Ο Βασίλης Βασιλείου, φλερτάρει την ποίηση αρκετά χρόνια. Στην πρώτη του συλλογή με τίτλο «Götterdämmerung, 32 ποιήματα και ένα εγχειρίδιο του λυκόφωτος» -που παραπέμπει προφανώς στην γνωστή τετραλογία του Βάγκνερ «το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν»- αποφασίζει να κάνει το επόμενο βήμα. Να δεσμευτεί επίσημα απέναντί της.
Διαβαίνοντας κανείς τον τίτλο-προμετωπίδα του βιβλίου -που θυμίζει στοιχειωμένη πύλη χάρη στην επιλογή της γραμματοσειράς και το μέγεθος της μίας και μοναδικής λέξης που συμπυκνώνει την έκφραση «το Λυκόφως των Θεών»- ο αναγνώστης εισέρχεται σε ένα κόσμο που αργοσβήνει, όπως ακριβώς συμβαίνει με το φως που γλιστρά από τη μέρα στη νύχτα και αντίστροφα.
Ο Βασίλης Βασιλείου αλιεύει μέσα από την προσωπική του δεξαμενή αναμνήσεις και μικρά ή μεγάλα δράματα για την εξουσία του έρωτα και τη δύναμη της αγάπης. Αναμετράται με το συναίσθημά του -πάντοτε μέσα από μια απόσταση- που περιγράφεται άλλοτε ως λευκό σεντόνι και άλλοτε ως ομίχλη, ενώ η πυρέσσουσα επιθυμία του για ανθρώπινη επαφή υπογραμμίζει τη στέρηση στην οποία ο ίδιος υποβάλλει στον εαυτό του, καθώς ορίζεται από ένα αξιακό σύστημα με μηδενικά περιθώρια ευελιξίας. Ίσως γι' αυτό το λόγο η δική του Βαλχάλα να μην παραδίδεται στις φλόγες αλλά στην απέραντη μελαγχολία.
Όλη η κοσμοθεωρία του Βασίλη Βασιλείου ανατινάζεται με ένα μόνο στίχο: «Όμως από την άλλη, τι μπορεί να ξέρουν οι εξισώσεις από περιθώρια;» Μόνος, στο κατόπι ενός εφηβικού ανεκπλήρωτου έρωτα, καταγράφει εντάσεις με γλώσσα ενήλικη «μέσα από το διάκενο του φωτός.». Η αυτοπεποίθηση με την οποία επιχειρεί να καταγράψει αρχικά ό,τι αισθάνεται μετατρέπεται σταδιακά σε μία αδιόρατη αίσθηση ανασφάλειας καθώς καταδύεται όλο και περισσότερο σε έναν εσωτερικό κόσμο που ενώ πιστεύει ότι είναι σε θέση να ερμηνεύσει, διαπιστώνει ότι η ανάγνωσή του δεν απαντάται σε κανένα εγχειρίδιο. Ούτε καν αυτό του προστατευτικού λυκόφωτος. Τα μύχια της ψυχής -δυνάμεις ανεξάρτητες της λογικής- αναδεύονται κάθε φορά που τα ακουμπά το παράλογο της βεβαιότητας, η σιγουριά της ησυχίας και η σκιά του ανθρώπινου περιορισμού.
Τα 32 ποιήματα της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής (χωρίς τον επίλογο), άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο, αποτελούν μια εγγραφή ιδιάζουσας ημερολογιακής υφής. Δε θα ήταν παράτολμο να ισχυριστεί κανείς ότι ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός ενός απολύτως προσωπικού ημερολόγιου συμβάντων και καταστάσεων, καθώς και των συνακόλουθων σκέψεων και συναισθημάτων τους, που ωθούν με τη σειρά τους το ποιητικό υποκείμενο σε επώδυνες μνημονικές παλινδρομήσεις στα αβέβαια όρια του ατομικού του χρόνου, με σκοπό να ψαύσει τα βαθύτερα αίτια της διαμόρφωσης του ψυχισμού του.
Ο έρωτας πανταχού παρών, εμφανίζεται αναπάντεχα με κάθε τρόπο. Φράσεις, χειρονομίες, σκέψεις, και σημαντικά ή ασήμαντα περιστατικά, αντικατοπτρίζουν το πρόσωπο της αγαπημένης, που προβάλλει ασαφές, σκοτεινό, δίβουλο, και επίφοβο, σαν μια μετέωρη υπόσχεση ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, ισορροπώντας επικίνδυνα επάνω στην λεπτή επιφάνεια του χρόνου που ορίζεται από κάθε λογής αντιθετικά δίπολα, χωρίς ωστόσο να απαντά στα χιλιάδες αμείλικτα ερωτήματα που αυτό το ίδιο θέτει.
Στο ημίφως που περιγράφει ο Βασίλης Βασιλείου το αίσθημα της απώλειας του αγαπημένου προσώπου, η ερήμωση του έρωτα και η εγκαθίδρυση της μοναξιάς, αποτυπώνουν το οδυνηρό βίωμα του δημιουργού που μοιάζει να τροφοδοτεί αέναα την αναπόφευκτη πορεία του έρωτα προς τη φθορά, με μοναδικό κέρδος την προσφορά στην ποίηση ανόθευτου συναισθήματος, υλικού απαραίτητου για την πλαστή αναβίωση μιας οριστικά χαμένης ευτυχίας, που πασχίζει να ζήσει έστω και στιγμιαία μέσα στην επισφαλή επικράτεια ενός ονείρου γνωρίζοντας ωστόσο πως θα καεί στην φλόγα του ποιητή καθώς εκείνος αναζητά το δικό του βηματισμό μέσα από τη φθορά ελπίζοντας να βρει το δρόμο για την προσωπική του αιωνιότητα.
_______________________________________________________________________
Το βιβλίο του Βασίλη Βασιλείου «Götterdämmerung, 32 ποιήματα και ένα εγχειρίδιο του λυκόφωτος», κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΗΔΗΣ.