«Έχουμε ισχυρή εντολή ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης, όλα τα’ άλλα στην ώρα τους..».
Τα λόγια, κοφτά και αποφασιστικά, από τον Αλέξη Τσίπρα μετά την περιπετειώδη και γκρανγκινιολική ψηφοφορία στην Βουλή, ελάχιστες ώρες πριν λήξει το εναπομένον χρονικό περιθώριο πριν την κατάρρευση…
Προσωπικός και φορτισμένος ο τόνος της πρωθυπουργικής ομιλίας. Λογικό αποτέλεσμα της βίαιης και ανώμαλης προσγείωσής του στην… πραγματική πραγματικότητα. Μιας ομιλίας αυτοκριτικής που θα είχε νόημα , έπρεπε να έχει γίνει και θα δρομολογούσε άλλες λιγότερο δραματικές εξελίξεις, αν είχε γίνει… 5 μήνες πριν! Πριν επιδεινωθούν δραματικά δημοσιονομικοί αλλά και πολιτικοί δείκτες, πριν χάσει η Ελλάδα και τους τελευταίους της φίλους, πριν αποφτωχύνει η κοινωνία, πριν πολλαπλασιασθεί με γεωμετρική πρόοδο το κόστος διάσωσής μας…
Ιδεοληψίες, ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, θεμελιώδεις εσωκομματικές αντιφάσεις, τακτικισμοί και φυσικά εκκωφαντικός ερασιτεχνισμός και έλλειψη πρακτικής πολιτικής πείρας στην διαχείριση, σε συνδυασμό με επιλογή ακατάλληλων ανθρώπων σε καίριες θέσεις ευθύνης, μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού που βρισκόμαστε. Ούτε δημοψηφίσματα χρειάζονταν, ούτε αδιέξοδες πολώσεις ούτε ψευδεπίγραφες… «δημιουργικές ασάφειες» για την εντολή που είχε πάρει στις εκλογές ο κ. Τσίπρας. Η εντολή, δυνατή και ηχηρή, του ελληνικού λαού, ήταν: «κάνε διαπραγματεύσεις για καλύτερους όρους διαχείρισης της κρίσης ΕΝΤΟΣ του ευρώ και της Ευρώπης»!
Είναι πλέον σαφές (για κάποιους ήταν εξ αρχής…) ότι το βασικό πρόβλημα του πρωθυπουργού, οι «σκληροί διαπραγματευτές» που είχε απέναντί του ήταν…. εγχώριοι-σχεδόν το μισό κόμμα του! Κι’ αυτούς του τους αντιπάλους ούτε ήξερε πώς, ούτε την συναισθηματική ψυχραιμία είχε, ίσως ούτε και το σθένος να τους αντιμετωπίσει καίρια και αποφασιστικά. Γι’ αυτό και άρχισε από τις πρώτες κι’ όλας στιγμές να… παίζει κατενάτσιο και με καθυστερήσεις. Αγοράζοντας χρόνο (που όμως αποδείχθηκε ότι δεν ήξερε πώς να διαχειρισθεί…) και ελπίζοντας μακαρίως πώς… κάποιο πρωί θα ξυπνήσει και όλα θα φτιαχτούν δια μαγείας!
Ο χρόνος, δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω. Ότι έγινε, δεν ξεγίνεται. Ο κ. Τσίπρας (που ελπίζουμε να είναι αυτός που φάνηκε τις τελευταίες δραματικές μέρες και ιδίως χθες στην Βουλή, και όχι κάποιος άλλος που ακόμη ψάχνει εναγωνίως για προφάσεις!) δείχνει ότι άρχισε να προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Ότι αποφάσισε να μην είναι αυτός που θα θάψει για δεκαετίες την χώρα. Το πληρώνει σε όρους εσωκομματικής πολιτικής- και μας ανάγκασε να το πληρώσουμε και όλοι εμείς, πολύ ακριβά, άδικα.
Πολύ φοβάμαι, πλέον, ότι οι πρόωρες εκλογές σε μικρό βάθος χρόνου, είναι αναπόφευκτες. Και δεν είναι θέμα «αριθμητικής» απώλειας της δεδηλωμένης, αλλά πρόβλημα ουσιαστικά πολιτικό. Μ’ αυτό το τσούρμο, ακόμη κι’ αν κατορθώσει να περάσει από την Βουλή (με την στήριξη των κομμάτων που ο ίδιος ως αντιπολίτευση λοιδορούσε και δεν στήριξε ποτέ!) το νέο επαχθέστατο μνημόνιο, δεν μπορεί να πορευθεί. Με ποιο στελεχιακό δυναμικό θα υλοποιήσει το νέο μνημόνιο, όταν το μισό του κόμμα δηλώνει ότι δεν το πιστεύει και δεν θα το υπηρετήσει; Υπάρχει, βεβαίως, και η λύση της κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας (υπάρχουν πρόθυμοι και έτοιμοι…), αλλά είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο 40άρης Τσίπρας δεν θα το κάνει. Θα πάει σε εκλογές. Πώς το είπε; «Ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, κι’ όλα τα’ άλλα στην ώρα τους…»!
Σε τούτη την στήλη, έγραφα την επομένη των εκλογών, στις 26 Ιανουαρίου:
«Το πρόβλημα όμως που, ίσως, προκύψει, είναι το τι θα κάνει ο κ. Τσίπρας αν στην όποια διαλλακτικότητα και στροφή του προς τον ρεαλισμό για να μην πέσει η χώρα στα βράχια ενώ θα βρίσκεται αυτός στο πηδάλιο της, συναντήσει…. ανταρσία αξιωματικών και πληρώματος; Τους όποιους ιδεοληπτικούς, «κολημμένους» δικούς του,(για τους οποίους δεν ισχύει η συγκολλητική δύναμη της εξουσίας-μια χαρά βολεύονται στην άρνηση και την αντιπολίτευση…) πως θα τους αντιμετωπίσει;»
Και κατέληγα σ’ εκείνο το προ 6μήνου άρθρο, με τίτλο «Ένα (α)πιθανό σενάριο… πολιτικής τόλμης και γοητείας!»:
«Αν ο πρωθυπουργός Τσίπρας και το στενό του επιτελείο απειληθούν με «άδειασμα» εκ των έσω, με την καταγγελία του «ρεφορμισμού» υπό τον μανδύα του ρεαλισμού και του εθνικού συμφέροντος, , καταγγέλλονται οι «υπονομευτές» που θέλουν σώνει και καλά εθνική πορεία εκτός Ευρώπης, διαγράφονται και… προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές! Το μήνυμα προς την Εσπερία σαφές και υψηλόφωνο, προς δε το εσωτερικό ενωτικό και ενδεικτικό υψηλού αισθήματος εθνικής υπευθυνότητας! Και σ’ αυτές τις εκλογές, ο αριστερός αλλά προσγειωμένος και ρεαλιστής ΣΥΡΙΖΑ σαρώνει, κερδίζει ψήφους και οπαδούς πολλαπλάσιους από αυτούς που θα χάσει από τους «κολημμένους» και ρομαντικούς της ουτοπίας και της… κατάληψης των θερινών ανακτόρων, εξαφανίζοντας νεοπαγή κόμματα και… αποκόμματα του παρελθόντος, και γοητεύοντας ακόμη και τους μη έμφοβους, αλλά απαυδισμένους, υποστηρικτές της … «πολιτικής άνοιξης» της ΝΔ!
Στην πολιτική, ποτέ μην λες ποτέ. Και μην αποκλείεις το μεσαίο όνομα του Τσίπρα, να είναι… Μακιαβέλι!»
Ίσως (μακάρι…) εδώ να βρισκόμαστε. Αν, ας ευχηθούμε με σφιγμένη καρδιά, ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση και υπάρξει συμφωνία…