O TAZ αρχίζει να μην έχει ιδιαίτερες αντοχές απέναντι στους αυτόχριστους πατρόνους της «καλής αισθητικής» που κάνουν κρα να φορέσουν λαμέ και να βγουν στον αερα.
Για να προλάβω πριν αρχίσεις να σχολιάζεις. Όχι, δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τη συμμετοχή μου στην φετινή εκπομπή της Αννίτας Πάνια. Και δεν προσπαθώ γιατί δεν έχω λόγο να τη δικαιολογήσω. Δουλεύω με ένα εξαιρετικό team ανθρώπων που έχουν ανεχτεί ήδη πολλές παραξενιές μου.
Όμως με σέβονται, προσπαθούν να με κατανοήσουν, με στηρίζουν και με θέλουν. Όπως κι εγώ. Σόρι φίλε, είναι πολύ σπάνιο να σε πληρώνουν και να σε αγαπάνε και να γουστάρεις κι όλας. Λοιπόν για να το πάμε το πράγμα από την αρχή και ξεκάθαρα. Έχω γράψει επιθετικές κριτικές για την Πάνια στο παρελθόν. Όπως και για άλλους. Θεωρώ πως η συνεργασία μου μαζί της, είναι το κλείσιμο ενός κύκλου. Αυτό της εύκολης κριτικής.
Οι εκπομπές της Aννίτας έχουν ως σήμερα, χαρακτηριστεί ως trash tv. 1) Mε αυτή τη λογική, το 90% της τληεόρασης, από τα δελτία ειδήσεων μέχρι τα Pokemon, είναι trash tv. 2) Yπάρχουν δύο είδη trash tv. To αποψάτο και συνειδητοποιημένο που αυτοσαρκάζεται όπως η Πάνια και το κομ ιλ φο που νομίζει ότι κάνει τομή. Η Αννίτα ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ανακαλύψει την εξτραβαγκάντζα της σοφιστικέ που είναι εθισμένη στον Προυστ.
Γούσταρε και γουστάρει να περνάει καλά με αυτό που της δίνει λεφτά. Ροκάρει ξεκάθαρα και αυτό το συνειδητοποίησα ο ίδιος με τη σύντομη προσωπική μου επαφή μαζί της. Και αυτό που της έχει κολλήσει ως ταμπέλα «ειρωνικής αντιμετώπισης» απέναντι στα διάφορα περιστατικά, μόνο ειρωνεία δεν είναι. Είναι το αυθόρμητο, γεμάτο απορία βλέμμα ενός ανθρώπου απέναντι στον παραλογισμό της καθημερινότητας που ξεπερνάει ακόμα και τον Ντέιβιντ Λιντς.
Το απέδειξε με έναν πολύ απλό τρόπο. Ο εντελώς ακροβατικός της τρόπος στη διαχείριση της συνέντευξης της με τον Άνθιμο, δεν διέφερε από τον τρόπο με τον οποίο στο παρελθόν «διαχειριζόταν» κουλά περιστατικά. Η στάση της απέναντι στον τυπά με τις 700 πλαστικές που κάνουν μπροστά του τον Φλωρινιώτη να μοιάζει με Καρυάτιδα κομψότητας, ήταν πολύ πιο σεβαστική από ότι θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση της. Το ίδιο και με το θέμα των αναβολικών που το έβγαλε με απόλυτη αξιοπρέπεια και καμία απαξίωση.
Προσωπικά, ειδικά μετά τον Άνθιμο, πιστεύω πως είναι γεννημένη για συνεντεύξεις. Όποιος γνωρίζει ελάχιστα από τηλεόραση και παρακολουθεί τι συμβαίνει στις άλλες χώρες του κόσμου, μπορεί να το καταλάβει. Οι υπόλοιποι είναι χαριτωμένα μικροαστούλια που θεωρούν σοβαρές τις συνεντεύξεις που κάνουν στα δελτία ειδήσεων. Sorry, αλλά εκεί είναι το trash.
H «ποιότητα» και το «σκουπίδι» είναι δύο έννοιες που πρέπει να έχεις καντάρια αρχίδια για να τις πιάσεις και να τις αναλύσεις. Και συναισθηματική ευφυΐα. Σκουπίδι είναι και το τσαλακωμένο ασημόχαρτο από μια κασετίνα τσιγάρων. Πάνω σε αυτό το σκουπίδι, έχω γράψει όλους τους έρωτές μου και τα κείμενα μου. Ποιότητα είναι και ένας μεθυσμένος ξεπεσμένος σταρ, που τον καλούμε για να δείξουμε ευρωπαίοι, να τρεκλίζει στην Επίδαυρο. Πάνω σε αυτήν την ποιότητα ξερνάω.
