Η πολιτικό-δημοσιογραφική εμπειρία προειδοποιεί ότι όταν κάποιος επιμένει φορτικά πως “εδώ θα πούμε αλήθειες...”, συνηθέστατα στρώνει τον δρόμο για ψέμματα ή μισές αλήθειες, που είναι χειρότερες από τα ψέμματα.
Και στην πολυσυζητημένη πρώτη μετεκλογική τηλεοπτική του συνέντευξη, ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, κατέφυγε στην επίμαχη φράση περισσότερες από μία φορές. Και -για τους φυσιογνωμιστές- με ύφος νευρικό, σφιγμένο...
Δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς για ποιόν λόγο ο πρωθυπουργός δέχθηκε να εκτεθεί δημόσια ( μ' ερωτήσεις, μάλιστα, εκτός του πολύ καλά προετοιμασμένου Χατζηνικολάου και του κοινού...) σε μια μαραθώνια, ζωντανή συνέντευξη ίσως στην πιο δύσκολη στιγμή του από τότε που ανέλαβε την εξουσία. Την στιγμή που θα πρέπει να αποκαλύψει αν είναι “ο Τσίπρας, που θ' αποδειχθεί άλλος...”, ή ο ιδεοληπτικός νεαρός των 15μελών, η στιγμή να επιλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει. Με κόστος, πολιτικό και προσωπικό, σε κάθε περίπτωση.
Γιατί, δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένας πρωθυπουργός και αναμφισβήτητα ευφυής άνθρωπος, είναι ποτέ δυνατόν να “συγκινήσει” το πανελλήνιο ακροατήριό του σε βαθμό που να τον δικαιολογήσει, ομολογώντας ότι ο Ντράγκι και ο Νταισελμπλούμ τον... εξαπάτησαν στις 20 Φεβρουαρίου, υποσχόμενοι προφορικά (“έπρεπε να τους έχουμε βάλει να υπογράψουν...”) ότι με το που θα υπάρξει συμφωνία, θα ακολουθήσει ροή χρημάτων. Δεν υποτιμάμε την πιθανότητα όντως να τον... κορόιδεψαν, κρίνουμε την “αφέλειά” ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης “εν αναμονή” για δύο χρόνια, να την πατήσουν σαν παιδαρέλια...
Ούτε διανοούμαι πως ένας πρωθυπουργός, ευρισκόμενος σε αδιέξοδο αντί ν' ν' αξιολογεί και ν' αναθεωρεί τις κινήσεις και τις πολιτικές του, καταφεύγει σε θεωρίες συνωμοσίας (“μας έστησαν παγίδα τα ισχυρά κέντρα στην Ευρώπη και οι πολιτικοί μας αντίπαλοι...”), και να επικαλείται ως “απόδειξη” του ισχυρισμού του πως “ο Σαμαράς, δέχθηκε να πάρει δίμηνη παράταση για συμφωνία, ενώ θα μπορούσε να του δοθεί εξάμηνη. Το έκανε για να μας στριμώξει...”. Καλά, νομίζει ότι κανείς δεν θυμάται τις απειλές του τον Δεκέμβριο του '14, “να μην τολμήσει ο κ. Σαμαράς να συμφωνήσει σε παράταση, γιατί θα τον περάσω από ειδικό δικαστήριο!”;
Και φθάνουμε στο σημείο-κλειδί των όσων είπε ο κ. Τσίπρας, την ύστατη καταφυγή του σε δημοψήφισμα, αν οι εταίροι δανειστές τον πιέσουν πέρα των ορίων “έντιμου συμβιβασμού” και επιμείνουν σε όρους πέραν του πνεύματος της “λαϊκής εντολής” που έχει λάβει -συμφωνία εντός ΕΕ και ευρωζώνης, υπενθυμίζουμε εμείς... Κατ' αρχήν να θυμίσουμε στον κ, πρωθυπουργό, ότι ο ίδιος ως αντιπολίτευση κατήγγειλε και κατακεραύνωνε τον Γιώργο Παπανδρέου, που “δεν κατάλαβε” ότι με την απειλή και μόνο της καταφυγής σε δημοψήφισμα, οι δανειστές θα έπαιρναν το μήνυμα και η χώρα θα χρεοκοπούσε “την ίδια στιγμή...”! Και, αλήθεια, ο κ. Τσίπρας με την σημερινή αναφορά του σε δημοψήφισμα “αν αναγκασθεί...”, τι επιπτώσεις νομίζει ο θα έχει στην αντίδραση των ξένων με τους οποίους διαπραγματεύεται; Και για να' χουμε καλό ρώτημα, αυτό το νέο “φασούλι” του δημοψηφίσματος (που μέχρι χθες διαψευδόταν επισήμως και αρμοδίως από όλες τις κυβερνητικές πλευρές, πλην της ιδεοληπτικής “αριστερής πλατφόρμας”) το οποίο από σήμερα αποτελεί.... δημιουργικά ασαφή παράμετρο των εξελίξεων, ως τι θα πρέπει να εκληφθεί; Ως ελιγμό ύστατης καταφυγής της κυβέρνησης σε περίπτωση που θα πέσουμε στα βράχια, ως κανάκεμα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ με την “υπόσχεση” (και βλέπουμε...) ότι “τελικός εντολέας μας ο λαός!”, ως ένα ακόμη κολπάκι να κερδίσουμε χρόνο (και βλέπουμε...);
Η κυβέρνηση ψηφίστηκε για ν' αναλάβει όποιες πρωτοβουλίες κρίνει παραγωγικές, με ευθύνη και σοβαρότητα, όχι για να μεταφορτώνει τις δικές της ευθύνες και υποχρεώσεις στους ώμους ενός λαού που... εξακολουθεί να θέλει (έστω με φθίνουσα καμπύλη) “κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ”, την ίδια ώρα που συντριπτικά τάσσεται υπέρ της ΕΕ και του ευρώ, αλλά χωρίς... θυσίες και υποχρεώσεις, με συνεχιζόμενη την εισροή δάνειας και ψευδεπίγραφης “ευμάρειας” και προνομίων...
Εκτός εάν ο κ. Τσίπρας έχει ήδη επιλέξει το αδιέξοδο, απλώς μεθοδεύει το “φταίξιμο” να πέσει στις πλάτες των “άλλων”, και... δίνει όπλα εντέχνως στην κομμουνιστικογενή εσωτερική φράξια να επιμείνει στην αδιαλλαξία της. Γιατί η “λύση” του δημοψηφίσματος, ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη, θα χρησιμοποιείται από δω κι' εμπρός ως “δημοκρατική επιλογή” όλων όσων έχουν μείνει... 70 χρόνια πίσω και ονειρεύονται την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων....