Πρώτα σώζεις την παρτίδα και μετά την κερδίζεις...», λένε οι φανατικοί του «Θανάση» ανά τους καφενέδες της επικράτειας. Μ' άλλα λόγια, κερδίζεις χρόνο, μένεις στο παιγνίδι (ακόμη κι' αν χρειασθεί να βάλεις «καπέλο») και περιμένεις ν' αλλάξει το φύλλο και να κερδίσεις. Ότι γράφει η «πλάκα»... Την Κυριακή, κερδίσαμε χρόνο, Μείναμε στο παιγνίδι. Ξαναπήραμε «φύλλο», ελπίζουμε. Αρκεί να παίξουμε σωστά.
Οι πάντες γνωρίζουμε (είθε να το κατανοούν και στα κόμματα!) ότι η ψήφος της 17ης Ιουνίου, ήταν δανεική. Δεν ήταν «της καρδιάς», αλλά του μυαλού και της απελπισίας με στόχο την αποφυγή του «ξαφνικού θανάτου». Και η εντολή στο παραπαίον πολιτικό σύστημα, «βάλτε μυαλό, έστω την ύστατη στιγμή...», προκειμένου να μείνουμε ζωντανοί, ελπίζοντας πως μέσα στην ρευστότητα και επαναχάραξη όρων και προϋποθέσεων πού αχνοφαίνονται στον ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο ορίζοντα, υπάρχει το ενδεχόμενο ν' αλλάξουν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν την (μετά κόπων, βασάνων και σκληρής προσπάθειας) ελπίδα μας σ' ένα δύσκολο κι' απαιτητικό μέλλον.
Τα πρώτα δείγματα γραφής στο προπαρασκευαστικό στάδιο σχηματισμού κυβέρνησης, δεν ήταν τόσο ευοίωνα όσο θα περίμενε κανείς. Μικροκομματικές σκοπιμότητες, μικροπολιτικές στοχεύσεις, το μυαλό κολλημένο στο κοντόφθαλμο «σήμερα – αύριο» κι' όχι στο βάθος του εθνικού μέλλοντος. Καμία, σχεδόν, μεγάθυμη στάση πραγματικής υπευθυνότητας με περιφρόνηση του στενά κομματικού μικροσυμφέροντος. Κι' αν δεν ήταν ο φόβος για την άμεση κατάρρευση και την απόλυτη, οριστική και αμετάκλητη, περιφρόνηση της κοινωνίας στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, θα σκέφτονταν ακόμη και την ... εκ νέου προσφυγή στις κάλπες! Αμφιβάλλει κανείς;
Το ΠΑΣΟΚ (των δύο μνημονίων και της εγκληματικής απραξίας στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων, επί δύο κρίσιμα χρόνια...), με δισταγμούς για ενεργή πολιτική, με στελέχη του, συμμετοχή σε κυβέρνηση με... δικές του προδιαγραφές και προεκλογικές δεσμεύσεις (περίπου κοινές με την πλειοψηφήσασα ΝΔ), και παρανοϊκές προτάσεις για συμμετοχή και του... κάθετα αντίθετου με τέτοιες πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ! Για να μην χρεωθεί μόνο του την λαϊκή δυσαρέσκεια πού ενδεχομένως θα υπάρξει από τις δύσκολες μέρες και συνθήκες πού έτσι κι' αλλιώς μας περιμένουν. Και καταστεί το ήδη άδηλο μέλλον του κινήματος, ακόμη πιο αβέβαιο και προβληματικό. Η ΔΗΜΑΡ, επέμενε να στηρίζει μεν, να μην συμμετέχει ενεργά δε, σε μια λογική «εντός, εκτός και επί τα αυτά» από τον φόβο να θεωρηθεί (όπως προκαταβολικά διακηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ) «αριστερό δεκανίκι και άλλοθι» κι' έχει την τύχη του Καρατζαφέρη.
Πάμε σαν άλλοτε, «σαν να μην πέρασε μια μέρα...»-και τι μέρα! Τα κόμματα πού βρέθηκαν με την λαϊκή ψήφο σε (αναμφίβολα δύσκολη, προβληματική, περίπλοκη και απαιτητική) θέση υπευθυνότητας, με ακατανόητες συμπεριφορές λες και θέλουν να επιβεβαιώσουν τον ορισμό πού λέει ότι η απόλυτη τρέλα είναι να κάνεις πάντα το ίδιο πράγμα και κάθε φορά να περιμένεις... διαφορετικό αποτέλεσμα!
Κανείς από τους βασικούς «παίκτες» δεν βγαίνει να πει ανοικτά και υπεύθυνα στον λαό (πού ξέρει και καταλαβαίνει πολύ καλύτερα απ' όσο θεωρούν οι πολιτικοί του ταγοί) πώς μπροστά μας δεν βρίσκονται «μέρες κρασιού και λουλουδιών», αλλά μέρες πού θ' απαιτήσουν σκληρή προσπάθεια και (περαιτέρω) θυσίες. Πώς η περιβόητη «επαναδιαπραγμάτευση» με τους δανειστές μας, δεν πρόκειται να φέρει τα... πάνω κάτω ώστε να ξαναγυρίσουμε στις (εγκληματικές) μέρες της ψευδής ανεμελιάς και μέσω δανεικών «ευμάρειας», του βολέματος στο δημόσιο, των «προνομίων και κεκτημένων» πού ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε να εξετάσει πως και με ποιο κόστος «εκτήθησαν». Ότι για να (ελπίζουμε κάποτε..) «γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή», πώς πιθανότατα πριν έρθουν τα καλύτερα θα βιώσουμε για κάποιο σημαντικό διάστημα τα ίδια αν όχι και χειρότερα.
Μια χρονική «ανάσα» εφαρμογής ενός σκληρού προγράμματος αναδιάρθρωσης να κερδίσουμε το πολύ-πολύ, με την προσδοκία οι εξελίξεις και αλλαγή συσχετισμών πού διαφαίνονται στην Ευρώπη να επιτρέψουν κάποιο διαφορετικό, ηπιότερο, μείγμα της χημειοθεραπείας στην οποία υποβαλλόμαστε. Τα περισσότερα, προς την κατεύθυνση του όποιου ξελαφρώματος η έστω μη περαιτέρω επιβάρυνσης της κοινωνίας, θα πρέπει εμείς εδώ μόνοι μας να τα επιδιώξουμε. Αρκεί το πολιτικό σύστημα με τις επιμέρους... κυβερνητικές συνιστώσες του, ν' αποφασίσει να συγκρουσθεί με τον ίδιον τον πελατειακό εαυτό του, να προχωρήσει σε ρήξεις, να δώσει πρώτο αυτό το καλό παράδειγμα ώστε να κατευνάσει την λαϊκή δυσφορία.
Ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα πού θα πλήξει «φίλους και ημετέρους», αλλά θα πάψει να στηρίζεται στην εξασφάλιση εσόδων από τους... συνήθεις υπόπτους, πού δεν αντέχουν άλλο, έφθασαν στο όριο της πλήρους φτώχειας και φοροδοτικής αδυναμίας. Η δραστική μείωση του σπάταλου (και κυρίως: αναποτελεσματικού) κράτους με λογική αναδιάρθρωσης των μηχανισμών κι' όχι «οριζόντιων» αριθμητικών απολύσεων. Η άμεση κατάργηση προνομίων του πολιτικού προσωπικού (πχ, της προκλητικής πρόσθετης βουλευτικής σύνταξης, οι βουλευτές να συνεχίζουν την ασφάλισή τους στον επαγγελματικό τους ασφαλιστικό φορέα όσο είναι στην Βουλή και να συνταξιοδοτούνται «κλαδικά», όπως όλοι οι Έλληνες-και το μέτρο να ισχύσει αναδρομικά!), να μπει τέρμα στο καθεστώς των βουλευτικών αυτοκινήτων, των επιδομάτων για... συμμετοχή σε κοινοβουλευτικές επιτροπές (επιτέλους, ποια στην ευχή είναι η δουλειά των βουλευτών!), της ασυλίας τους, της διακομματικής (κόρακας κοράκου μάτι...) προστασίας επίορκων κλεφτών δημοσίου χρήματος και των ευνοούμενων «ημετέρων» τους. Και η «αποζημίωσή» τους, να εναρμονισθεί με τις ανάγκες και τις δυνατότητες των καιρών. Μπορεί το «ταμειακό» αποτέλεσμα πού θα προκύψει να είναι σχετικά μικρό, αλλά το πολιτικό-ηθικό μήνυμα πού θα σταλεί στην σκληρά δοκιμαζόμενη κοινωνία καίριο, ενθαρρυντικό και πολλαπλασιαστικά θετικό για την επίτευξη της τόσο αναγκαίας συστράτευσης και συμμετοχής στην εθνική προσπάθεια...
Όλα αυτά και δεκάδες άλλα, δεν χρήζουν «επαναδιαπραγμάτευσης» ή «άδειας» εκ μέρους των δανειστών μας –τόλμης, διάθεσης ρήξεων. Και θα πρέπει να είναι το πρώτο σημαδιακό νομοθετικό μέλημα της νέας κυβέρνησης. Να διατρανώσει την αποφασιστικότητα ν' αρχίσουν ν' αλλάζουν κάποια παθογενή, προκλητικά «δεδομένα». Και ,ποιός ξέρει, ίσως έτσι να εξαναγκασθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ να μπει στο μονοπάτι μιας συναίνεσης, πού σταδιακά (είπαμε, χρόνο αγοράζουμε...) να οδηγήσει στη λεωφόρο της εθνικής αναδιοργάνωσης...
Το'χουμε παρακάνει σε τούτο τον τόπο με τις επικλήσεις της «τελευταίας ευκαιρίας». Μάλλον όμως βιώνουμε την πραγματικά τελευταία μας.