O κ. Αλέξης Τσίπρας επιμένει να αρνείται τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα αποτελείται από την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το κόμμα του.
Κατ αρχήν να διευκρινίσω ότι θεωρώ πώς είναι αναμφισβήτητο δικαίωμα του κ. Τσίπρα να διατυπώνει αυτή τη θέση, ότι και να του προσάπτουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Είναι απόλυτο δικαίωμα του να θεωρεί «παράλογη και πρωτοφανή» την θέληση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ να στηρίξει μια οικουμενική κυβέρνηση όταν τα τρία αυτά κόμματα έχουν 168 βουλευτές.
Είναι δικαίωμα του να θεωρεί ότι οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων ζητούν «συνενοχή στο έγκλημα» που ο ίδιος αρνείται να δώσει.
Είναι δικαίωμα του να σπρώχνει τον τόπο σε μια νέα εκλογική διαδικασία προφανώς προσδοκώντας άνοδο των ποσοστών του όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Ίσως και την αυτοδυναμία...
Είναι δικαίωμα του να μην δίνει σαφείς απαντήσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα πετύχει όλα αυτά τα ωραία που υπόσχεται . Προφανώς υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι κόσμου που τον εμπιστεύεται τυφλά...
Αυτό που-κατά την άποψη μου- δεν είναι δικαίωμα του, αφορά την αμφισβήτηση του πατριωτισμού των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών.«Ζητούν συνενοχή. Στο όνομα της πατριωτικής ευθύνης, δεν μπορούμε να την παρέχουμε», είπε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, στις δηλώσεις του μετά την σύσκεψη στο Προεδρικό.
Έθεσε σε αμφισβήτηση έτσι την πατριωτική ευθύνη του Αντώνη Σαμαρά, του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φωτη Κουβέλη. Kαι μου θύμισε την μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα με τους «εθνικόφρονες» από την μία και τα «μιάσματα» από την άλλη.
Πολύ κρίμα για έναν άνθρωπο μόλις 38 χρονών...