«Υπό τον τίτλο "Εμείς οι Γερμανοί δεν θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη", ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αρνήθηκε σε πρόσφατο άρθρο του που δημοσιεύθηκε ταυτόχρονα σε εφημερίδες της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Πολωνίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, ότι η Γερμανία επιδιώκει έναν πολιτικό ηγετικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Σόιμπλε, ο οποίος μαζί με την υπουργό Εργασίας Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν, είναι το μόνο μέλος του υπουργικού συμβουλίου της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ που έχει απομείνει και μπορεί να χαρακτηριστεί ως "Ευρωπαίος" στη μούχλα της Δυτικής Γερμανίας, ξέρει καλά τι λέει. Δεν είναι σίγουρα ένας ρεβιζιονιστής που επιδιώκει να αντιστρέψει την ενσωμάτωση της Γερμανίας στην Ευρώπη, καταστρέφοντας έτσι τη βάση για τη σταθερότητα της μεταπολεμικής τάξης».
Με τούτα τα λόγια ξεκινάει το άρθρο κόλαφος του Γιούργκεν Χάμπερμας – του Γερμανού φιλοσόφου-κοινωνιολόγου που επισκέφτηκε προ ημερών τη χώρα μας για να συμμετάσχει στο 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας που έλαβε χώρα στην Αθήνα – το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Spiegel και το οποίο καταφέρεται ανοικτά κατά της καταστροφικής πολιτικής της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ.
Κεντρικό επιχείρημα του άρθρου του Χάμπερμας η στάση της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία επιμένει για μεταρρυθμίσεις στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τη στιγμή που η ίδια αρνείται να αναλάβει την ευθύνη για τις συνέπειες των επιλογών της στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Γράφει ο Γερμανός διανοούμενος:
«Μετά την ίδρυση της γερμανικής αυτοκρατορίας το 1871, η Γερμανία ανέλαβε μια ολέθρια και εν μέρει ηγεμονική θέση, η οποία, σύμφωνα με τα λόγια Γερμανού ιστορικού, ήταν "πολύ αδύναμη για να κυριαρχήσει στην ήπειρο, αλλά πολύ ισχυρή για να ακολουθήσει". Αυτό συνέβαλλε στο να ανοίξει ο δρόμος για τις καταστροφές του 20ού αιώνα. Χάρη στην επιτυχημένη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ενοποίηση, τόσο η διαιρεμένη Γερμανία όσο και η ενωμένη Γερμανία δεν βρέθηκαν ενώπιον του ίδιου, παλαιού διλήμματος. Είναι σαφώς προς το συμφέρον της Γερμανίας το ότι η κατάσταση παραμένει ως έχει. Αλλά δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα;
«Ο Σόιμπλε αντιδρά σε μια τρέχουσα απειλή. Είναι αυτός που μπορεί να αισθάνεται τις ρωγμές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη διάλυση του πυρήνα της Ευρώπης. Είναι αυτός που, όταν συναντάται με τους Υπουργούς Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης, αντιμετωπίζει την αντίσταση των χρεωμένων χωρών κάθε φορά που εμποδίζει τις εκ νέου προσπάθειες για αλλαγή της πολιτικής. Η παρεμπόδιση της τραπεζικής ένωσης, η οποία θα αμοιβαιοποιούσε το κόστος που συνδέεται με την εκκαθάριση προβληματικών τραπεζών, είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα».
Αρνούμενη να αναλάβει την ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες του Νότου, η Γερμανία εξακολουθεί να επιβάλει ένα αμφιλεγόμενο πρόγραμμα λιτότητας:
«Υπό αυτό το πρίσμα, το μήνυμα "δεν θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη" μπορεί επίσης να ερμηνευθεί με έναν όχι τόσο θετικό τρόπο, δηλαδή ότι η Γερμανία επιδιώκει να περιορίσει την ευθύνη της. Θεωρητικά, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λαμβάνει αποφάσεις ομόφωνα. Ως μόλις ένα από τα 18 μέλη της Νομισματικής Ένωσης, η Μέρκελ μπορεί να εξυπηρετήσει χωρίς αναστολή τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας, ή τουλάχιστον αυτά που πιστεύει ότι είναι εθνικά συμφέροντα. Η γερμανική κυβέρνηση αντλεί όφελος από την οικονομική κυριαρχία της χώρας, και μάλιστα ένα δυσανάλογα μεγάλο όφελος, για όσο διάστημα οι εταίροι της δεν αρχίσουν να αμφισβητούν την πίστη των Γερμανών στην Ευρώπη... Μου φαίνεται ότι το άρθρο του Σόιμπλε απευθύνεται στους απογοητευμένους από το διπρόσωπο παιχνίδι του Βερολίνου ηγέτες των άλλων κρατών της ευρωζώνης.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η πολιτική εξουσία πηγαίνει σε όποιον αποφασίζει σχετικά με την αποδοχή των θεμάτων που θα συζητηθούν από το λαό. Η Γερμανία δεν χορεύει. Κοιμάται πάνω σε ένα ηφαίστειο... Κάθε δημοκρατική χώρα έχει τους πολιτικούς που της αξίζει. Και υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στο να αναμένουμε μια συμπεριφορά πέρα από τη ρουτίνα από τους εκλεγμένους πολιτικούς. Είμαι ευτυχισμένος που ζω σε μια χώρα η οποία, από το 1945, δεν είχε καμία ανάγκη για ήρωες. Επίσης, δεν πιστεύω στη δήλωση ότι τα άτομα κάνουν την ιστορία, τουλάχιστον όχι εν γένει. Όμως συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν έκτακτες καταστάσεις στις οποίες η γνωστική ευαισθησία, η φαντασία, το θάρρος και η προθυμία να αναλάβουν την ευθύνη αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία έχει αντίκτυπο στην εξέλιξη των πραγμάτων».