Πριν από τριάντα περίπου χρόνια, μια γυναίκα που κατοικούσε στη Ντάουνιγκ Στριτ του Λονδίνου, σήκωσε το τηλέφωνο και έδωσε μια εντολή.
Είχε γλυκιά κελαρυστή φωνή, σαν της τηλεοπτικής μις Μαρπλ της Αγκάθα Κρίστι, φορούσε κάτι καφετιά ταγέρ που θύμιζαν τον βρετανικό ουρανό και το χαμόγελό της έμοιαζε περισσότερο με στραβό μειδίαμα παρά με χαμόγελο. Αλλά το έλεγε η καρδιά της. Δεν ανήκε σε κάποια οικογενειοκρατία ούτε είχε γεννηθεί με ένα αστέρι να την φωτίζει. Είχε μεγαλώσει στο ασήμαντο Γκράνθαμ της κομητείας Λίνκολνσάιρ και ο πατέρας της ήταν παντοπώλης. Μα το στομάχι της ήταν καμωμένο από σίδερο και είχε τα άντερα ολόκληρων φλογισμένων στρατιών. Πριν από τριάντα περίπου χρόνια, λοιπόν, σήκωσε το τηλέφωνο και έδωσε μια εντολή.
Μέχρι τότε, το αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν μια γιορτή που είχε αρχίσει να μην μοιάζει και τόσο με γιορτή. Ήταν η εποχή που η λέξη «χούλιγκαν» είχε εισαχθεί στην καθημερινότητα της χώρας. Από τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, τότε που στήθηκαν οι πρώτοι αγώνες για χάρη των στοιχημάτων τους, το πράγμα είχε αρχίσει να βρωμάει πολύ. Γύρω στα 1984-85, το λεγόμενο football factory είχε γίνει μια βιομηχανία μίσους, με εμπόλεμες συμμορίες οπαδών, που τα μεσημέρια του Σαββάτου έδιναν ραντεβού στις παμπ και αφού κατέβαζαν την μία μπύρα μετά την άλλη, ξεχύνονταν με ξύλα, πέτρες και μαχαίρια στο γήπεδο για να κατατροπώσουν τους αντιπάλους. Ώσπου οι μεμονωμένοι νεκροί μεταβλήθηκαν σε ομαδικές θηριωδίες, και όταν το πράγμα έφτασε στο αποκορύφωμά του και κανείς στην αθλητική ηγεσία της Βρετανίας δε φαινόταν διατεθειμένος ή ικανός να τα βάλει με το ποδοσφαιρικό κατεστημένο, πήρε το νόμο στα χέρια της η κυριούλα από το ασήμαντο Γκράνθαμ, που τότε κατοικούσε στη Ντάουνιγκ Στριτ. Πολλοί της είπαν να μείνει μακριά από την λάσπη του γρασιδιού, να μην ενοχλήσει τους παντοκράτορες ιδιοκτήτες των αγγλικών κλαμπ και τους οργανωμένους στρατούς τους. Εκείνη χαμογέλασε μειδιώντας στραβά, σήκωσε το τηλέφωνο και έδωσε μια εντολή.
Οπότε την μπόχα του ποδοσφαίρου δεν την επινοήσαμε εμείς, που το ταμπεραμέντο μας, εξαιτίας της μεσογειακής αύρας, είναι όπως και να το κάνουμε λίγο πιο καυτό από των Βρετανών. Ούτε φυσικά οι Βρετανοί ήταν οι μόνοι που είδαν το ποδόσφαιρό τους να δοκιμάζεται. Σκάνδαλα έχουν να επιδείξουν και οι Ιταλοί. Καλτσιόπολι, Τοτονέρο, Κάλτσιο Σκομέζε, ποδοσφαιριστές στη φυλακή, παράγοντες με χειροπέδες, στημένα ματς. Σκάνδαλα έχουν να επιδείξουν και οι «καθαγιασμένοι», φανατισμένοι πια με τη νομιμότητα, Γερμανοί (και μάλιστα 43 χρόνια πριν με το περίφημο Der Bundesligaskandal). Στημένα ματς και προέδρους στη φυλακή είχαν επίσης στην Ισπανία. Βολές κατά διαιτητών και παραιτήσεις αποτελούν σύνηθες φαινόμενο σε χώρες όπως η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Και ασφαλώς ο Μπερνάρ Ταπί ήταν Γάλλος, όπως Γαλλική ήταν και η υπόθεση Βαλενσιέν. Συνεπώς οι αρένες των μονομάχων δεν είναι ελληνικό φαινόμενο και δεν είναι καν τωρινό. Μα η διαφορά της ελληνικής τραγωδίας από τις περισσότερες τραγωδίες που αναφέρθηκαν έγκειται στο λεπτό σημείο της παρέμβασης. Εκείνοι αποφάσισαν, όποτε χρειάστηκε, να χτυπήσουν το κακό στην πηγή και να το ξεριζώσουν. Εν Ελλάδι το κακό είναι υπαρκτό εδώ και χρόνια και έχει πλέον κακοφορμίσει.
