Δεν γίνεται όλο αυτό να συμπυκνωθεί σε μία μόνο αφήγηση.
Τούτη η προεκλογική περίοδος είναι το αποκορύφωμα της νεοελληνικής αντίφασης. Όλων των λογιών τα είδη του παραλογισμού, της ακρότητας, της πόλωσης και της κουταμάρας τα βλέπεις σε (κάποια από τα) πρόσωπα που στο «όνομα της πατρίδας» θέλουν να μας σώσουν. Άλλα πρόσωπα μας σώνουν εδώ και χρόνια, άλλα είναι φρέσκα στο στίβο, θα μας σώσουν πρώτη φορά. Ένας απέραντος αχταρμάς. Και είναι μόνο Τρίτη ακόμη. Φαντάσου τι έχεις να ακούσεις την Πέμπτη, την Παρασκευή. Δεν χωράει σε σοβαρή κριτική αυτό που συμβαίνει γιατί είναι χαώδες, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, περισσότερο μοιάζει με διπολική διαταραχή.
Σου σκάει ένα sms όπου κάποιος σου λέει, «Είσαι πραγματικά κοντά μου; Κάνε πέντε τηλεφωνήματα για μένα, σε πέντε οικογένειες της Β’ Αθηνών», και εκεί που προσπαθείς να συνέλθεις από το θράσος, την κουτοπονηριά και την υπεκφυγή από την πραγματικότητα του εν λόγω υποψηφίου, ακούς τον πρώην πρωθυπουργό που κατεβαίνει με το καινούργιο κίνημα να δηλώνει πως θα μπορούσε να παίζει κιθάρα σε ένα νησί και όχι να κάνει αυτό που κάνει, ακούς δεξιόστροφα κομμάτια να υπόσχονται ανένδοτους για να μην παραδοθεί η χώρα στην αριστερά, ακούς ότι θα τυπώνουμε χρήματα δικά μας, ότι την Πέμπτη θα είμαστε εκτός ευροζώνης, ότι την Δευτέρα ο κόσμος θα είναι ολότελα διαφορετικός από αυτόν που ξέρουμε. Είναι μόνο η δική μου εντύπωση ότι η μπάλα έχει χαθεί εντελώς; Ήταν αναμενόμενο ως ένα βαθμό ότι η πόλωση θα επισκίαζε κάθε σοβαρή επικοινωνιακή στρατηγική από κάθε πλευρά. Όμως αυτό που συμβαίνει είναι εκπληκτικό: ποτέ ξανά ο μέσος Έλληνας δεν είχε ακούσει τόσες απίθανες μαρτυρίες ή εκτιμήσεις ή απόψεις ή εικασίες ή διαβεβαιώσεις μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα. Είναι θαρρείς και οι εκλογές της Κυριακής σηματοδότησαν έναν αγώνα δρόμου στον οποίο κονταροχτυπιούνται η επιπολαιότητα με την ασυδοσία, η ανευθυνότητα με το παράλογο, η ρηχότητα με το γελοίο. Εάν πριν από είκοσι πέντε μέρες η κούρσα φαινόταν παραδομένη στο δίλλημα «φόβος ή εκδίκηση», σήμερα μοιάζει περιπλεγμένη από ένα σωρό ακραία και αντιφατικά ένστικτα τα οποία εκφράζονται ελαφρά τη καρδία από στόματα που ελπίζουν ότι στις αρχές της επόμενης βδομάδας θα βρίσκονται εντός Βουλής. Δεν υπάρχει πλέον κανένα δίλλημα. Μόνο σκιές. Ο Έλληνας θα κλειστεί στο παραβάν την Κυριακή, θα ξεδιπλώσει τα ψηφοδέλτια και θα ψηφίσει με το κεφάλι γεμάτο σκιές και με την ευχή ότι λίγες ώρες αργότερα αυτές οι σκιές επιτέλους θα σβήσουν και θα επανέλθει το φως της πολιτικής ώστε να μπει πάλι σε τροχιά κίνησης η ρημαγμένη αυτή χώρα.
Είναι γεγονός όμως ότι φτάσαμε στο σημείο-μηδέν. Χρειάζεται restart από την αρχή. Επανεκκίνηση. Το ότι η προεκλογική μάχη θα γνώριζε τέτοιους όρους προφορικής αναρχίας και τέτοια υποκειμενική καπήλευση, ίσως να ήταν φυσιολογικό από την στιγμή που συγκρούονται η ορμή ενός κόμματος που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ ξανά και η συμπίεση ενός εδραιωμένου συστήματος που έπειτα από δεκαετίες αφουγκράζεται για πρώτη φορά την αποκαθήλωσή του. Εκείνο που δεν είναι φυσιολογικό είναι το εύρος της σύγχυσης. Ουσία υπάρχει στα επιχειρήματα και των μεν και των δε. Τις τελευταίες μέρες όμως δεν εισπράττεις καμία ουσία. Μόνο κραυγές, κορώνες. Ο Σύριζα κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία κατηγορεί τον Σύριζα. Ας αφήσουμε κατά μέρος ψεκασμένους και μη ψεκασμένους μνηστήρες συγκυβερνήσεων. Το ζητούμενο είναι ότι τούτον τον Γενάρη χάθηκε η ευκαιρία να αναμετρηθούν δύο ιδιοσυγκρασίες κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού σε ένα direct παιχνίδι που θα μπορούσε να συγκροτήσει μιαν εικόνα χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, μιαν εικόνα που όχι μόνο θα έκρινε το αποτέλεσμα της Κυριακής (αυτό τελικά θα ήταν το λιγότερο) αλλά θα καθόριζε και το ύφος, το επίπεδο της πολιτικής που απαιτεί πλέον αυτή η χώρα. Αντί ενός τέτοιου μηχανισμού αναμέτρησης τι έχουμε ζήσει μέχρι τώρα; Κλωτσοπατινάδες στα σόσιαλ μίντια, απλοϊκές ερμηνείες, τόνους θεωριών συνωμοσίας και νηπιακές κοτσάνες.
Οι εκλογές στην Ελλάδα είχαν πάντα έναν επιθεωρησιακό χαρακτήρα, αυτό είναι βέβαιο. Τούτη τη φορά όμως έχω την εντύπωση πως η ισορροπία ανάμεσα στον μικροπολιτικό λόγο και το ουσιαστικό περιεχόμενο των μηνυμάτων, έχει γείρει απότομα υπέρ του κενού. Και ήταν ίσως η μοναδική φορά από όλες όσες θυμάμαι, που πραγματικά η χώρα είχε ανάγκη να ακούσει για τα προβλήματά της, το παραγωγικό μοντέλο της και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.