Οι οικονομικές κρίσεις κάποια στιγμή ξεπερνιούνται, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, λιγότερο η περισσότερο επώδυνο. Οι πληγές τους επουλώνονται, οι κοινωνίες επανεκκινούν, σοφότερες από τα διδάγματα που αποκόμισαν, αναγκαστικά έστω, στην δίνη της κρίσης, αναπροσαρμόζοντας ανάλογα το «μοντέλο λειτουργίας» τους, εκσυγχρονίζοντας θεσμούς που αποδείχθηκαν ξεπερασμένοι και ανεπαρκείς. Αυτό θα συμβεί νομοτελειακά και στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, τόσο σ' εθνικό όσο και «ομοσπονδιακό» επίπεδο. Το ερώτημα στην δική μας περίπτωση είναι, η Ελλάδα θα μπορέσει να το κάνει; 'Η, πιο σωστά,είναι αποφασισμένη να το κάνει, υπερβαίνοντας τον μέχρι σήμερα και επί δεκαετίες κακό εαυτό της;
Η κρίση είναι παγκόσμια και συστημική - σύμφωνοι. Δοκιμάζονται περίπου, όπως κι' εμείς, κοινωνικοοικονομικές μορφές οργάνωσης και λειτουργίας απείρως καλύτερες από την δική μας, άρα δεν είναι όλο το φταίξιμο δικό μας - σύμφωνοι. 'Όπως, όμως, συμβαίνει και με τις πανδημίες, αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο είναι οι ήδη εξασθενημένοι οργανισμοί, που η αρρώστια τους βρίσκει πολύ πιο ευάλωτους από τους άλλους. Αυτοί κινδυνεύουν να πεθάνουν, πριν ανακαλυφθεί το εμβόλιο. Είναι η περίπτωσή μας. Διατρέχουμε τον κίνδυνο, όταν «η εγχείρηση πετύχει» (το “αν” δεν ισχύει - αργά ή γρήγορα θα πετύχει) εμείς να έχουμε πεθάνει. Κι' ακόμη αν η «οικογένεια», για το δικό της συμφέρον, μας κρατήσει εν ζωή, θα συνεχίσουμε να είμαστε ευεπίφοροι να... «κρεβατωθούμε» του θανατά, όχι σ' επιδημία ή πανδημία, αλλά και στο πρώτο απλό κρυολόγημα!
Έχουμε βαρεθεί να μιλάμε για τις χρόνιες, σωρευμένες εθνικές μας παθογένειες, που με παγκόσμια κρίση η μη, κάποια στιγμή θα έσκαγαν στα χέρια μας και θα μας μακέλευαν- έσκασαν λοιπόν μεσούσης της παγκόσμιας κρίσης, με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε .Ε, λοιπόν, είμαστε αποφασισμένοι να τις διορθώσουμε εσπευσμένα και με τρόπο αναγκαστικά βίαιο, αφού σπαταλήσαμε πολύτιμο χρόνο,τώρα πού οι «συγγενείς» μας για τους δικούς τους λόγους προσφέρονται (έστω με λάθος συνταγή- να δώσουμε μάχη για μια πιο σωστή...) να μας βοηθήσουν; 'Έχουμε το θάρρος και τη θέληση να κάνουμε την απαραίτητη, τη ζωογόνα υπέρβαση πού οφείλαμε να έχουμε κάνει σε καλύτερες συνθήκες, ν' αλλάξουμε νοοτροπία, οργάνωση, ελεγκτικούς μηχανισμούς,,παραπαίοντες θεσμούς- με λίγες κουβέντες: να... “επανιδρύσουμε το κράτος”, αν και η ιδέα είναι στιγματισμένη από την περιπέτεια του Καραμανλή του νεότερου.
Μια χώρα πού δεν φτιάχνει τις αιτίες πού την οδήγησαν στην χρεοκοπία-πέρα κι' άσχετα από το timing της κρίσης - και το χειρότερο: μια χώρα πού όχι μόνο ανέχεται αλλά θεριεύει κι' όλας τις δυνάμεις της αδράνειας, είναι καταδικασμένη να σέρνεται στο περιθώριο των εξελίξεων. Και στην παρούσα φάση, να σέρνεται εν απογνώσει από δόση σε δόση, σαν το αμετανόητο πρεζόνι, πού αρνείται την απεξάρτηση! Να αγωνισθούμε για καλύτερη «συνταγή», να πιέσουμε όσο και όπως μπορούμε για ένα πιο ρεαλιστικό, βιώσιμο μνημόνιο - ναι. Ταυτόχρονα, όμως, να συναποφασίσουμε ένα δικό μας «εθνικό μνημόνιο» με στόχο την θεραπεία των χρόνιων εθνικών παθογενειών μας, ένα μνημόνιο πού η πολιτική μας τάξη (της εξάρτησης και της άθλιας πελατειακής νοοτροπίας και του λουφέ...) όφειλε να έχει καταρτίσει και επιβάλλει πολλά χρόνια πριν, τότε πού και οι συνθήκες ήταν ηπιότερες, και οι θυσίες θα ήταν κλιμακούμενες και ηπιότερες. Τώρα, θα πονέσουμε, θα ματώσουμε, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, αν θέλουμε να έχουμε θέση στην μετά κρίση εποχή.
