Απόλυτα εκτεθειμένος σε κάθε χαραμάδα social media και προβολέα μεγάλου μέσου ενημέρωσης, ο Γιάνης Βαρουφάκης εδώ και δύο εβδομάδες στριφογυρίζει σε έναν σκοπό που μοιάζει ατελείωτος.
Μόνος πλάι στον Σόιμπλε στις 5 Φεβρουαρίου, στάθηκε ευθυτενής και ακριβής σε μια βαθιά πολιτική ομιλία με συνεχείς αναφορές στην Ευρώπη, στο εύθραστο λουλούδι της δημοκρατίας, στην πνευματική προσφορά της Γερμανίας. Νηφάλιος, βαθιά ιστορικός, ώριμος, ίχνος ευφυολογήματος, με σαφή αντίληψη της ταυτότητας των εθνών και της Ευρώπης, τη στιγμή που όλος ο κόσμος τον κοιτούσε επειδή δίπλα του βρισκόταν ο σκληρός Σόιμπλε. Ο Βαρουφάκης σε ένα ιερατικό, σεμνό «ζεϊμπέκικο» (σκύβεις να ακουμπήσεις τη γη ταπεινά πριν εκτιναχθείς).
Μόνος απέναντι στους δημοσιογράφους χθες το βράδυ στις Βρυξέλλες. Πιάνεται όποτε μπορεί από ατάκες-σανίδες με ευφυολογήματα, χωρίς αριθμούς για μια ακόμη φορά. Μαρτυρά την ύπαρξη εγγράφου του Μοσκοβισί χωρίς να το δείχνει, χωρίς να λέει αναλυτικά τι περιλαμβάνει. Δημιουργεί έτσι ένα κενό, που κάποιοι το κάνουν χάσμα, επιτρέπει να ορμήξουν για να ξεσκίσουν την αξιοπιστία του, ακόμη και να αμφισβητήσουν την ειλικρίνειά του, την ικανότητά του να διαπραγματευθεί. Επιτρέπει στον Peter Spiegel να γράψει στο Τwitter «clear as mud #Greece». Δηλαδή, καθαρό σαν λάσπη. Τι κι αν ο Paul Mason έβγαλε το έγγραφο λίγες ώρες μετά. Ο Βαρουφάκης είχε χάσει τον ρυθμό.
Χωρίς χαρτιά, χωρίς κείμενα να μοιράσει, αφήνεται σε διαρροές, του αποδίδεται περιεχόμενο και πρόθεση από leakers και κανιβαλιστικά ένστικτα ξένων αρθρογράφων, χάνει βήματα. Χάνει συμμάχους. Το ζεϊμπέκικο είναι ένας χορός που λένε ότι χορεύεται από γενναίους. Πρέπει να είσαι γενναίος και μόνος και με επίγνωση της θνητότητάς σου για να τον χορέψεις. Και ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναβρείς τον ρυθμό. Τον δικό σου ρυθμό.