Νομοθετημένη προτεραιότητα; H πρόσφατη ομολογία υποταγής.
Μας ενημέρωσαν γι' αυτό τα ΜΜΕ χωρίς όμως να το τονίσουν και βέβαια χωρίς να το κάνουν πρώτη είδηση. Έτσι δεν έγινε αισθητό, πέρασε στα ψιλά, ίσως δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό, δεν θα προκαλούσε αύξηση της τηλεθέασης ή της ακροαματικότητας. Διαβάστε και θαυμάστε άρθρο που ψήφισε η ελληνική Βουλή: Νόμος 4063/30.03.2012 ΦΕΚ 71 τεύχος Α΄: άρθρο τέταρτο § 4 : «Στην παράγραφο 2 του άρθρου 1Α του ν. 2362/1995 Α΄247 προστίθεται περίπτωση α΄ και οι επόμενες περιπτώσεις αναριθμούνται σε β, γ, δ, ε, στ, ζ και η αντίστοιχα ως εξής: α) της κατά προτεραιότητα εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, προκειμένου να διατηρείται και να ενισχύεται η δημοσιονομική σταθερότητα».
Πάνω από όλα, δηλαδή τα β έως η, πρώην α έως ζ, είναι το σημερινό α η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δηλαδή η έγκαιρη καταβολή των δόσεων και τόκων που αφορούν στα κρατικά δάνεια. Uber Alles οι πιστωτές! Είναι να αναρωτιέται κανείς χρειαζόταν και νομοθετική ρύθμιση για κάτι τέτοιο; Η υποχρέωση να είναι κανείς συνεπής δεν προκύπτει από τα συναλλακτικά ήθη και από τις σχετικές δανειακές συμβάσεις; Χρειάζεται και νόμος που να δίνει στην υποχρέωση αυτή τόσο απόλυτη προτεραιότητα; Είναι άραγε ανώτερη από τις άλλες υποχρεώσεις του κράτους; Συγκρίνοντας τη διάταξη αυτή με αντίστοιχους κανόνες, αν υπήρχαν, στην διατήρηση του οικογενειακού προϋπολογισμού ή μιας μεσαίας ελληνικής ιδιωτικής επιχείρησης, θα έβγαιναν τα παρακάτω συμπεράσματα:
Στον οικογενειακό προϋπολογισμό θα ήταν σαν να επιβάλουμε στους διαχειριστές γονείς να πληρώνουν πρώτα τη δόση των τραπεζικών τους δανείων και να την θεωρούν υποχρέωση σπουδαιότερη από τα είδη διατροφής, τα θέματα υγείας, το ρεύμα, τις υπόλοιπες ανάγκες διαβίωσης όσο βασικές και αν είναι. Ευτυχώς που εδώ δεν μπορεί να ισχύσει. Σε περιπτώσεις οικονομικής αφθονίας δεν υπάρχει καν η έννοια της προτεραιότητας. Πληρώνονται όλες οι υποχρεώσεις στην ώρα τους. Το μόνο εύκολο, έτσι θα 'πρεπε για τον καθένα, ιδιώτη, επιχείρηση, δημόσιο, έτσι ευχόμαστε όλοι. Και μόνο που κάποιοι εγκέφαλοι σκέφτηκαν να νομοθετήσουν την προτεραιότητα είναι σαν να αναγνωρίζουν ή να πιθανολογούν ότι στην πορεία το κράτος θα βρεθεί σε δίλημμα και πρέπει να επιβληθεί μια νομοθεσία για να αποτραπούν διαφορετικές αποφάσεις από κάποια κυβέρνηση του μέλλοντος.
Στη διαχείριση μιας οικονομικής μονάδας θα ήταν σαν να εξαναγκάζαμε τον διευθύνοντα σύμβουλο όταν υπάρχει στενότητα και περιορισμένες εισπράξεις από τις πωλήσεις προϊόντων και πρέπει να αποφασίσει με ιεραρχία τις πληρωμές, να μην μπορεί οι αποφάσεις του να λαμβάνονται με γνώμονα ότι προηγείται το σπουδαιότερο, το αναγκαιότερο, το αντικειμενικά πιο επιβεβλημένο για την συνέχιση των εργασιών της εταιρείας. Πάνω απ' όλα η δόση και οι τόκοι της τράπεζας! Σπουδαιότερη υποχρέωση από την πληρωμή των φόρων, των ασφαλιστικών ταμείων, της μισθοδοσίας, της αγοράς πρώτων υλών, του ηλεκτρικού ρεύματος. Ποιος είναι ο αρμόδιος να κρίνει; Κάποιος επιβεβλημένος κανονισμός ή το διοικητικό συμβούλιο; Θα μπορούσε στην πραγματική οικονομία μία δανείστρια τράπεζα να επιβάλλει την τροποποίηση του καταστατικού μιας εταιρείας με την προσθήκη παρόμοιου άρθρου;
Όλοι νομίζαμε μέχρι χτες ότι οι προτεραιότητες στις κρατικές πληρωμές αποφασιζόταν από τον υπουργό των οικονομικών κατ' αρχήν και από τον πρωθυπουργό ή το υπουργικό συμβούλιο στη συνέχεια. Από σήμερα είναι προαποφασισμένο: προηγούνται οι δόσεις των δανείων! Πάνω από την εθνική άμυνα, την υγεία, τα νοσοκομεία, τους μισθούς, τις συντάξεις, την παιδεία. Δεν εξαιρούνται ούτε οι έκτακτες ανάγκες, ούτε η ανώτερη βία. Δεν αποφασίζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Ο «νομοθέτης» αποφάσισε για πάντα.
Θυμίζει τους μεσαιωνικούς στρατούς κατοχής: πλήρωναν οι χωρικοί κατά απόλυτη προτεραιότητα τη σοδειά που χρειαζόταν ο αυτοκράτορας και με ότι περίσσευε ικανοποιούταν όλες τις άλλες ανάγκες τους για την ιεράρχηση των οποίων βέβαια αποφάσιζαν οι ίδιοι με ελεύθερη βούληση.
Σκοπός και πρόθεση είναι «να διατηρείται και να ενισχύεται η δημοσιονομική σταθερότητα». Όλοι γνωρίζουν λέει ότι αυτή δεν διαταράχθηκε από την καθυστέρηση πληρωμής κάποιων δόσεων. Διαταράχθηκε από τις υπέρογκες δημόσιες σπατάλες, τις περιττές δημόσιες υπηρεσίες, τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων και όλα τα σχετικά που είναι καθολικά γνωστά. Η πραγματική οικονομία δεν είναι θέμα ιεραρχίας στις πληρωμές-εκταμιεύσεις. Η απόφαση του τι θα πληρωθεί πρώτο ή δεύτερο ή τελευταίο, όσο σωστή και να είναι, δεν θεραπεύει την έλλειψη παραγωγής, πωλήσεων ή την ύπαρξη υπέρμετρης σπατάλης. Είναι πολύ εύκολο και το γνωρίζει ο καθένας. «Δημοσιονομική σταθερότητα»: μακάρι να επιτευχθεί, αλλά αυτό δεν θα γίνει με νομοθετημένες προτεραιότητες. Το θαύμα αυτό θα πραγματοποιηθεί με τον περιορισμό της υπερβολικής και άχρηστης δημόσιας κραιπάλης, για να μπορεί να εκτελεστεί στην πράξη το ευχολόγιο του «τέταρτου άρθρου».
Εκτός από την ουσία προκύπτει και ένα θέμα αισθητικής: κ.κ. πολιτικοί έχει γίνει αντιληπτό ότι δεν κυβερνάτε εσείς και επομένως δεν ευθύνεστε για τίποτε, εκτός από το παρελθόν, το γεγονός όμως αυτό δεν είναι απαραίτητο να μας το θυμίζετε συνεχώς και με δημοσιεύσεις στην εφημερίδα της κυβέρνησης.
MOTO: Uber Alles οι ξένοι πιστωτές! Θα μπορούσε στην πραγματική οικονομία μία δανείστρια τράπεζα να επιβάλλει την τροποποίηση του καταστατικού μιας εταιρείας με την προσθήκη παρόμοιου άρθρου;