Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά είναι τελεσίδικα βέβαιο ότι η Ελλάδα βγαίνει οριστικά και αμετάκλητα από το μνημόνιο! Αυτά που διαβάζετε ότι γίνονται τις τελευταίες μέρες, δεν είναι παρά... “μια μικρή καθυστέρηση”, για να εξασφαλίσουμε με την “γραμμή υποστήριξης” πώς...οι αγορές θα βεβαιωθούν ότι “ η χώρα είναι...θωρακισμένη!”
Ναι, μα τον Θεό! Το δήλωσε τελείως σοβαρά η κυβερνητική εκπρόσωπος κ. Βούλτεψη- που σημαίνει ότι το πράγμα θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα...
Πως στην ευχή από τα ταρατατζούμ-ταρατατζούμ των αλλεπάλληλων success story, των πανηγυρικών πλεονασμάτων, της επελαύνουσας ανάπτυξης, των φορολογικών ελαφρύνσεων, της σταδιακής μείωσης του ΕΝΦΙΑ, φθάσαμε μέχρι να πεις κύμινο στο να απειλούμεθα πάλι με grexit, η (όποια...) αξιοπιστία είχαμε αρχίσει να ξαναποκτούμε να εξανεμισθεί και να γυρίσουμε εν ριπή οφθαλμού στην πραγματικότητα του 2012, είναι εκπληκτικό μεν, πλήν όχι απορίας άξιον...
Όλα άρχισαν με τον πανικόβλητο, μετά τις ευρωεκλογές, Σαμαρά ο οποίος αντί να επιχειρήσει επίσπευση των (αναγκαίων, πέραν της μνημονιακής υποχρέωσης) μεταρρυθμίσεων πιέζοντας και αναγκάζοντας τους διστακτικούς και μικρο πολιτικάντηδες υπουργούς του, βλέποντας τις κάλπες να έρχονται, προχώρησε στον γελοιοδέστερο ανασχηματισμό στα χρόνια της μεταπολίτευσης! Και στην συνέχεια, για να υπερακοντίσει τον (επίσης προεκλογικό...) λαϊκισμό και την υποσχεσιολογία του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να επιστρέψει σε μια νέα εκδοχή των Ζαππείων, προαναγγέλλοντας, την έξοδο από τα μνημόνια (για να προλάβει την αξιωματική αντιπολίτευση πριν τα “σκίσει” αυτή...), την κλωτσιά στο ΔΝΤ, στον “δεν χρειαζόμαστε καν!” τα κάποια δισ που έχουμε ακόμη λαμβάνειν, και την...θριαμβευτική έξοδό μας στις αγορές!
Και... μετά ξυπνήσαμε και όλοι θυμόμαστε τι έγινε- τι εξακολουθεί να γίνεται. Σαν να μην πήραμε χαμπάρι από τις καρπαζιές του “Παρίσι 1”, επιδιώξαμε το “Παρίσι 2”, βαυκαλιζόμενοι πως θα ξαναξεγελάσουμε τους “κουτόφραγκους”, έτσι ώστε από τα 10 που ζητάνε, να... βολευτούν με τα 6 που θα δίναμε. Μόνο που αυτοί (και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους), έχοντας μάλιστα εξασφαλίσει πως από το ενδεχόμενο “ελληνικό ατύχημα” μικρή ζημιά θα υποστούν,δεν θέλουν...πολλά, απλώς τα θέλουν όλα και μάλιστα “εδώ και τώρα”! Εκεί που οι σοβαροί της Ευρώπης άρχισαν να λένε ότι η “συνταγή” ήταν πολύ βαριά, και οι θυσίες των Ελλήνων χτύπησαν κόκκινο και κάτι έπρεπε να γίνει, εμείς με τους... προεκλογικούς τσαμπουκάδες τους αναγκάσαμε να σκεφθούν ότι μ' εμάς, δύσκολο να συνεννοηθούν, να διαπραγματευτούν, να χαράξουν κάποια πορεία με μπούσουλα τον ρεαλισμό και την λογική...
Κι' έτσι, από το (περίπου...) “δόξα τω Θεώ”, ξαναγυρίσαμε στο... γνώριμο “βόηθα Παναγιά”. Με το που άρχισε να μπαίνει λίγο γάλα (με αίμα, έστω...) στην καρδάρα, της δώσαμε μια... μικροκομματική, προεκλογική κλωτσιά και το χύσαμε. Και το χειρότερο; Πως, ενώ είναι σαφές για τον κοινό νου ότι ξανακυλήσαμε στην άκρη του γκρεμού, πως διακυβεύεται πλέον ανοικτά η παραμονή μας στην Ευρώπη κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν λένε να συνέλθουν και να κάτσουν κάτω να βρουν πως θα γλυτώσουμε... το πέσιμο (και μόλις το καταφέρουμε, τότε... ξανατσακώνονται!), η μόνη έγνοια τους είναι εστιασμένη στις κάλπες και... “μετά, βλέποντας και κάνοντας”.
Από τα Παρίσια της κυβέρνησης, μέχρι τα Λονδίνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια απέραντη...Φαλκονέρα. Και το μήνυμα σαφές: οι ξένοι δανειστές μας (με τα συμφέροντά τους, πλέον, “χαμηλού ρίσκου”) μας βλέπουν ως προβληματική(και με δική τους ευθύνη) Ελλάδα, κι΄ όχι ως Ελλάδα της συγκυβέρνησης η του ΣΥΡΙΖΑ. Και στέλνουν το σαφές μήνυμά τους και προς του δύο μονομάχους...
Μόνο που ,δυστυχώς, αυτοί είναι απασχολημένοι κολυμπώντας στην γούρνα και ψάχνοντας για 180 “κεφάλια” και μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους...
Να γυρίσουμε στον ποιητή, τον Νίκο Γκάτσο;
“...έχε τα μάτια σου ανοικτά βράδυ-πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
...αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι' αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι...”