Η Αλεξία Παλαιστή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και είδε την πόλη της να μεταμορφώνεται από μια ήσυχη μικροαστική πρωτεύουσα σε Βαβυλώνα του πολιτισμένου κόσμου.
Η Αλεξία μιλώντας στο iefimerida.gr, ενδιαφερόταν πάντα για το πως ζουν οι άνθρωποι γύρω της, πως παλεύουν στην καθημερινότητα τους και πως επιβιώνουν. Οταν η οικονομική κρίση εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα εκείνη ξεκίνησε αρχικά μόνη της και μετά σε συνεργασία με διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις να βοηθάει, άστεγους, ανθρώπους του δρόμου και οικογένειες που έχουν ανάγκη.
«Όλα ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 2011. Εκείνη την χρονιά είχε φοβερή βαρυχειμωνιά και οι άστεγοι είχαν αυξηθεί πολύ. Η κατάσταση αυτή με ανησύχησε και έτσι μπήκα στην σελίδα του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης να δω αν μπορώ να βοηθήσω. Η επόμενη κίνηση ήταν να κινητοποιηθώ μέσω facebook προκειμένου να συγκεντρώσω κουβέρτες και ρούχα που χρειαζόταν από το Δίκτυο. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Μέσω αυτού άρχισα να βρίσκω και άλλες πρωτοβουλίες με αποτέλεσμα να με παίρνουν άγνωστοι και να μου προσφέρουν ότι μπορούν».
Εκείνο που κάνει εντύπωση από την συνομιλία μαζί της δεν είναι μόνο η τάση της να βοηθάει, αλλά και η φιλοσοφία που αναπτύσσει γύρω από το κομμάτι που λέγεται, αλληλεγγύη και φιλανθρωπία:
«Θεωρώ ότι η αλληλεγγύη δεν πρέπει να έχει πρόγραμμα και σύστημα. Δεν θέλω να βασίζονται άνθρωποι επάνω μου για αυτό δεν ανήκω σε οργανώσεις και σωματεία. Κάνω από μόνη μου ότι μπορώ και όπου μπορώ να βοηθήσω και βοηθάω».
Αυτονομίστρια και αναρχική λοιπόν, όσον αφορά την ανθρωπιστική της δράση ταυτόχρονα όμως συνεπής και σχολαστική σε ότι αφορά τις ανθρώπινες αξίες.
«Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει το να βλέπω έναν άνθρωπο ξυπόλητο και να θέλω να το ρωτήσω τι νούμερο παπούτσι φοράει, από το να το κάνω. Μπορεί να είναι ένα πολύ μικρό βήμα στην αρχή όμως μου φαινόταν βουνό...»
Γνωρίζοντας κανείς την Αλεξία αναρωτιέται τι είναι αυτό που κάνει ένα νέο κορίτσι, όμορφο με σημαντικούς τίτλους σπουδών (πτυχιούχος του τμήματος ΜΜΕ του Εθν. Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού στο εξωτερικό) με δουλειά στον τομέα της διαφήμισης, να κοιτάει πέρα από τον εαυτό του και από την ''στρωμένη'' του ζωή.
«Πιστεύω ότι είμαι σε πλεονεκτική θέση. Ίσως αν είχα οικογένεια να σκεπτόμουν διαφορετικά. Τώρα όμως μπορώ να βοηθήσω και το κάνω. Είτε προσφέροντας προσωπικό χρόνο ή δίνοντας κάτι από αυτά που μπουν περισσεύουν».
Συνέντευξη στην Ελίνα Αλαμάνου