Ζούμε τούτο τον καιρό, το (πραγματικό) τέλος της Μεταπολίτευσης-και των μύθων που έπλεξαν γύρω από αυτήν. Σχεδόν ποτέ άδολα...
Θεατές αλλά και πρωταγωνιστές αυτού του τέλους, θα είμαστε άπαντες:κοινωνία, πολιτικό σύστημα, οικονομικές και παραγωγικές δομές. Τα όσα βιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια-ας το αποδεχθούμε και να προετοιμαζόμαστε για... την συνέχεια- δεν ήταν παρά το πρελούδιο των εκ βάθρων ανατροπών που επέρχονται, σε τρόπο ζωής,εργασιακό περιβάλλον,επίπεδο διοίκησης και διαχείρισης των κοινών. Σε καλλιεργημένες ψευδαισθήσεις, σε ανερμάτιστες βεβαιότητες, στην μακαριότητα του “καλά είμαστε, ας μην αλλάξει τίποτε”, αυτή την θανατερή δύναμη της αδράνειας...
Αν δεν υπάρξει κάποια συμφωνία με τους εταίρους δανειστές μας (που η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δύσκολα χρόνια περισσότερο ως δανειστές και λιγότερο, πολύ λιγότερο, ως εταίροι συμπεριφέρονται), τα... “μύρια” που θα επέλθουν θα είναι...δισμύρια- κι' αφήστε τον Λαφαζάνη , τον Στρατούλη,τον Λαπαβίτσα και τους άλλους...Ιππότες της Κολάσεως να βαυκαλίζονται στην κοσμάρα τους. Το “θα γίνουμε Αργεντινή...”, θ' ακούγεται κάτι... παραδεισένιο, αν σκεφθεί κανείς ότι η συγκεκριμένη λατινοαμερικάνικη χώρα είναι (παραγωγικά) πλούσια, τεράστια και με ατελείωτα πάσης φύσεως αναπτυξιακά αποθέματα. Ενώ η Ελλάδα...
Να πάρουμε την “αισιόδοξη” πλευρά, της ύπαρξης (κάποια, όποιας...) συμφωνίας, που εκ των πραγμάτων θα είναι “κακή”, θα μας δίνει απλώς παράταση ζωής για σχετικά μικρό διάστημα, στην διάρκεια του οποίου θα πρέπει να σοβαρευτούμε και να δούμε τι θα κάνουμε εξ αρχής και σε σύγχρονες βάσεις. Σ' επίπεδο κοινωνίας, θ' απαιτηθεί αναγέννηση στον...υπαρκτό ρεαλισμό και τις διαμορφωμένες συνθήκες του και πλήρη απόρριψη “συνηθειών”, ζωής σε... εικονική πραγματικότητα επίπλαστης (δανειακής) ευμάρειας, νοοτροπίας της ήσσονος προσπάθειας και “βεβαιότητας” πως εμείς δεν φταίμε για τίποτε, τα πάντα εξαρτώνται από το κράτος. Το πελατειακό που στήσαμε κι' αποδεχθήκαμε λαός και πολιτική τάξη. Άλλες καταναλωτικές συνήθειες,, ενός νέου μοντέλου ζωής που εκ των πραγμάτων θα ξεκινήσει από λιγότερο φαντεζί βιοτικό επίπεδο. Και αποκαθαρμένο από τις στρεβλώσεις, την διαφθορά και διαπλοκή,”επιδοτούμενο” επιχειρηματικό κόσμο. Και μετά, με σκληρή δουλειά, βλέπουμε...
Δεν είναι, φυσικά, εύκολη η αποδοχή της νέας πραγματικότητας και της εναρμόνισης με τις σκληρές απαιτήσεις της. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού (και δεν είναι μόνο οι συνταξιούχοι...) θα κληθούν να καταβάλλουν σημαντικότατο τίμημα προσαρμογής- η οποία ίσως είναι μεγαλύτερη από το προσδόκιμο τους.... Η ιστορία, ποτέ δεν γράφεται μόνο με δίκαιους όρους, δυστυχώς.. Και είναι λογικά αναμενόμενη η διάθεση καταλογισμού (σε τέτοιες συνθήκες, ο επιμερισμός είναι συναισθηματικά δύσκολο να αναγνωρισθεί-θα φταίνε πάντα “οι άλλοι”) ευθυνών, που σχεδόν αποκλειστικά θα στραφεί εναντίον του πολιτικού συστήματος. Συνολικά!
