1996: Στο ΟΑΚΑ, κόλαση. Οχι για ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά για Συνέδριο. Του ΠΑΣΟΚ.
Το κλίμα δεν παράλλασσε πάντως από ποδοσφαιρικού αγώνα. Κρίνονταν, για πρώτη φορά από ιδρύσεως του κόμματος, η διαδοχή του Ανδρέα. Με τον ίδιο να λείπει, έχοντας εγκαταλείψει τα εγκόσμια, μια εβδομάδα νωρίτερα.
Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε το 1974. Τρία χρόνια μετά έγινε μια συνδιάσκεψη και δέκα χρόνια μετά, το 1984, έγινε το πρώτο συνέδριό του. Φυσικά αποθεώθηκε ο Ανδρέας που είχε ήδη ανέλθει στην εξουσία.
Το δεύτερο συνέδριο έγινε το 1990, μετά το «βρόμικο '89».Ο Παπανδρέου επεδίωκε την πολιτική του δικαίωση και παρέμεινε πρόεδρος.
Το 3ο συνέδριο ήρθε το 1994 με τον Ανδρέα και πάλι Πρωθυπουργό. Από εκείνο το συνέδριο, ο καρκίνος, ανάγκασε τον Γιώργο Γεννηματά να μην παραστεί. Τον θεωρούσαν όλοι, βέβαιο διάδοχο του Παπανδρέου...
Μέχρι τότε, οι αμφισβητήσεις υπήρχαν στο πρόσωπο του Ανδρέα, αλλά κανείς δεν τόλμησε να το φτάσει μέχρι τέλους. Το 1996, η αλλαγή φρουράς ήταν δεδομένη, καθώς ο Παπανδρέου, λόγω της υγείας του, είχε παραιτηθεί και από Πρωθυπουργός και από πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε.
Στην έντονη αντιπαράθεση Σημίτη-Τσοχατζόπουλου, το συνέδριο το πήρε πανηγυρικά ο πρώτος, καθώς είχε προειδοποιήσει/απειλήσει ότι αν δεν εκλεγόταν πρόεδρος θα παραιτούνταν και από Πρωθυπουργός.
Το 1999, έγινε το 4ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ με τον Σημίτη να παραμένει πρόεδρος αλλά με έντονες φωνές αμφισβήτησης.
Το Φεβρουάριο του 2004 διεξήχθη το έκτακτο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που ανέδειξε νέο πρόεδρο του κόμματος – χωρίς αντίπαλο – τον Γιώργο Παπανδρέου. Είχε προηγηθεί η παραίτηση Σημίτη από την πρωθυπουργία και η προκήρυξη εκλογών για τον Μάρτιο.
Ο Παπανδρέου εγκαινίασε την απ' ευθείας ανάδειξη του προέδρου από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος.
Οι δύο ήττες, το 2004 και το 2007 του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή, οδηγεί στην απηνή σύγκρουση Παπανδρέου-Βενιζέλου.
Στις εσωκομματικές εκλογές του 2007, ο Γιώργος Παπανδρέου επανεκλέγεται πρόεδρος. Εγινε πρωθυπουργός το 2009, το 2010 μπήκαμε στο Μνημόνιο και το Νοέμβριο του 2011 παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία.
Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έγινε το Φεβρουάριο του 2012 τελικά, για να επικρατήσει άνετα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, χωρίς αντίπαλο, αφού ο Χρήστος Παπουτσής, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών.
Το 2013 έγινε ένα ακόμη «συντακτικό» συνέδριο, χωρίς συγκινήσεις. Η κατηφόρα είχε αρχίσει.
Σε λίγες ημέρες, στις 5 Ιουνίου ξεκινά ένα ακόμη συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά για την διαδοχή του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Σε όλα τα προηγούμενα συνέδρια, η συμμετοχή του κόσμου, το πάθος, η ένταση αλλά και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ ήταν εξωφρενικά. Τώρα, κυριαρχεί η σιωπή. Ποτέ άλλοτε ένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τόσο εκκωφαντικά αδιάφορο για μέλη, ΜΜΕ και πολίτες.
Οι λόγοι; Πολλοί και προφανείς:
Το ΠΑΣΟΚ του 45% έχει καταστεί ένα κόμμα του 4%, χωρίς τον Παπανδρέου, οποίος ίδρυσε το ΚΙΔΗΣΟ που πήρε 2,5% και δεν μπήκε στη Βουλή.
Ο κόσμος δεν έχει συγχωρέσει το κόμμα που έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο και δρα με τιμωρητική διάθεση.
Η απαξίωση της πολιτικής ζωής προχωρά με ασύλληπτους ρυθμούς – ιδίως δε για τα παλαιά κόμματα της μεταπολίτευσης.
Οι υποψήφιοι διάδοχοι δεν είναι του βεληνεκούς άλλων εποχών: Είτε έχουν φθαρεί, είτε δεν πείθουν, είτε εξαιρετικά λίγοι να βάλουν το όνομά τους στη λεζάντα των προέδρων ενός κόμματος, δίπλα από όσους διετέλεσαν σ' αυτή τη θέση.
Φυσικά, το εύρος της απήχησης ενός κόμματος, αντικατοπτρίζεται και από τους φιλόδοξους ηγέτες του.
Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει τα λάθη του: Των ηγετών του, της ηγετικής του ομάδας, των στελεχών – ακόμη και των απλών μελών του και ψηφοφόρων του.
Το βέβαιο είναι ότι έχει καταστεί πλέον ένα «πουκάμισο αδειανό». Κουφάρι. Χωρίς ελπίδα να «γεμίσει» και πάλι.
Πολύ φοβάμαι, ότι το επικείμενο Συνέδριο θα γραφτεί στην Ιστορία ως «μνημόσυνο». Ενός κόμματος που άλλαξε την Ελλάδα. Και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο.