Ώρες ώρες μου έρχεται στο νου η αμίμητη – πλην όμως προφητική - ατάκα του τηλεοπτικού δημοσιογράφου ΝίκουΤσιαμτσίκα: «Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας Νίκο Ευαγγελάτο;».
Σε σένα απολογούμαι, κόρη μου. Σε σένα που γεννήθηκες μέσα στην κρίση. Στην απαρχή της.
Κάθε βράδυ που ξαπλώνω, μένω για ώρα άγρυπνος. Σε κοιτάζω που αναπνέεις ήρεμα, σταθερά, χωρίς να ξέρεις τι σε περιμένει. Σου χαϊδεύω τα μαλλιά, σου κρατάω το χέρι για να διώξω τους δαίμονες που με κυριεύουν.
Νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω να με συγχωρήσεις, γιατί το μέλλον που φτιάξαμε είναι ζοφερό.
Θέλω να σου πω πόσο φοβάμαι για τους Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες που θα συναντήσεις στη ζωή σου.
Έτσι όπως κλωτσάς τις κουβέρτες, δυσανασχετώντας γιατί το αίμα σου βράζει, τινάζοντας από πάνω σου τον υπερπροστατευτισμό των γονιών σου, έτσι φοβάμαι ότι θα γυρίσεις μια μέρα και θα μας καταραστείς. Για όσα σου κλέψαμε. Για τα όνειρα που δεν μπορείς να κάνεις σε μια καθημαγμένη χώρα.
Φοβάμαι ότι θα μου γυρίσεις την πλάτη, ρίχνοντας ευθύνες στη γενιά μου γιατί σε καταδίκασε να ζεις μια ζωή χωρίς τις ανέσεις που θα ήθελα να σου παράσχω.
Φοβάμαι – τρέμω – την ώρα που θα πας να σπουδάσεις. Και θα δεις το μηδενικό αντίκρισμα των ελληνικών τίτλων σπουδών στην αγορά.
Θλίβομαι όταν θα έρθει η ώρα να ψάξεις για δουλειά. Το πιθανότερο εκτός Ελλάδας.
Δεν μπορώ να σου περιγράψω τον τρόμο μου, όταν φέρνω στο νου μου την ώρα που θα με ρωτήσεις «γιατί;». Την στιγμή που θα με ρωτήσεις τι να ψηφίσεις. Όταν καταλάβεις την σάπια πλευρά της μεταπολίτευσης που βλέπαμε κάθε μέρα και συμβιβαστήκαμε μ' αυτή. Όταν θα μου ζητήσεις ευθύνες για όσα κάναμε και για όσα δεν κάναμε.
Μ' αυτούς τους εφιάλτες ζω, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε λεπτό, κόρη μου.
Αλλά ξεχνιέμαι όταν σκέφτομαι ότι θα μας σώσει κάποιος: Ο επόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς ως επόμενος Πρωθυπουργός της χώρας, το αντιμνημονιακό μέτωπο των κομμάτων της Αριστεράς. Εκεί με παίρνει ο ύπνος...