Όταν εκεί κατά το τέλος του 2009 ακούστηκαν οι πρώτες φωνές για το ενδεχόμενο προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους, οι αντιδράσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν έντονες. Κι ας έκανε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις ο τότε πρωθυπουργός με τον τότε επικεφαλής του Ταμείου Ντομινικ Στρος Καν.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Μάιο του 2010 η χώρα μας έμπαινε πανηγυρικά στο Μνημόνιο το οποίο υποτίθεται ότι θα μας οδηγούσε στις αγορές το αργότερο μέχρι το... 2012.
Θυμάμαι ότι μετά την εφαρμογή του Μνημονίου, όταν όλα έδειχναν ότι οδηγούμασταν κατευθείαν πάνω στα βράχια, ξεκίνησε από ορισμένους η κουβέντα για αναδιάρθρωση του χρέους μας. Οι πρώτοι που τόλμησαν να το ψελλίσουν, για το μόνο που δεν κατηγορήθηκαν ήταν η... εσχάτη προδοσία.
Τελικά, ούτε την αναδιάρθρωση γλυτώσαμε και μάλιστα εις διπλούν με διακομματική συναίνεση. Μάθαμε μάλιστα ότι το «κούρεμα» όχι μόνο δεν είναι «προδοσία» αλλά ουσιαστικά αποτελεί «ευλογία» αφού ένα μεγάλο κομμάτι χρέους έφυγε από τις πλάτες του Ελληνικού λαού.
Η ίδια ιστορία των διαψεύσεων που τελικά... διαψεύστηκαν , παντού. Στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία οι κυβερνήσεις εξόρκιζαν την πιθανότητα να μπουν σε μηχανισμό στήριξης. Το έκαναν τελικά και οι δύο.
Η Ισπανία , μια οικονομία με μεγάλη παραγωγική βάση, διέψευδε μετά βδελυγμίας τις φήμες ότι θα ερχόταν και η δική της σειρά. Τελικά υπέβαλε επίσημο αίτημα για ενίσχυση των τραπεζών της με 100 δις. ευρώ. Από κοντά και η Κύπρος που τα 10 δισεκατομμύρια τα οποία ζητά ακούγονται σχετικά μικρό ποσό, όμως αποτελούν το μισό της ΑΕΠ.
Η Ιταλία επιμένει να ανθίσταται και να διαβεβαιώνει ακόμα ότι δεν υφίσταται ζήτημα για την ίδια. Ποιος την πιστεύει όμως πια;
Η Ευρώπη φλέγεται και αρκετοί είναι εκείνοι που μέσα σε αυτή την φωτιά, την Ελλάδα την έχουν ήδη ξεγραμμένη
Ο γνωστός μεγαλοεπενδυτης Τζορτζ Σόρος έγραψε ένα άρθρο στους Financial Times όπου μεταξύ άλλων αναφέρει πως η γερμανική απόρριψη όλων των προτάσεων για αναπτυξιακά μέτρα «απειλεί να μετατρέψει τη σύνοδο κορυφής την Πέμπτη σε φιάσκο που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο γιατί θα αφήσει την υπόλοιπη ευρωζώνη χωρίς ένα σθεναρό τείχος προστασίας ενάντια στην πιθανότητα ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη».
Το ερώτημα δεν είναι μόνο τι θα κάνει η Γερμανία. Είναι επίσης αν οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν την αποφασιστικότητα αλλά και τη δυνατότητα πλέον να αποτρέψουν την πορεία εξόδου από την ζώνη του ευρώ. Αν είναι σε θέση να διαπραγματευτούν και να πετύχουν κάτι ουσιαστικό, μαζί με τις υπόλοιπες χώρες που βρίσκονται στην διακεκαυμένη ζώνη.
Μακάρι να τα καταφέρουν σε αυτή την τελευταία ευκαιρία που έχουν μπροστά τους. Αν και όλες οι ενδείξεις και η εμπειρία των τελευταίων δυόμιση ετών, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.