Το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει πεθάνει, παρότι πολλοί έχουν σπεύσει να το θρηνήσουν τις τελευταίες μέρες. Μπορεί να μην είναι πια ανταγωνιστικό, μπορεί να έχει πληγεί από διαιτητές, παράγοντες και άλλες, ακόμη πιο επικίνδυνες, φιγούρες στο σκοτάδι, εντούτοις παραμένει το σημείο ψυχαγωγικής εκτόνωσης ενός λαού που αναζητεί στη μιάμισι ώρα ενός αγώνα, όσο άθλιος κι αν είναι, μια διέξοδο από την συμπιεσμένη ζωή του. Το πρόβλημα όμως είναι εκείνοι που το ματώνουν τα τελευταία είκοσι χρόνια με την σιωπηλή επιτήρηση της πολιτείας. Είναι οι αμφιλεγόμενοι πρόεδροι που δημιουργούν γύρω τους μια ασπίδα προστασίας από τους χιλιάδες «άρρωστους» πιστούς, είναι οι αυλοκόλακές τους που ρίχνουν αλάτι στις πληγές, είναι η εκμετάλλευση του αθλήματος με στόχο άλλες μπίζνες, είναι τα βαμμένα media που ξεσηκώνουν τον κόσμο και τον στρέφουν στη βία και στην καταστροφή. Όλα αυτά είναι που θέριεψαν το κακό και το έκαναν κατεστημένο και ανίκητο. Έτσι επιβιώνει ο πιο μάγκας, ο πιο πονηρός, ο πιο αλήτης, και όσοι επένδυσαν σε κάποια μορφή ανώτερης δικαιοσύνης θεωρούνται «χαμένοι», «ρομαντικοί», «ηθικοί νικητές αλλά στο γήπεδο losers».
Καμιά πενηνταριά άντρες έχουν περάσει από τις κορυφαίες θέσεις της αθλητικής ηγεσίας, της ηγεσίας του κράτους, των αρμόδιων υπουργείων και λοιπών οργανισμών, τα τελευταία είκοσι χρόνια στην χώρα που ζούμε, και όλοι τους έκαναν κατά καιρούς δηλώσεις για την βρώμα του ποδοσφαίρου και την ανάγκη να καθαρίσει, όλοι τους εξέφρασαν την θλίψη τους και την αποστροφή τους για νεκρούς, επεισόδια, επιθέσεις σε διαιτητές, στημένα ματς. Ελάχιστοι μπήκαν φυλακή στη διάρκεια τούτης της εικοσαετίας. Ελάχιστοι τιμωρήθηκαν. Καμιά πενηνταριά άντρες, που θα μπορούσα να τους ονομάσω έναν προς έναν, συνέδεσαν το όνομά τους με μιαν εξυγίανση που δεν ήρθε ποτέ, φώναξαν με τις στιβαρές φωνές τους στον άνεμο, φωτογραφήθηκαν θλιμμένοι ή χαρούμενοι, και αναλώθηκαν στο να συζητούν για τα μάτια του κόσμου, να κάνουν δηλώσεις, να διαβουλεύονται για το καλό της κοινωνίας. Κάθομαι και το σκέφτομαι, και δεν μπορώ να το χωνέψω. Καμιά πενηνταριά άντρες δεν μπόρεσαν να κάνουν αυτό που έκανε μια γυναίκα, ένα κρύο απόγευμα στη δική της χώρα, όταν σήκωσε το τηλέφωνο και έδωσε μια εντολή, μια μόνο εντολή.
Είχε πει τότε η κυριούλα από την κομητεία Λίνκολνσάιρ: «Κάντε ό,τι είναι να κάνετε, ειδάλλως από τον επόμενο μήνα θα κόψω την κρατική επιχορήγηση σε όλες τις ομάδες και στην Ομοσπονδία, και θα ακυρώσω κάθε τηλεοπτικό συμβόλαιο, και θα απαγορεύσω δια νόμου κάθε ποδοσφαιρικό παιχνίδι σε όλο το νησί». Μπορεί η φωνή της να ήταν κελαρυστή σαν της τηλεοπτικής μις Μαρπλ, αλλά την πίστεψαν. Λίγο καιρό αργότερα το βρετανικό ποδόσφαιρο ξανάγινε γιορτή.