Έχουμε τολμήσει κάποια καινοτόμο (για τον... βαλκάνιο εαυτό μας, όχι την υπόλοιπη Ευρώπη) διαρθρωτική αλλαγή που καταντήσαμε να μας υποδεικνύει ή τρόικα; Συγκροτήσαμε ένα δίκαιο,μόνιμο, αποτελεσματικό, λειτουργικό (όπως σ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο!) φορολογικό σύστημα; Εκσυγχρονίσαμε τον θεσμό της δικαιοσύνης ώστε να λειτουργεί γρήγορα και αποτελεσματικά; Επιβάλλαμε την έννοια της αξιολόγησης (συγγνώμην κι' όλας κ. ΣΥΡΙΖΑ...) επί μονίμου και αδιάβλητης βάσεως σ' όλα τα επίπεδα της κρατικής οργάνωσης, ώστε ν' αποκτήσουμε εύρυθμη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση; Αναδιαρθρώσαμε ορθολογικά τα πανεπιστήμιά μας, τολμήσαμε έστω να τ' απαλλάξουμε από την μέγγενη της μικροπολιτικής εξάρτησής τους από τα κόμματα; Αναβαθμίσαμε, εξορθολογίσαμε το σύστημα της δημόσιας υγείας, με την καθιέρωση πρωτοβάθμιας περίθαλψης, πού θ' απέφερε εξοικονόμηση πόρων δισεκατομμυρίων; Αξιοποιήσαμε (δεν μιλάμε για «ξεπούλημα») την δημόσια περιουσία;Τολμήσαμε να τα βάλουμε με τα καρτέλ της αγοράς, με τα κυκλώματα του παραεμπορίου και του λαθρεμπορίου όπου... ενδημούν ισχυροί φίλοι και χρηματοδότες του πολιτικού συστήματος διαχρονικά;
Και, σημειώστε, ότι όλα αυτά είναι προαπαιτούμενα για να αρχίσει η πολυθρύλητη ανάπτυξη! Χωρίς αυτά δεν πρόκειται να κουνηθεί φύλλο...
Πουθενά και τίποτε δεν τολμήθηκε με αποφασιστικότητα και περιφρόνηση του πολιτικού κόστους. Εδώ δεν... κατορθώσαμε να πατάξουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό την φοροδιαφυγή με την απλούστατη σύνδεση μέσω Taxis των επιχειρήσεων με τις εφορίες αλλά και των ίδιων των εφοριών... μεταξύ τους! Ακόμη, παρά τις δεσμεύσεις και τους εξαναγκασμούς της τρόικας, δεν έχουμε κατορθώσει να λειτουργήσουμε την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που θ' απεξαρτούσε τους γιατρούς από τα... πελατειακά κυκλώματα των φαρμακευτικών εταιριών! Αποτέλεσμα; Το 2000, το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης για τα τέσσερα μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία ήταν 930 εκ ευρώ, και το 2011 ξεπέρασε τα...8,2 δίσ! Σπαταλήσαμε (και κάποιοι κέρδισαν...) αυτά τα 10 χρόνια πάνω από 25 δίσ ευρώ, το... δυό φορές δηλαδή τα επώδυνα μέτρα πού τώρα με αίμα και δάκρυ θα επωμισθεί η τρελαμένη κοινωνία!
Η κρίση, κάποια στιγμή θα περάσει-για τους άλλους! Φοβάμαι όχι για μας , αν δεν τολμήσουμε με παρρησία ν' αλλάξουμε νοοτροπία και τρόπο ζωής. Να συνειδητοποιήσουμε πώς...αυτά πού ξέραμε, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Να πάψουμε να ζούμε με χίμαιρες και ψευδαισθήσεις. Να δουλέψουμε για το σήμερα και το αύριο των παιδιών μας που έχουμε καταδικάσει στην κατάθλιψη και την απόγνωση...