Ανέκαθεν αποτελούσε το μόνο «όπλο» το οποίο διέθετε για να επιβιώνει μέσα σε έναν σκληρό και άδικο φαλλόμορφο κόσμο που την ήθελε είτε να σέρνεται στα πατώματα, σαν τηλεκατευθυνόμενο όργανο ικανοποίησης, είτε να ισορροπεί μόλις και μετά βίας πάνω σε ψηλά τακούνια, εντυπωσιακό τρόπαιο με σκοπό την ικανοποίηση του ελλειμματικού θριαμβευτή ιδιοκτήτη της.
Ο λόγος για τη «στρατηγική της χαζογκόμενας» που ευδοκιμεί ακόμη στην Ελλάδα ως κυρίαρχο μοντέλο θηλυκής συμπεριφοράς, αντανακλώντας με τον καλύτερο τρόπο την ελλειμματικότητα του αντίθετου – υποτιθέμενα ισχυρού – φύλου.
«Η δύναμη του αδύναμου είναι η αδυναμία του», λέει ένα παλιό σοφό ρητό, το οποίο μοιάζει να ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της προσφιλούς σε όλους «χαζογκόμενας», η οποία από αυτή την άποψη αποδεικνύει ότι βρίσκεται κοντύτερα από οποιονδήποτε άλλο τύπο γυναίκα στα πρώτα στάδια της ζωικής εξέλιξης, πριν ακόμη και από την ανάπτυξη της ευφυΐας ως μέσο προσαρμογής και αντιμετώπισης του εχθρικού περιβάλλοντος:
Μόλις «τα βρει» δύσκολα κάνει τη χαζή, με τον ίδιο τρόπο που κάποια ζωάκια, μόλις αντιληφθούν κίνδυνο, αντί να σταθούν στο ύψος τους πέφτουν ανάσκελα παίζοντας τον ψόφιο κοριό, δηλώνοντας δηλαδή απροκάλυπτα την αδυναμία τους, με την ελπίδα ότι αυτή θα τις σώσει, ή κρύβονται για να επανεμφανιστούν όταν θα τα «παίρνει» να το κάνουν.
Ο πολιτισμός του τελευταίου αιώνα επένδυσε κυριολεκτικά πάνω σ' αυτό το μοντέλο, εξελίσσοντάς το σε υπ' αριθμόν 1 πόρο κεφαλαιοποίησης, προσφέροντας έτσι στα «ακατοίκητα» θηλυκά την ευκαιρία να άρχουν στην κοινωνική ζωή.
Μέχρι τα 28-30 όμως, διότι υπάρχει και κοινωνική δικαιοσύνη: μόλις η χαζογκόμενα ξεπεράσει αυτό το ηλικιακό όριο, ανακαλύπτει την ωμή αλήθεια την οποία μέσα στη χαζομάρα της δεν μπορούσε καν να δει – ότι από πίσω έρχονται ορδές από άλλες χαζογκόμενες έτοιμες να την εκπορθήσουν και να σφετεριστούν τον τίτλο, με λίγα λόγια ότι είναι α-ν-α-λ-ώ-σ-ι-μ-η.
Σε εκείνο ακριβώς το ηλικιακό σημείο είναι που πρέπει μία γυναίκα να διαθέτει εναλλακτικά αποθέματα γοητείας, για να μπορεί να επιβιώσει στην αρένα του έμφυλου αγώνα (εξευγενισμένος όρος για τη σύρραξη αρσενικού-θηλυκού), τα οποία δεν περιορίζονται στην εξωτερική εμφάνιση και στη φρεσκάδα της επιδερμίδας.
Η θηλυκότητα και η σαγήνη θα πρέπει αναγκαστικά να προέρχονται και από άλλες εναλλακτικές πηγές: από έναν ήρεμο, υφέρποντα δυναμισμό, μία διακριτική ευγένεια και καλλιέργεια, μία αίσθηση κυνισμού, απόρροια εμπειρίας, ανάμεικτη με ορισμένη ευαισθησία, τέλος από μία ελαφρά αδιαφορία και χαλαρότητα απέναντι στους τύπους που υπόσχεται ότι η αυτή η γυναίκα μπορεί να μετατραπεί ανά πάσα στιγμή σε «τσουλί», επειδή όμως θα το θέλει κι επειδή την ευχαριστεί να είναι ΚΑΙ αυτό, όχι όμως μόνο αυτό.
Αυτή η γυναίκα είναι ακαταμάχητη, για τον κυριότερο λόγο ότι δίνει με φειδώ, όταν αυτή θέλει να δώσει και όχι επειδή αισθάνεται ότι διαρκώς κάτι της ζητείται, προλαμβάνοντας έτσι την επιθυμία με το να την πυροδοτεί τεχνητά αντί να την αφήνει να ξεπηδήσει σαν ευχάριστη έκπληξη. Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι η πράξη «καθυπόταξης» μιας τέτοιας γυναίκας δεν τιμά τον όρο «καθυπόταξη». Η καθυπόταξη προϋποθέτει μάχη, προσπάθεια και κυρίως αποδοχή του ερεθιστικού ενδεχόμενου ότι μπορεί να βρεθείς εσύ ο καθυποταγμένος!
Κατά τρόπο αναμενόμενο, όμως, στην Ελλάδα της σύγχυσης, της ανασφάλειας και της θέλησης για κυριαρχία, ο τύπος «δυναμική γυναίκα» συνοδεύεται και από την ανάπτυξη μίας αχρείαστης γι' αυτήν απόφυσης: αναπτύσσει φαλλό, θεωρώντας ότι δυναμισμός είναι να προλάβω «να σε γ@μhs@ πριν με γ@μhsε!ς εσύ!». Υποκύπτει στο νοσηρό πνεύμα της εκδίκησης.
Τη δε περίπτωση να συναντήσει κανείς στην ημεδαπή εξ όψεως «χαζογκόμενα» με όλα τα παραπάνω εξέχοντα χαρακτηριστικά, αυτό πια κι αν αποτελεί στατιστική απιθανότητα. Γιατί έτσι είναι η ελληνίδα «χαζογκόμενα»: ή είσαι χαζογκόμενα ή δεν είσαι. Σταράτα (δηλαδή, βαρετά) πράγματα!