Τα λεγόμενα “αστικά” κόμματα (δεξιά-κεντρώα-κεντροαριστερά κατά τις... ανά περίοδο ταμπέλες!) που πρωταγωνίστησαν στην Μεταπολίτευση, έβαλαν όρους και δημιούργησαν τετελεσμένα και “κεκτημένα”, θεσμοθέτησαν το πελατειακό κράτος, την διαφθορά και την διαπλοκή, εξάρθρωσαν την δημόσια διοίκηση, την αξιοκρατία, υπονόμευσαν με τις διάφορες επιλογές τους το κύρος και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, καλά θα κάνουν να περιμένουν ν' ακούσουν “ποινές” ασυγκρίτως βαρύτερες από αυτές που τους ανακοινώθηκαν στις τελευταίες εκλογές και στις δημοσκοπήσεις που ακολουθούν. Και δεν είναι μόνο εκ του γεγονότος ότι οι (συν)δημιουργοί της κρίσης ανέλαβαν και να την αντιμετωπίσουν, δεν είναι μόνο που το έπραξαν με τα... παλιά τους τα μυαλά και την κοντόφθαλμη μικροπολιτική τους “προοπτική”, την αμηχανία και την έλλειψη θάρρους για ρήξεις με το παλιό, το πλέον επιβαρυντικό που θα επηρεάσει την ετυμηγορία εις βάρος τους, είναι πως μετά την καταγεγραμμένη αποτυχία τους, δεν είχαν την εντιμότητα να ζητήσουν ειλικρινά και ταπεινά μία συγγνώμην από τον κόσμο! Αντ' αυτού, λάξευαν στις φθαρμένες μαρμάρινες κομματικές προσόψεις τους με success stories, έσκιζαν μνημόνια, υπόσχονταν σύντομη επιστροφή σε... παραδείσους χωρίς προδιαγραφές! Αν δεν αλλάξουν άρδην (και δεν μιλάμε για πρόσωπα, αλλά για στόχους. μεθόδους, αρχές,ιδεολογίας συμβατής με τις διαμορφωμένες ανάγκες-και κυρίως νοοτροπία!), θα χρειασθούν χρόνια (και αν...) για να συνέλθουν. Και οι απαιτήσεις των καιρών, θέλουν ενεργή και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Ιδίως όταν ή “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έχει βρει τον βηματισμό της, αλλά πασχίζει να αρχίσει να μπουσουλάει...
Η κυβερνώσα Αριστερά, που εκμεταλλευόμενη (συγκυριακά, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, όπως αποδεικνύεται...) τις παθογένειες, την μεταπολιτευτική ανεκμετάλλευτη δυνατότητα, την φθορά των προκατόχων της -και την ατελέσφορη αντιμετώπιση γης κρίσης- των προκατόχων της κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία, δεν είναι άμοιρη των μεταπολιτευτικών δεινών που σωρεύτηκαν. Αντί για θετική εποικοδομητική αντιπολίτευση, με συγκεκριμένες ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις, περιορίστηκε σε ιδεοληψίες και ψευδαισθήσεις για έναν “άλλο κόσμο”, έριξε ξύλα στην φωτιά του ήδη οπισθοδρομικού πελατειακού συνδικαλισμού , καλλιέργησε την κοινωνική συναισθηματική αντίδραση σε επικίνδυνα ακραίες καταστάσεις. Και δεν ωρίμασε από τα λάθη, τον ερασιτεχνισμό, την οίηση εξουσίας των αντιπάλων της. Κέρδισε, μεν, τις εκλογές, αλλά τώρα καλείται να διαχειρισθεί τις υπερβολές, τις εμμονές και τις ιδεοληψίες της, το συνονθύλευμα τάσεων και “γραμμών” που τεχνητά ομογενοποίησε σε “κόμμα”, για να... απολαύσει το εκλογικό μπόνους των 50 εδρών...
Και είναι αυτή η κυβερνώσα Αριστερά που θα “γευθεί” πρώτη απ' όλους το τίμημα μιας συμφωνίας (που δεν μπορεί παρά να αντιβαίνει τις προεκλογικές πομφόλυγες της) που κατά πάσα βεβαιότητα θα πυροδοτήσει “επαναστάσεις” στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ με ότι αυτό σ' επίπεδο διακυβέρνησης της χώρα θα συνεπάγεται, όπως επίσης και τα επίχειρα τυχόν “θριαμβευτικής” μη συμφωνίας. Εσωκομματικά μεν ενωμένη(;), θα κινδυνεύει όχι μόνο ν' αποδειχθεί “παρένθεση”,αλλά η αναφορά και μόνο στην “αριστερά”, δεν αποκλείεται να διώκεται από κάποιο νέο... ιδιώνυμο. Αφού η καταφυγή(έστω με αισθήματα αηδίας και απόγνωσης...) του κόσμου στο παλιό “σύστημα”, θα της χρεωθεί ως ακόμη μια χαμένη ευκαιρία του τόπου να καταχωρισθεί στην χορεία των σύγχρονων κρατών...