Υποστηρίζω από πολλά χρόνια ότι τον χειρότερο ζυγό τον οποίο «ο τράχηλος του Έλληνος δεν υπομένει» τον επέλεξε μόνος του ή τον ανέχτηκε μαζί με το πρώτο Σύνταγμά μας του 1844
: τον εκλογικό νόμο με την σταυροδοσία και επί Γεωργίου Α’ με τα περίφημα σφαιρίδια. Ήταν όταν για πρώτη φορά στην τότε Ευρώπη των απολύτων μοναρχιών, εγκαθιδρύθηκε Συνταγματική Μοναρχία με γενική ψήφο των «αυτοχθόνων» ανδρών στην τότε Ελλάδα της Πελοποννήσου και της Στερεάς. Έτσι διατηρήθηκαν στην εξουσία εντός του νεοσύστατου Κράτους οι επί τουρκοκρατίας προεστοί του, οι γνωστοί «κοτζαμπάσηδες» χάρη στους παραδοσιακούς αμφίδρομους δεσμούς πίστης και αφοσίωσης που είχαν με τους συντοπίτες τους. Συνέχισαν να τους προστατεύουν όχι πια από τον τούρκο αλλά από τον Οθωνικό χωροφύλακα και να τον προωθούν σε αξιώματα και θέσεις στο δημόσιο που οι ίδιοι γι’ αυτό τον σκοπό συνεχώς διόγκωναν.
Κατατασσόμαστε από τότε λόγω της πελατειακής αυτής σχέσης η οποία εξαπλώθηκε εν τω μεταξύ σε ολόκληρη την υπόλοιπη επικράτεια, ως το κατ’ εξοχήν «πελατειακό Κράτος» στην Ευρώπη. Από τότε όποιος δεν «είχε μπάρμπα στην Κορώνη» όπως έλεγε ο λαός, δεν έχαιρε ίσης μεταχείρισης σαν πολίτης αλλά μόνο σαν πελάτης προσκολλημένος σε κάποιο πολιτευτή, στην ηγεσία κάποιου κόμματος ή αργότερα σε συνδικαλιστές. Διατηρήσαμε υποσυνείδητα την αίσθηση υποτελείας του επί τουρκοκρατίας ζυγού και υποχειρίων ξένων δυνάμεων. Δεν αισθανθήκαμε ποτέ ότι το Κράτος ήταν δικό μας όταν ερχόμαστε σε επαφή με την πελατειακή του δομή. Το βλέπαμε πολλές φορές παραδομένο σε σπείρες δημοσίων λειτουργών δικτυωμένες με διεφθαρμένα δίκτυα διαπλοκής που το εξαπατούσαν και το λυμαινόντουσαν με αναρίθμητες δολιότητες χωρίς σεβασμό στο δημόσιο χρήμα και χωρίς ντροπή,
Κάθε τόσο τμήματα του εκλογικού σώματος που είτε είχαν μείνει έξω από τον «κορβανά» του Δημοσίου ή έβλεπαν ότι έχαναν κεκτημένα προνόμια αλλά και άτομα με συναίσθημα λαβωμένης υπερηφάνειας ακολουθούσαν εύπιστα χαρισματικούς δημαγωγούς που απευθύνονταν απ’ ευθείας στο συναίσθημά τους με το γνωστό «Η Ελλάδα στους Έλληνες». Τους υποσχόντουσαν «υπερηφάνεια» και «αξιοπρέπεια» που τους τις στερούσαν ξένες συνομωσίες. Έτσι μας προέκυψε αυτή την φορά το πολιτικό εξάμβλωμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με στήριξη της ΧΑ. Το γνωστό ολέθριο σμίξιμο των άκρων του πολιτικού φάσματος.
Αμέσως μετά την Μεταπολίτευση του 1974 είχε ευρύτατα συζητηθεί και από τις στήλες αυτής της εφημερίδας το θέμα της αλλαγής του εκλογικού νόμου και της κατάργησης του σταυρού προτίμησης του εργαλείου για την διατήρηση του πελατειακού κράτους. Πάντα όμως το καταπολεμούσαν συστηματικά ισχυροί επαρχιακοί τοπάρχες ή προβεβλημένοι από συναλλαγές με τα ΜΜΕ, υποψήφιοι των μεγάλων εκλογικών περιφερειών για την περίφημη «αναγνωρισιμότητα».
Η μόνη σοβαρή πρόθεσης αντιμετώπισης του προβλήματος ήταν όταν τον Δεκέμβριο του 2009 λίγο μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ συνεστήθη υπό τον κ. Ραγγούση. υπουργό Εσωτερικών τότε, επιστημονική επιτροπή και συνέταξε, έτοιμο προς ψήφιση, έναν Γερμανικού τύπου νέο εκλογικό νόμο, με αριθμό βουλευτών να εκλέγονται απ’ ευθείας σε μονοεδρικές περιφέρειες και τους άλλους με λίστες ανά Καλλικρατική Περιφέρεια με αποδυνάμωση του σταυρού προτίμησης. Θα είχε από τότε καίρια να πλήττεται το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος και η συνυφασμένη μ’ αυτό διαπλοκή και τα σκάνδαλα της. Μπήκε σχεδόν αμέσως στο συρτάρι από τους γνωστούς αντιδρώντες.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που είχαν κυβερνήσει εναλλάξ την χώρα από την Μεταπολίτευση και μετά, εν τω μεταξύ «βελτίωσαν» το ισχύον εκλογικό σύστημα της «ενισχυμένης αναλογικής», με την προσθήκη του καλπονοθευτικού «μπόνους» των 40 και μετά των 50 εδρών στο πλειονοψηφήσαν κόμμα. Δεν αντελήφθησαν μετά τις δύο εκλογές του 2012 τι τους έμελλε. Από αχαρακτήριστη στα όρια συλλογικής ανοησίας συμπεριφορά, δεν είχαν αντιληφθεί ότι είχε λήξει η κυριαρχία των δύο πολυσυλλεκτικών τους κομμάτων και ότι το «μπόνους» θα το κέρδιζε ο τότε ήδη δημοσκοπικά ανερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσαν μέχρι ακόμη και τις αρχές του 2014 να είχαν ψηφίσει τον νέο πραγματικά αναλογικό νόμο Ραγγούση που το ζητούσαν τότε και το ΠΟΤΑΜΙ και ο ΣΥΡΙΖΑ και θα τον ψήφιζε και το ΚΚΕ. Τώρα βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ που αναρριχήθηκε στην εξουσία με το σύστημα αυτό, κωφεύει. Το υπέδειξαν όμως στον κ. Τσίπρα οι φίλοι εταίροι του στην Ευρώπη και ενώπιον του ΕΚ με έμφαση ο φίλος του κ. Φέρχοφστατ.
Όσα γράφω παραπάνω δεν είναι του παρόντος αλλά του προσεχούς μέλλοντος. Θέλουν σοβαρή ενημέρωση και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Μέχρι τον Ιούλιο όμως του 2016 οι εκλογές που θα προκυρηχθούν θα είναι με σύστημα λίστας. Θα έχουμε μία πρώτη γεύση των πλεονεκτημάτων του νέου εκλογικού νόμου με μια μεγάλη ευκαιρία βελτίωσης του πολιτικού προσωπικού όλων των κομμάτων με απομάκρυνση ανικάνων και εμπλουτισμό με ικανούς που δεν θα χρειασθεί να ψηφοθηρήσουν. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει ο κ.Τσίπρας, αν αντιληφθεί ότι θα μπορούσε να αναμορφώσει έτσι την πολιτική κουλτούρα της Ελλάδος και να μείνει στην ιστορία. Να δεχθεί τώρα το αίτημα της αλλαγής του ισχύοντος εκλογικού νόμου με την αφαίρεση του «μπόνους» των 50 εδρών για την επάνοδο στον πριν την νόθευσή του εκλογικό νόμο. Αν ψηφισθεί είναι πιθανότατο και πάρει 200 ψήφους και να ισχύσει για τις επόμενες εκλογές. Οι έξυπνοι και προνοητικοί πολιτικοί ηγέτες είναι αυτοί που προτείνουν όταν κυβερνούν, εκλογικούς νόμους και για την περίπτωση της ήττας τους. Κανείς δεν ξέρει πια θα είναι η πολιτική γεωγραφία μετά τα όσα θα συμβούν αυτό το καλοκαίρι.
*Ο Στράτης Ε. Στρατήγης είναι Επ. Δικηγόρος , τ. Βουλευτής Επικρατείας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ΕΣΤΙΑ στις 30 Ιουλίου 2015