Και τότε γιατί έγραφες παλιά κριτικές εναντίον της Αννίτας; Το ερώτημα πολλών που αντιμετωπίζω μαζί με άλλους όχι και τόσο ευγενικούς σχολιασμούς. Γιατί ήμουν ψιλομαλάκας μικροαστός που ήθελε με το ζόρι να ενταχθεί και να τον αγαπήσουν οι εναλλακτικοί ίσως; Δεν μετανιώνω για όλες μου τις κριτικές. Υπήρξαν εκπομπές που πραγματικά με έφεραν στα όρια μου. Ξέρεις όμως πόσα κείμενα που έχω γράψει τα κοιτάζω σήμερα και θέλω να βρω σπηλιά να κρυφτώ από την ντροπή μου;
Οι χαρακτηρισμοί, ειδικά για τον μισθοσυντήρητο δημοσιογραφάκο που ασφαλής πίσω από το πληκτρολόγιο του αισθάνεται κριτής του σύμπαντος, είναι πολύ εύκολοι. Το γράφω γιατί το έχω κάνει (και μπορεί να το ξανακάνω, δεν αγίασα ακόμα). Από κει και πέρα, αυτό που ξέρω είναι πως γνώρισα μια τύπισσα που είναι από τις λίγες που θα ήθελα να πάω μαζί της σε rollercoaster στο λούνα παρκ και να έχουμε πασαλειφτεί από το μαλλί της γριάς και να γελάμε.
Η Αννίτα γελάει συνέχεια. Όχι εις βάρος των ανθρώπων. Το αντίθετο ακριβώς. Γελάει απέναντι σε μια ζωή που υποτίθεται πως έχει νόημα αλλά το ψάχνουμε και δεν το βρίσκουμε. Κι αυτό κάνει και τηλεοπτικά. Αυτό που ερμηνεύεται πάνω της ως σνομπισμός, είναι απλά οι άμυνες ενός ανεξέλεγκτου ανθρώπου που συνεχώς βάζει εσωτερικές τρικλοποδιές στο μυαλό της μήπως το παράκανε. Επειδή φυσικά της αρέσει να το παρακάνει.
Που φοβάται, που ενημερώνεται, που έχει ανησυχίες και που η ελληνική τηλεοπτική κριτική προτιμάει να την εξορίζει αντί να αντιληφθεί τη μοναδικότητά της. Ακόμα κι αν δεν την γουστάρεις που δικαίωμα σου είναι δηλαδή. Αλλά από το να μην γουστάρεις κάποιον ως το να τον αντιμετωπίζεις ως τον εξ' από δω που ευθύνεται για όλα τα δεινά, έχει τεράστια διαφορά.
Την είδα να γελάει, την είδα να αγχώνεται, την είδα να στεναχωριέται που η ροή των πρώτων εκπομπών δεν άφησε σε μας τους πανελίστες χώρο για να παίξει μαζί μας. Την είδα να παραπονιέται σαν παιδί γιατί τελείωσαν τα παξιμάδια από το γραφείο, να κάνει πλάκα και μετά να σκοτεινιάζει αν δεν χειρίστηκε κάτι καλά. Την είδα να την αγαπάνε όλοι γύρω της κι εκείνη να το ανταποδίδει με χαμόγελο τόσο μη τσιγγούνικο που ήθελες να την αγκαλιάσεις.
Οι αυτοχριζόμενοι ποιοτικοί, πιείτε το γάλα σας, φάτε τα κορν φλέικς σας και βρίσετε όσο θέλετε. Γιατί προφανώς οι πολιτισμένοι και εξελιγμένοι άνθρωποι αυτό κάνουν. Βρίζουν όσους θεωρούν λιγότερο πολιτισμένοι. Εμείς οι υποδεέστεροι, οι ούνοι, οι διαφθορείς της κοινωνίας, αφήστε μας τουλάχιστον στον κόσμο μας. Όμως επειδή μιλάμε για «ποιότητα» και «τρασιά» ας θυμηθούμε μια φράση του Όσκαρ Ουάιλντ που είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε θα πέθαινε να δώσει συνέντευξη στην Αννίτα: «Όλοι μας γεννιόμαστε στον βούρκο αλλά μερικοί από μας μπορούμε να κοιτάζουμε τα άστρα.» Ή κάπως έτσι.
*Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.