησης; Βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την πρωταγωνίστρια Χάντας Γιάρον στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας κι εφτά βραβεία μεταξύ των οποίων αυτό της Καλύτερης Ταινίας από την Ισραηλινή Ακαδημία Κινηματογράφου γι αυτό το εβραϊκό ροκοκό.
O ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ / ΕMPEROR
Βαθμολογία: 4 / 10
Πιο παλιομοδίτικο, πεθαίνεις όμως. Ο στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ μαζί με τον ταξίαρχο Μπόνι Φέλερ πηγαίνουν στη Ιαπωνία μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου με σκοπό μεταξύ άλλων, να βρουν μέσα σε 10 μέρες τα στοιχεία που αποδεικνύουν το αν ο αυτοκράτορας Χιροχίτο θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου ή θα απαλλαχτεί από την κατηγορία. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορικά στιγμή, δυστυχώς μετατρέπεται σε ένα τυπικό, γυαλισμένο μεν όσον αφορά την παραγωγή του, ασπόνδυλο όμως στην ουσία του, καρτ ποστάλ δράμα. Με κύριο υπαίτιο τη σεναριακή σκιαγράφηση των τριών ηρώων που έχουν τις διαστάσεις χαλκομανίας. Άντε πες ότι εξαιρείται λίγο η περίπτωση του Μακ Άρθουρ εξ' αιτίας της ερμηνείας του Τόμι Λι Τζόουνς. Όμως ο Μπόνι Φέλερ, που τον ερμηνεύει με το γνωστό του υποτονικό βλέμμα ο Τζακ του «Lost» Μάθιου Φοξ, πάει άκλαφτος. Ειδικά όταν του χώνουν και μια κουλή ρομαντική ιστορία με μια γιαπωνέζα. Περιορισμένη από έναν ασφυκτικό κορσέ πολιτικής ορθότητας, η περιγραφή των χαρακτήρων ιδρώνει για να δικαιολογήσει τους πάντες (και τον Χιροχίτο) με υπεραπλουστευτικές διαδικασίες καρτούν. Και είναι κρίμα γιατί το κομμάτι της έρευνας για τα εγκλήματα πολέμου έχει ζουμί, και η παραγωγή έχει σκάσει λεφτά για να δημιουργηθεί ένα πλούσιο σαν εικόνα φόντο. Που όμως χωρίς βάθος, καταλήγει να μοιάζει καρτ ποστάλ. Ο Πίτερ Γουέμπερ σκηνοθετεί άνευρα την ταινία που βασίζεται στο βιβλίο του Σίρο Οκαμότο «His Majesty's Salvation».
ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ / BATTLE OF THE YEAR
Βαθμολογία 3 / 10
Ναι, το break dance επέστρεψε στη μόδα όμως όσο κι αν εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από τις «γυμναστικές επιδείξεις» του, δυστυχώς δεν μπορώ να επιστρέψω αν και θα το ήθελα, στα 15 μου. Πιθανότατα με τη ματιά εκείνης της ηλικίας να ήμουν πολύ πιο επιεικής σε αυτή τη 3D χορευτική εξτραβαγκάντσα έλα όμως που με τα χρόνια, αρχίζεις να ζητάς κι άλλα πράγματα, όπως ένα στοιχειώδες σενάριο ας πούμε. Εδώ, με επίκεντρο έναν παγκόσμιο διαγωνισμό χορού, τα πάντα κυλάνε τόσο σχηματικά που κάνουν ακόμα και ένα ελληνικό σίριαλ να μοιάζει με Ντοστογιέφσκι. Το χορευτικό υπερθέαμα είναι δεδομένο αν και «αδικείται» από τον άχρηστο εντυπωσιασμό του μοντάζ, του slow motion και του 3D που παρεμβάλλονται ακαλαίσθητα στη ροή της χορογραφίας αλλά πέρα από αυτό, τίποτα άλλο. Κατά διαβολική σύμπτωση και σε αυτή την ταινία πρωταγωνιστεί άλλη μια γνωστή φιγούρα του «Lost», ο Σόγιερ ή κατά κόσμον Τζος Χόλογουέι. Σκηνοθετεί ο Μπένσον Λι.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης