Η ξαφνική ερωτοτροπία του κ. Τσίπρα με την αναθεώρηση του Συντάγματος, την οποία και μεθοδεύει με κατεπείγουσες συνοπτικές διαδικασίες, είναι κάτι που δεν πρέπει να προσπεράσουμε, θεωρώντας την ακόμη ένα επικοινωνιακό τέχνασμα της κυβέρνησης για ν' αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τα τεράστια προβλήματα με τα οποία την έχει φορτώσει και τα ακόμη πιο επώδυνα που θα έρθουν μετά τα “μπάνια του λαού”.
Πρόκειται για μια προσεκτικά μεθοδευμένη κίνηση, η ολοκλήρωση της οποίας είναι πολύ πιθανόν (σ' αυτό, τουλάχιστον, φαίνεται ότι αποβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ...) ν' αλλάξει εκ βάθρων το ισχύον θεσμικό σύστημα λειτουργίας της δημοκρατίας στην χώρα και την ανάδειξη ενός εντελώς διαφορετικού που θα εξυπηρετεί τις μακροχρόνιες βλέψεις των σημερινών κυβερνώντων και θα διευκολύνει τις καθεστωτικές ιδεοληψίες τους...
Η διόλου τυχαία αναφορά της κυβερνητικής εκπροσώπου κ. Γεροβασίλη για “πιθανό δημοψήφισμα για την συνταγματική αναθεώρηση...”, έρχεται να επιβεβαιώσει τις προαναφερθείσες υποψίες και φοβίες για απόπειρα αλλαγής επί το “βολικότερο” για τον ΣΥΡΙΖΑ του θεσμικού πλαισίου. Το παρελθόν του κ. Τσίπρα σ' ότι αφορά την καταφυγή σε δημοψηφίσματα, τον τρόπο που τίθεται το “ερώτημα” επί του οποίου καλείται ν' αποφανθεί ο λαός,η “ουδέτερη” στάση που τηρεί ο ίδιος και η κυβέρνησή του, αλλά και ο... σεβασμός της λαϊκής απόφασης με την πρωτοτυπία της ερμηνείας του “όχι” σε “ναι”, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας!
Η κρίση στην οποία έχει περιπέσει και βιώνει αδιέξοδα η χώρα, είναι πάνω απ' όλα κρίση εθνικής αυτογνωσίας, καλλιεργημένης επί μακρόν κοινωνικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς, κρίση εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς. Και η μείζων αυτή πολυσύνθετη κρίση, δεν αντιμετωπίζεται ούτε θεραπεύεται με συνταγματικές αναθεωρήσεις- ευκαιριακών εκτονώσεων και εντυπώσεων ή και σοβαρότερων και πλέον φιλόδοξων. Σκεφθείτε, μόνο, ότι στα σημερινά χάλια μας φθάσαμε έχοντας αναθεωρήσει το Σύνταγμά μας (που μετά την χούντα, το 1975, καθιέρωσε το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας) τρεις φορές μέσα σε 40 χρόνια...
Ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί ότι ο καταστατικός χάρτης της χώρας δεν χρήζει από καιρού σε καιρό εκσυγχρονισμού, που θα τον επικαιροποιήσει και θα τον κάνει συμβατό και αποτελεσματικό με τις ραγδαία, πλέον, μεταβαλλόμενες απαιτήσεις. Δεν πρέπει, όμως, να παραβλέψουμε ότι οι περισσότερες και ουσιωδέστερες κανονιστικές παρεμβάσεις (εκλογική νομοθεσία, αναβάθμιση της λειτουργία της Δικαιοσύνης, ενίσχυση ανεξάρτητων αρχών, μηχανισμοί δημοσιονομικής διαφάνειας και ελέγχου της, κ.λ.π.) μπορούν κάλλιστα να γίνουν με εκτελεστικούς του Συντάγματος νόμους και μέσω αλλαγών του Κανονισμού της Βουλής. Μπορείς να εκσυγχρονίσεις το θεσμικό “σπίτι” σου, χωρίς υποχρεωτικά (και εκ του πονηρού, με δόλιες προθέσεις...) να το γκρεμίσεις συθέμελα.
Είναι περιττό να σημειώσει κανείς, ότι και οι κανονιστικές παρεμβάσεις, πολύ περισσότερα δε η ολοκληρωτική συνταγματική αναθεώρηση, ακόμη και όταν είναι επιτακτική, προϋποθέτει την ύπαρξη κλίματος μίνιμουμ, τουλάχιστον, πολιτικής και κοινωνικής ωριμότητας και συναίνεσης. Πιστεύει σοβαρά κανείς ότι σήμερα υπάρχει, εν σπέρματι έστω, τέτοιο κλίμα; Με μια κοινωνία σε αποχαυνωτική απογοήτευση,οργισμένη, έτοιμη να φθάσει στα άκρα χωρίς να την συγκρατεί ίχνος αυτοσυνειδησίας; Με ένα προσωπικό που διαχειρίζεται την πολιτική (και η πολιτική, έχει πάντα να κάνει με τις προσδοκίες της κοινωνίας και την διαχείρισή τους...) με στενά κομματικά κριτήρια, με ιδεοληπτικούς ρεβανσισμούς, με βουλιμία για πάση θυσία παραμονή στην εξουσία ή κατάληψή της;
Η διαπιστωμένη, πλέον, ανευθυνότητα και το ανερμάτιστο του κ. Τσίπρα κατά το 17μηνο διακυβέρνησης της “πρώτη φορά αριστερά”, η τζογαδόρικη νοοτροπία του ακόμη και όταν διαχειρίζεται ύψιστα εθνικά ζητήματα, τα αλλεπάλληλα προκλητικά ψέμματα που λέει στον κόσμο εμφανίζοντας το μαύρο άσπρο, οι μύχιες ιδεοληπτικές εμμονές του η υλοποίηση των οποίων αποτελεί στρατηγικό του στόχο, παρά τις τακτικές αναδιπλώσεις που αναγκάζεται να κάνει κάθε φορά που προσκρούει στην πραγματικότητα, η μεθοδευόμενη εγκαθίδρυση καθεστωτικού ελέγχου σε κρίσιμους τομείς (παιδεία, ενημέρωση και πληροφόρηση, Δικαιοσύνη, πολιτισμός) δεν επιτρέπουν εφησυχασμούς και αμεριμνησία. Η πρόθεσή του να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος “εν θερμώ” και βιαστικά (σε ένα μήνα, στις 24 Ιουλίου, επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας-τυχαίο;- θα παρουσιάσει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ...), κάθε άλλο παρά αθώα είναι.
Έχουν διαρρεύσει από τον ΣΥΡΙΖΑ... περίεργες “σκέψεις”: για εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απ' ευθείας από τον λαό (κάτι που συνιστά αλλαγή της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε προεδρική), για μεταβολή της αναθεωρητικής διαδικασίας που με το ισχύον Σύνταγμα προβλέπει, ως ασφαλιστική δικλείδα, δύο Βουλές-η μία διαπιστώνει την ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος και εισηγείται τις αλλαγές, και η δεύτερη συντελεί την αναθεώρηση και μάλιστα με υποχρεωτικές αυξημένες πλειοψηφίες- ώστε να επιτρέπεται στην πρώτη η ουσιαστική αναθεώρηση. Και ως... “κερασάκι”, ήρθε και η αναφορά της κ. Γεροβασίλη περί πιθανού δημοψηφίσματος για την συνταγματική αναθεώρηση!
Τα δημοψηφίσματα, και δη για περίπλοκα και θεσμικά ζητήματα στις λεπτομέρειες των οποίων συνήθως κρύβεται... ο διάολος, τύποις μόνο συνιστούν δημοκρατική μέθοδο. Και σχεδόν πάντα αυτός που διατυπώνει το ερώτημα του δημοψηφίσματος, έχει... προ-εξασφαλισμένο και το αποτέλεσμα που επιδιώκει.(Ο κ. Τσίπρας, απέδειξε ότι είναι δυνατόν επίσης να θεωρείς ως αποτέλεσμα, αυτό που έχεις στο μυαλό σου και όχι το πραγματικό από τις κάλπες-αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...) Η πρόθεση του πρωθυπουργού να καταφύγει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε “πρωτογενή συντακτική διαδικασία”, με κάποιου είδους “συντακτικό δημοψήφισμα”, όπως μας προϊδέασε η κ. Γεροβασίλη, εκτός από τον πιο ξεκάθαρο ορισμό του συνταγματικού λαϊκισμού, συνιστά και δυνάμει απειλή της δημοκρατικής τάξεως.
Ας το λάβουμε σοβαρά υπ' όψη όλοι μας. Και κυρίως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ας μην του προσφέρουν το σκοινί με το οποίο επιδιώκει να τις κρεμάσει...