Μετά την 25η Μαρτίου, το εθνικολαϊκό ιδεολόγημα διεκδικεί να εγκατασταθεί ανάμεσά μας. Ίσως έχει ήδη εγκατασταθεί. Ευθύς εξαρχής διευκρινίζω ότι πρέπει να σταθούμε απέναντι. Πέρα από τη μαζική ροή της πιθανής αποδοχής, πέρα από τα εξωτερικά στοιχεία που το συγκροτούν, πέρα από την αδιάντροπη γλώσσα που το περιγράφει.
Τα τελευταία χρόνια, τα πολλά τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει βρεθεί σε ένα κενό νοήματος. Ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ να δώσει, ούτε έδωσε απαντήσεις στα ερωτήματα του τύπου ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πού πάμε. Αδιαφόρησε πλήρως για κάθε ιεράρχηση και αξιολόγηση, αρνήθηκε να προτάξει το σημαντικό εις βάρους του ασήμαντου, αρνήθηκε να προβληματιστεί ουσιαστικά πάνω στη μεγάλη πορεία της, αρνήθηκε να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί έναν στόχο. Και να σταθεί υπεύθυνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ως προς τις θυσίες και τις προσπάθειες, αυτός ο στόχος.
Ως καθυστερημένη κοινωνία, καθυστερημένη στο μέτωπο της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης, αδυνατεί να πορευθεί με συνέπεια. Αντί για αυτό, αναζητεί και βρίσκει υποκατάστατα. Όποια και αν είναι κατά καιρούς αυτά. Σήμερα, μέσα στην κρίση, το υποκατάστατο χτίζεται γύρω από φιλολαϊκές διακηρύξεις, εξάρσεις περί κοινωνικής σωτηρίας και ανακάλυψη της αξίας του εθνικολαϊκού στοιχείου. Η πολιτική σύζευξη αυτών των δεδομένων, που έχουν διαφορετικές έως και αντιδιαμετρικές ιδεολογικές αφετηρίες, διαγράφει κάθε αυθεντική επιλογή και γίνεται ιδεολογία με την κλασική έννοια, δηλαδή «πομπώδες συμπλήρωμα δικαίωσης».
Έτσι δεν πρέπει κανείς να απορεί - πολλώ δε μάλλον να εξανίσταται - για τη συνύπαρξη προσώπων στον δημόσιο χώρο, που άλλοι από αυτούς βγάζουν ανακοινώσεις για την Κυριακή της Ορθοδοξίας και άλλοι από αυτούς διακηρύσσουν την αθεΐα τους. Η συνάντηση αυτή των αντιθέτων καμία σχέση δεν έχει με τη διαλεκτικότητα της ύπαρξης. Πρόκειται για κλασική συνάντηση εξουσιαστικών συνειδήσεων. Όπου οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους είναι πρώτη ύλη στην υπηρεσία ενός σχεδίου εξουσίας.
Υπό την έννοια αυτή, μέσα στις σημερινές συνθήκες, το εθνικολαϊκό ιδεολόγημα καταλήγει έως και επικίνδυνο για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των ανθρώπων. Αυτό είναι το πολιτικό μέτωπο που έχουμε μπροστά μας. Άλλο όμως αυτό που πλέκεται στη φαντασία και άλλο αυτό που βιώνεται στη ζωή. Δεν μπορούμε να απαντήσουμε τώρα. Το ερώτημα όμως παραμένει: Τι είναι πιο επικίνδυνο για την εξέλιξη μιας κοινωνίας; Η διολίσθηση στη γελοιότητα ή η φαντασίωση ενός κόσμου επιβολής;
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημρίδα «Το Βήμα της Κυριακής, 29/03/2015