Ακούω, βλέπω, διαβάζω τόσες μέρες τους υποψήφιους βουλευτές όλων των κομμάτων. Δίνουν την μάχη του σταυρού με συνεντεύξεις και δημόσιες εμφανίσεις κυρίως.
Οι μεγάλες συγκεντρώσεις ανήκουν στο παρελθόν, τα περίφημα «σπίτια» (συγκεντρώσεις σε σπίτια με υποστηρικτές τους) είναι ελάχιστα, οι περιοδείες σε λαϊκές αγορές ανύπαρκτες καθώς ελλοχεύει και ο κίνδυνος της ντομάτας. Έτσι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην υπενθύμιση των υποψηφιοτήτων τους μέσω των ΜΜΕ (παραδοσιακών και ηλεκτρονικών).
Αναρωτιέμαι πράγματι ποιοί διαβάζουν και κυρίως ποιοί πείθονται από τις δημόσιες αυτές παρεμβάσεις. Εκεί αντιλαμβάνεται κανείς δύο πράγματα: Την φτώχεια σε ιδέες/πολιτική σκέψη και το έλλειμμα σε προγραμματικές προτάσεις. Η νέα Βουλή φοβούμαι ότι θα είναι η χειρότερη από την Μεταπολίτευση. Το χειρότερο είναι ότι θα κληθεί να διαχειριστεί τις τύχες μιας χώρας για την επόμενη 10ετία τουλάχιστον.
Οι υποψήφιοι βουλευτές είναι απλώς το άθροισμα της αμηχανίας των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπούν. Είναι αποτέλεσμα ενός στρεβλού μηχανισμού αναπαραγωγής υποψηφίων από το 1974. Είτε παιδιά του κομματικού σωλήνα χωρίς να έχουν διοικήσει ποτέ... περίπτερο, είτε επιτυχημένοι κατά τα λοιπά επαγγελματίες που θέλουν να κορέσουν την φιλοδοξία τους να κυβερνήσουν τη χώρα. Χωρίς ωστόσο να διαθέτουν την απαιτούμενη πολιτική αντίληψη για να διαχειριστούν τόσο σύνθετες καταστάσεις. Αναμασούν τσιτάτα των κομμάτων τους (πιθανόν κάποια εμπνεύσεως εταιρειών επικοινωνίας), φθαρμένα και ανούσια, πληκτικά συνθήματα. Ο ορισμός του βερμπαλισμού της κοινοτοπίας, της βαρεμάρας.
Δεν άκουσα σε όλα αυτά τα τηλεοπτικά πάνελ, τις συνεντεύξεις, τα άρθρα, καμία πρακτική, ουσιαστική πρόταση για το αύριο της χώρας. Δεν είδα κανέναν να λέει ανοικτά πως θα γίνει αυτή η περίφημη ανατροπή στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Πως θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις που βάλτωσαν. Από που θα βρεθούν ισοδύναμα, πως θα εξοικονομηθούν χρήματα, πόθεν θα προέλθει η ανάπτυξη.
Είναι βέβαιο ότι η μεταρρυθμιστική κόπωση θα είναι μεγάλη στη νέα κυβέρνηση – όποια και αν είναι αυτή. Και οι «φρέσκοι» βουλευτές και υπουργοί, φοβούμαι ότι, θα αποδειχθούν «κάτι κουρασμένα παλικάρια» που όμοια τους δεν έχουμε συναντήσει ξανά.
Υ.Γ. Φυσικά αναφέρομαι στην συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων. Αλλά μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα.