Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει αποφάσεις και προβαίνει σε ενέργειες που προκαλούν έκπληξη σε ορισμένους, οργή σε άλλους και απορία σε πολλούς.
Ιδού μερικά παραδείγματα: Ο κ. Μπαλτάς, υπουργός Παιδείας, θέλει και προσπαθεί να καταργήσει τα πρότυπα σχολεία και να επαναφέρει το χάος στα πανεπιστήμια. Ο κ. Παρασκευόπουλος , υπουργός Δικαιοσύνης, θέλει, υπό ορισμένες προϋποθέσεις,να αποφυλακίσει κακοποιούς, εγκληματίες και τρομοκράτες. Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Βούτσης και ο αναπληρωτής του για την προστασία του Πολίτη κ. Πανούσης απολαμβάνουν την εξουσία ενώ αντιεξουσιαστές, αναρχικοί και κακοποιοί (κατά τον κ. Πανούση) οργώνουν ανενόχλητοι την χώρα. Βέβαια, ορισμένα απ’ αυτά είναι ειρηνικές διαδηλώσεις, κατά την κ. Κωνσταντοπούλου. Ο κ. Λαφαζάνης, υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότητης, δεν έχει κρύψει τις προθέσεις του σχετικά με τον Ελληνικό Χρυσό στις Σκουριές.
Για κάθε μία απ’ αυτές τις ενέργειες, αλλά και για απουσία ενεργειών, μπορεί να υπάρχει μία ειδική εξήγηση. Υπάρχει, όμως, και μια γενική εξήγηση, η οποία καλύπτει όλες τις περιπτώσεις και η οποία έχει ως εξής. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, ως πολιτικός οργανισμός, έχει δύο εχθρούς ή μάλλον δύο αντιπάλους: το κράτος, όπως αυτό υπάρχει στην αστική δημοκρατία και την ιδιωτική επιχείρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είναι κράτος ή μέρος του κράτους, προστάτης του Νόμου και φίλος, συνεργάτης και εταίρος της ιδιωτικής επιχείρησης. Κατ’ ανάγκη, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε μία εσωτερική σύγκρουση: Να είναι αυτό που θεωρεί αντίπαλο, δηλαδή κράτος, και να πρέπει να υποστηρίξει αυτό που θεωρεί την κύρια έκφραση αυτού που ιδεολογικά αντιστρατεύεται, δηλαδή, την ιδιωτική επιχείρηση.
Η αντίφαση αυτή οδηγεί σε κυβερνητική παράλυση, όπως έχουμε δει μέχρι τώρα, και στην εσωτερική πολιτική (πλην των αινιγματικών ενεργειών που ανέφερα στην αρχή) και στις διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Η αργή και επικίνδυνη πορεία των διαπραγματεύσεων οφείλεται όχι μόνον στην ανικανότητα του Κ. Βαρουφάκη, αλλά και στην απροσδιοριστία των επιλογών της κυβέρνησης.
Βέβαια, η ένταση αυτής της σύγκρουσης δεν είναι εξ ίσου αισθητή σ’ όλα τα μέλη της κυβέρνησης και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί εξ αυτών, που μετεπήδησαν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ όταν έγινε φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ κατέρρεε και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ανερχόμενη δύναμη , δεν αισθάνονται την πολιτική αντίφαση στην οποία ευρίσκονται, ούτε τους ενδιαφέρει εφόσον κατέχουν τα οφίτσια με τα οποία αμείφθηκαν (αναφέρομαι κυρίως στους καιροσκόπους του ΠΑΣΟΚ, υπουργούς, πολιτικούς, συνδικαλιστές κτλ, αλλά και στους ομοίους τους των άλλων κομμάτων).
Το πρόβλημα, πάντως , υπάρχει ανεξαρτήτως του πόσο έντονα το αισθάνονται και το κατανοούν τα κυβερνητικά στελέχη και ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά. Και είναι πρόβλημα πρωτίστως για την χώρα, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση. Στην σύγκρουση αυτή δεν υπάρχει συμβιβασμός. Μία επιλογή της κυβέρνησης είναι να αποδεχθεί τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας και ανάλογα να διαμορφώσει το πρόγραμμά της. Η άλλη επιλογή είναι να δεχθεί ότι είναι πράγματι μια αριστερή κυβέρνηση, στην ουσία και όχι στα λόγια, και να διαμορφώσει την πολιτική που ταιριάζει σ’ αυτή την επιλογή.
Πολιτικός υβριδισμός του τύπου που τώρα παρατηρούμε δεν πρόκειται να αποδώσει. Η μέχρι τώρα πολιτική της κυβέρνησης είναι καταστροφική για την χώρα. Αυτό που κυριαρχεί είναι η αβεβαιότητα, η αναξιοπιστία, η ασάφεια (βαρουφάκειος ή μη) και η φυγή κεφαλαίων από την χώρα. Είναι πασιφανές ότι η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάται με τον ίδιο τρόπο.
………………………………………………………………………………………………………
Ο κ. Θ. Π. Λιανός είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.